Gisteren was het Sinterklaas in "Huize Weltevree". Rond drie uur ging ik mams ophalen. Mams woont nog geen 400 meter bij ons vandaan. Ze kan het niet meer lopen en een rolstoel wil ze niet want die is voor mensen die niet kunnen lopen en dus ging ik eerst de auto beneden uit de garage halen om daarna 400 meter te rijden naar mams. Dan hopen dat ik een parkeerplaats voor de deur vindt en mams ophalen die op de vierde verdieping woont in het appartementen complex naast het onze. Ik zal alle details besparen maar uiteindelijk na alle rituelen te hebben afgelopen zit mams dan eindelijk in de auto en de rollator ligt achterin de kofferbak.
Daarna 400 meter rijden, auto in de garage parkeren en met mams naar onze tweede verdieping. Gelukkig zijn overal liften want anders is er geen beginnen meer aan. Een dik half uurtje neemt dit in beslag en terwijl we lopen moppert mams over al haar ongemakken die haar leeftijd nu eenmaal met zich meebrengen.
Frits heeft de koffie al klaar en de Sinterklaas gebakjes op de bordjes en mams herhaald het hele mopper-verhaal nog eens tegen Frits. Het is natuurlijk ook alles behalve leuk als je steeds meer bewegingsvrijheid kwijt raakt. Het verhaal zal dan ook nog vaak herhaald worden deze middag.
De koffie en gebakje valt in de smaak en dan zegt mams; "Heb je al gehoord over Picnic? Dat schijnt een supermarkt te zijn die de boodschappen thuis bezorgt." Nu had ik mams dat vorige week in geuren en kleuren verteld maar dat deel was ze vergeten. "Ik heb Picnic op mijn telefoon maar weet nu niet hoe het verder moet. Kun jij eens kijken?" En inderdaad had mams de app op haar telefoon staan. Op mijn vraag hoe ze dat gedaan had zei ze, " Dat weet ik niet. Hij stond er gewoon op. Dat heeft Picnic natuurlijk gedaan om klanten te krijgen."
Ik ging er verder maar niet over in discussie want mams had gisteren een "wilde" dag. Wij noemen dat "wilde" omdat mams op zo'n dagen niet voor rede vatbaar is en wij haar maar gelijk geven wat onze innerlijke rust ten goede komt.
Mams moest een account aanmaken zag ik en dat maakte ik voor haar aan. Ik vulde haar gegevens in tot dat ik bij het "wachtwoord" kwam en vroeg haar wat we zouden kiezen. "Ik vul je adres in," zei ik, "dat lijkt me wel handig" maar daar was mams het niet helemaal over eens. "Dat kan niet," zei ze "want dat is mijn adres en geen wachtwoord." Uiteindelijk heb ik het toch ingevuld maar mams had er haar twijfels over. Toen ze na een tijdje een mailtje op haar telefoon zag verschijnen en het me triomfantelijk liet zien zei ze, " je hebt het toch goed gedaan. Kijk maar. Oo wat leuk nu ben ik ook bij Picnic."
Mams haar dag was helemaal goed en wij? Wij zakten doodmoe op de bank neer nadat we mams weer met de auto 400 meter verder naar haar appartement hadden gebracht.
Je maakt er wel een leuk verhaal van maar kan me voorstellen dat het soms erg lastig is voor jullie.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder zou ook nooit naar een bejaardentehuis zijn gegaan, bah al die oude mensen!
Tja dat kan je zeggen als je 90 bent.
Gelukkig is ze tot het laatst thuis kunnen blijven wonen vrij zelfstandig.
Lot, mijn moeder voelt daar ook niets voor. Al houd ik mijn hart vast als ik zie hoe wankel ze loopt. Dan denk ik, hoe lang gaat dat nog goed?
Verwijderen