Techniek

(Onze reisblog is weer bijgewerkt 😀)

Vanmorgen toen we onderweg waren gingen de telefoon van Frits. Hmm, een vreemd nummer en dan ben ik altijd een beetje voorzichtig. Maar dat was bij dit telefoontje niet nodig want het was de afdeling anesthesie. Ze hadden gisteren een mailtje gestuurd en Frits had de vragenlijst nog niet ingevuld of hij dat vergeten was?

Nee dat was Frits niet vergeten maar er zat geen bijlage bij de mail waar de vragenlijst in zat.

Er zat ook geen bijlage in zei de vriendelijke dame maar het woord "vragenlijst" was iets gekleurd en daar zat de link van de vragenlijst onder.

Oké, goed dat ze het me vertelde want wij zaten te wachten op de vragenlijst.

Dus maar even aan de kant gaan staan en de lijst invullen. 

Een volgende keer maar even goed kijken voor we op iets gaan wachten.

En nu, nu ik dit aan het typen ben gaat de deurbel thuis in Maastricht 😂😂 We hebben een Ring bel en, ik had het nog nooit geprobeerd, maar het lukte me om te praten met de persoon die voor de deur stond. Een bewoner van ons in de flat. Hij had een pakje voor ons aangenomen vanmiddag en nu kon ik hem zeggen dat we vrijdag zullen thuiskomen en of hij het pakje voor ons wil bewaren. "Geen probleem" zei de bewoner, "tot vrijdag".

Wat een gemak toch allemaal. Wat zouden we toch zonder al die dingetjes moeten doen 😅😅

Eerder waren we dit allemaal niet gewend en kon ook alles. De post zou het pakje weer mee kunnen nemen en na een bepaalde tijd weer terug sturen natuurlijk maar nu ligt het gewoon thuis te wachten zonder poespas.

Vroeger hadden we ook geen mobiel en moest alles via een telefooncel. Je moest dan muntjes hebben of een telefoonkaart. Wat een gedoe allemaal. Nu bel je gewoon en kijkt in je mailbox. 

Natuurlijk kun je zonder! Ik hoor het jullie al zeggen maar wij vinden het wel gemakkelijk 😋

De "digitale" fotolijst.

Gisterenmiddag zijn we samen, Lief en ikke, naar mams geweest met de digitale fotolijst en mams vond het prachtig.

Ik heb de tablet meteen op de wifi van mams gezet zodat dat niet meer mis kan gaan en hij automatisch op haar wifi komt als ze hem aan zet.

Bij de diashow die afgespeeld werd gebeurde het geregeld dat mams riep, "oooo dat is mijn oma," of "dat ben jij toen je nog een baby was."  Ze herkende heel veel foto's maar de oude foto's van vroeger vond mams het mooist 😊

Mams met Ellen 69 jaar geleden.

Dat ik die foto's van haar ooit heb gekregen was ze vergeten. Het belangrijkste is dat ze de foto's schitterend vind.

Vanmorgen appte ik haar of de foto's het nog goed deden en ze antwoordde dat het allemaal nog goed werkte. Of dat waar is weet ik niet.

Ik ga nog eens op zoek of ik nog oude foto's kan vinden en die zet ik er dan bij en dan weet ik of het haar lukt of niet.

Toch niet weer .......

Nog heel even moet ik terug komen op mijn omgebouwde tablet naar een digitale fotolijst. De tip van Inge om de code op te heffen om in het tablet te komen is me gelukt. Ik heb het gevonden bij de instellingen van de tablet. Dank je wel Inge voor deze tip 👍

Gisteren heb ik een hele tijd zitten klungelen om nieuwe foto's naar het tablet te sturen. Ik zag ze in de inbox staan maar ze kwamen niet te voorschijn in de diashow. 

Het werd een hele zoektocht totdat Lief kwam kijken en we samen even alle stappen door gingen hoe de foto's te plaatsen. 

Lief kreeg een geweldige ingeving 😁 "Staat je wifi wel aan?" 

Dat was de boosdoener 😆 het tablet kreeg geen wifi en nadat ik dat verholpen had liep alles als een trein. 

Er verschenen foto's van de oma van mams en haar ouders en tantes, broers en zus. Van ons toen we nog klein waren in de kinderwagen en kinderstoel. Paps toen hij in militaire dienst was met zijn pakje aan, hun verlovingsfoto en trouwfoto.

Zo leuk om te zien.

Ben benieuwd hoe mams het gaat vinden.

Mocht je dus problemen hebben met foto's laden LET OP JE WIFI 😅😉

Toen ik gisteren druk in de weer was met de foto's hoorden we weer allerlei sirenes op straat. Politie reed weer over vluchtheuvels, brandweerauto's kwamen aanrijden en weer de ziekenauto.

Het leek wel een herhaling van 14 januari jl.

Er stonden weer mensen op de straat te wijzen waar de hulpverlening heen moesten. De rotonde rond en dan meteen naar rechts. Het werd weer een hele drukte.

Het zal toch niet waar zijn?

Ja het was wel waar.

Weer was er iemand van boven af de flat gesprongen en had het niet overleeft.

Vreselijk. Wat moet zo'n persoon toch in paniek zijn om dit te doen.

We hopen dit echt niet meer mee te maken en weer moet ik denken aan de achterblijvers van deze persoon 😓

De gouden tip!

De laatste tijd was ik eens aan het uitkijken naar digitale fotolijstjes maar wat zijn die dingen duur. Je moet toch al snel rond de € 100 neer leggen voor zo'n ding.

Ik wilde zo'n lijstje voor mams hebben en er dan oude foto's in zetten. Foto's die ze kent van vroeger toen iedereen die ze lief had nog leefde.

Tot ik op internet de gouden tip tegenkwam 💥

De titel luidde; 

Een oude Android-tablet omzetten in een digitale fotolijst die automatisch wordt bijgewerkt.

Ik heb nog een oude tablet in de kast liggen die niet meer gebruikt wordt omdat hij zo vreselijk traag is geworden dus daar moest ik wat meer over te weten komen. 

Op de site werd stapje voor stapje uitgelegd hoe je dit moet doen. Ik dook de kast in waar de tablet nog netjes lag zonder veel zoekwerk 😁 en begon stap voor stap van mijn oude tablet een digitale fotolijst te maken en raad eens ??????????? Het lukte me ook nog 😆 

Nu ben ik de tablet aan het uitproberen. Hij staat nu aan en de diashow laat alle foto's de revue passeren. Vanaf mijn laptop plaats ik er foto's bij en ook dat lukt me 💪

Als we nu strakjes weer met de camper op pad kunnen gaan dan kan ik mams zo foto's in haar lijstje plaatsen en ook weer er af halen als het moet.

Enne is het niet te lastig voor mams? Vergeet ze niet hoe ze de lijst aan moet zetten?

Nee dat denk ik niet.

Als de tablet aan gaat door op het knopje te drukken moet ze een code intikken die ik haar op een papier schrijf. Dat gaat net als op haar telefoon. Misschien een idee om dezelfde te gebruiken. Dan staat er een app op het beginscherm die "fotooke" heet en als ze daar op drukt dan begint de diashow.

De tablet moet ze maar gewoon aan de stroom laten staan zodat hij ook niet kan uitvallen.

Voor de liefhebbers die hun oude tablet ook deze metamorfose willen laten ondergaan zal ik de link hier plaatsen.

Digitale fotolijst maken van je oude tablet.

Windows en mams

Ik slaagde glansrijk voor mijn cursus WP en kreeg een mooi certificaat met allemaal 9 erop. Wat was ik trots.

In het jaar 1995 werd de Windows 95 geïntroduceerd en wat een luxe was dat. Windows had al alles voor ons uitgevonden. Je kon zo maar iets opzoeken via het google zoekprogramma en de Encyclopedie kon bij wijze van spreken de prullenbak in. 

Er was nog één obstakel en dat was het internet.

Internet konden we ontvangen via de telefoon en was aan de dure kant.

In die tijd was ik uit het onderwijs gestapt i.v.m gezondheidsproblemen en had ik een baan bij Libertel (het tegenwoordige Vodaphone). Daar leerde ik veel van collega's over hoe om te gaan met het dure internet.

Je kon maar niet zo een paar uur  per dag gebruik maken van internet want er zijn in die tijd heel wat mensen in de problemen gekomen toen ze de rekening door de brievenbus kregen.

Mijn collega's deden het als volgt, 1 uurtje internet en daarna het geld wat dat had gekost in een potje doen en zo kwamen ze niet voor verrassingen te staan en ook niet voor boze echtgenoten.

3 Jaar later kwam Windows 98, Windows XP, Windows 7 en nu de Windows 10.

Ik leerde het allemaal en deed cursussen en steeds ging ik verder en bleef geïnteresseerd. Mams moest er ook aan geloven vond ik en dat vond ze maar wat spannend. Paps had er minder mee.

Ze begon met een afgedankte pc van ons om eens te proberen. Het duurde niet lang of mams wilde een nieuwe pc en een kast waar die in kwam te staan met een bureaustoel ervoor. Ze was er helemaal klaar voor. Ze las de kranten, volgde het nieuws en kon mailen.

Na de PC kreeg Mams haar eerste mobiele telefoon met een prepaid kaartje. Ze vond het maar wat fijn en voelde zich zo veilig. Later wilde ze een abonnement. 

Wij wonen namelijk dicht bij de Belgische grens en als mams met paps boodschappen ging doen in België dan was mams als de dood dat er iets gebeurde en ze ons niet kon bereiken. Ze kon wel bellen vanuit het buitenland maar er gingen allerlei handelingen aan vooraf. "Stel je voor dat ik in paniek raak," zei ze dan "en niet weet hoe dat werkt". 

Mijn vader was dialyse patiënt en kon soms zo maar niet lekker worden dus nadat mams een abonnement had en wist dat ze ons kon bellen, waar vandaan dan ook konden, gaf haar dat een goed gevoel.

Mams is met haar tijd meegegaan zo lang als mogelijk was.

Tegenwoordig gebruikt mams op haar 93 ste haar mobiele telefoon vooral om boodschappen uit te zoeken en te laten bezorgen. Ze wil mij niet teveel belasten en zoveel mogelijk zelfstandig zijn en blijven zolang als dat mogelijk is. 

Ze stuurt appjes naar familie en kleinkinderen. De wereld is zo voor haar veel dichterbij gekomen. Mams feliciteert de jarigen, volgt ons op Polarsteps als we onderweg zijn en kan beeldbellen als ik haar bel. Zelf bellen met de mobiel is te moeilijk voor haar. Dat is ze vergeten hoe dat moet. Wel via Whats App kan ze bellen.

Van wie zou ik nu die nieuwsgierigheid in mijn genen hebben???

Mijn PC en ik.

Wat een dozen waren dat om mee naar huis te nemen en dan te bedenken dat ik dat allemaal weer in elkaar moest zien te krijgen.

Ik wilde een computer en nu had ik er een.

's Middags thuis gekomen van mijn werk begon ik meteen aan de klus en geloof het of niet maar iedere stekker paste en inderdaad maar in één stopcontact precies zoals me vertelt was.

Het wonderbaarlijke van alles was dat de pc het ook nog deed toen ik de stekker in het stopcontact deed. Dat had ik toch maar mooi gefixt 😁

Eigenlijk was er nog niet veel te zien op mijn scherm.

Ik had wel een spelletje ontdekt. Op mijn scherm was een vierkant te zien die aan een kant open was. Dat vierkant moest een hok voorstellen en de opening was een soort deur.  Ergens in een hoek op het scherm was een tekentje te zien met een soort van slurfje. Dat was een olifant en met de pijltjestoetsen moest je dan zien de olifant in zijn hok te krijgen.

Het was meer een oefening om de pijltjes toetsen te leren gebruiken. Bestond er eigenlijk al een muis? Ik heb er geen idee meer van.

Natuurlijk wilde ik meer met de pc dan iedere dag de olifant in zijn hok zien te krijgen dus mijn dikke boek wat we hadden meegekregen maar eens doorlezen.

Op een avond kwam mijn man thuis met de mededeling dat het bedrijf waar hij werkte alle mensen die een pc hadden gekocht een cursus WP aanboden. Hij had mij vast opgegeven want tja, ik wilde nu eenmaal een computer en die cursus hoorde daar ook bij.

Omdat wij in Maastricht woonden mocht ik de cursus in Maastricht doen. De cursus was een tekstverwerking programma, Word Perfect. Ik kon vast een kijkje nemen op pagina zoveel en dan eens kijken wat die cursus inhield. Ik kon zelfs al een beetje oefenen. Maar hoe ik ook probeerde te oefenen ......... ik kreeg die tekst niet op mijn scherm. Wat deed ik fout?

Mijn man kreeg de opdracht om eens aan een collega te vragen hoe ik die tekst te voorschijn moest krijgen. De collega's waren namelijk al begonnen met de WP cursus dus daar konden ze mij vast wel wegwijs in maken.

Spannend want nu ging er eindelijk eens actie komen.

Mijn 2de kennismaking

Mijn tweede kennismaking. 

Het bleef natuurlijk niet bij de Commodore 64 want ik bleef nieuwsgierig.

Het moet eind jaren tachtig zijn geweest toen er via het bedrijf waar mijn man werkte, het mogelijk was om een computer te kopen.

In die tijd hadden we nog geen windows maar MS-DOS als besturingssysteem. MS-DOS staat voor Microsoft Disk Operating System. Dit was een van de eerste besturingssystemen voor personal computers.

Eigenlijk waren we niet van plan om een computer te kopen maar collega's van mijn man raadde ons aan om er toch eentje te kopen want het zou de toekomst worden dus we gingen overstag. Er was maar één maar, ik moest me er op toeleggen want mijn man wilde er verder niets van weten. "Oké," zei ik. "dan doe ik het wel. Ik wil toch graag weten hoe zo iets werkt."

Zo gezegd, zo gedaan.

Dit was ongeveer het model alleen hadden wij 2 ingangen. Eentje voor een grote zwarte Floppy en eentje voor een "moderne" kleine grijze diskette.

Het bedrijf kocht de computers in, stelde ze op in een zaaltje want we kregen 3 avonden aangeboden waarop we wegwijs werden gemaakt om er mee om te kunnen gaan.

We mochten kiezen of we een oranje of een groen scherm wilde. Het oranje scherm was rustiger voor de ogen vertelde ze ons dus werd het een oranje scherm.

Op onze eerste info avond, ik moest natuurlijk mee en mijn man ging voor de show mee, werd ons uitgelegd hoe een computer werkte.

Ik hoorde verhalen over directory's en sub-directory's. Over bomen met takken en boekenkasten met boeken. Ik kreeg het er benauwd van. Maakte notities waar ik later bijna niet meer uit wijs kwam maar ik had A gezegd en liet het me niet aangaan dat ik het niet snapte. Waarschijnlijk had ik eerder Chinees leren spreken zonder talenknobbel dan dit allemaal.

De laatste avond werd ons succes gewenst en mochten we alle snoeren uittrekken en alles inpakken om mee naar huis te nemen.

Als ik daar nog maar uit wijs kwam thuis, dacht ik, en toen de cursusleider mij zag ploeteren met pen en papier en de snoeren zei hij me "alle snoeren passen maar in één stopcontact mevrouw." Wat was ik blij met deze info en het mooiste is dat ik het nooit meer vergeten ben.

We laadde de dozen in de auto en reden naar huis.

Mijn 1ste kennismaking

Het moet halverwege de jaren '80 zijn geweest toen wij onze eerste "computer" kregen. Het kwam mij ter ore omdat de buren zo'n ding gingen kopen.

Het ging om een Commodore 64.

Het was meer een toetsenbord met een soort cassette/data recorder erbij waar je dan een cassettebandje in kon stoppen. De Commodore werd vooral gebruikt om spelletjes mee te spelen. De beelden van toen en nu kun je niet vergelijken met elkaar.

Maar oké, toen ik hoorde dat de buren een computer hadden gekocht wekte dit meteen mijn belangstelling. Daar moest ik meer van weten.

Ik vond het wonderlijk toen ik de beelden zag op het televisie scherm. Zoiets wilde ik ook.

Je kunt kinderen niet vroeg genoeg met dit soort dingen laten kennis maken vond ik dus ik drong er bij mijn man op aan om zo'n ding aan te schaffen.

Nu had ik in die tijd een man die totaal 

anti computer was en schijnbaar nog altijd zo is. Ik zou het wel op me nemen en kijken hoe ik dat ding aan het werk kreeg.

Er werd een Commodore 64 aangeschaft maar nu moest ik nog een beeld er uit zien te toveren. Ik ging op onderzoek uit. Mijn buren konden mij niet verder helpen want die kregen de cassettebandjes kant en klaar van iemand. 

Na veel gevraag in de buurt kwam ik bij een overbuurman terecht die mij wel op weg wilde helpen als ik een leeg cassettebandje mee zou nemen.

En zo gebeurde het dat ik op een avond, gewapend met een leeg cassettebandje en een pen en papier naar de overbuurman ging. Alles wat ik moest onthouden schreef ik op en de dag erna ging ik aan het werk.

Ik had een paar cassettebandjes met spelletjes erop gekregen en die moest ik nu gaan kopiëren. Het is me uiteindelijk gelukt na veel geploeter en die dag toen mijn zoontje thuis kwam van school had mama een paar bandjes met spelletjes er op voor hem.

Wat was ik trots op mezelf.