In het doolhof

 Dat even weg gaan met de fiets werd een heftig iets. Toen ik aankwam in het verpleegtehuis moest ik zoals heel vaak de afdeling zoeken. Het gebeurd me daar nu steeds weer dat ik wel een doolhof lijk te zijn beland. Ik volg netjes de pijl naar afdeling 4 en dan in ene keer kom ik bij een “soort” splitsing waar ik de rechterkant van moet nemen en daar gebeurd het steeds weer en neem ik de te veel naar rechtse gang. Nu dus ook weer en zo belande ik op de gesloten afdeling.

De deur viel in het slot en ik kwam er niet meer vanaf. Potverdorie nu eerst weer op zoek naar iemand van het personeel en dat wordt een hele zoektocht. De patiënten keken duf uit hun ogen en hun blik zei me al,” vraag het me maar niet”.  Toen belande ik bij een soort koffie barretje waar een man stond. Ik zei hem vriendelijk goedendag toen hij me al heel snel vroeg of ik een kopje koffie voor hem had. Ik vertelde hem dat ik ook iemand aan het zoeken was die me koffie kon geven. De beste man was tevreden met mijn antwoord en mijn zoektocht ging verder.

Gelukkig vond ik iemand die mij het verlossende wachtwoord kon geven zodat ik de deur weer open kon maken. Hehe, ik was weer vrij mens en kon verder met mijn zoektocht naar afdeling 4. Na hier daar gevraagd kwam ik op de desbetreffende kamer maar die was leeg. Mijn ziek familielid was gevlogen. Na vragen hier en daar hoorde ik dat hij in het restaurant was maar ze zouden hem gaan halen want het was heel belangrijk dat hij bezoek kreeg. Hij krijgt maar heel weinig bezoek jammer genoeg.

Wat was hij blij toen hij me zag. Hij huilde van blijdschap. Vreselijk om zoiets te zien. De eerste tijd van mijn bezoek heeft hij veel gehuild. Gelukkig kreeg ik hem na een tijdje weer een beetje rustig. Volgende keer mag ik Puck meenemen en wie weet kan zij voor een beetje geluk zorgen.

Het verpleegtehuis

Gisteren ben ik een zieke gaan bezoeken die sinds kort in een verpleeghuis is opgenomen. Het is de jongste broer van mams en dus eigenlijk mijn oom al schelen we elkaar maar 4,5 jaar.

Mijn moeder was de oudste in het gezin van 5. De 2 jongste waren nakomertjes.

Mijn ene oom is 4,5 ouder dan ik en zijn broer (het andere nakomertje) is 7 jaar ouder dan ik.

Als kind speelden we veel met elkaar. Ik heb nooit het gevoel gehad dat het ooms waren.

De jongste oom is eind december getroffen door een herseninfarct. Ik hoorde vorige week dat hij in een verpleegtehuis was opgenomen.

Hij is alleen. 

Is weduwnaar en kinderloos. Zijn oudere broer is een van de weinigen die hem bezoeken en dus ging ik gisteren ook op pad naar het verpleeghuis om hem te bezoeken.

Ik heb leukere bezoekjes af gelegd 😔 maar laten we blij zijn dat deze verpleeghuizen bestaan.

Wat een zielig hoopje mens hing daar in een rolstoel. Hij voelde zich niet goed. Was misselijk en wilde alleen maar zijn bed in.

Ik dacht dat het een kort bezoekje zou worden omdat hij zich zo ellendig voelde. 

De zuster vroeg me bij hem te blijven terwijl hij met een lift in bed gehesen werd. Hij was doodsbang dat ze hem zouden laten vallen maar de verpleging was allerliefst en probeerde hem gerust te stellen.

Eenmaal in zijn bed ben ik bij hem gaan zitten. Hij was vreselijk verdrietig. Miste zijn vrouw en miste zijn zelfstandigheid. Wat een verdriet. Zijn linkerkant is helemaal verlamd.

Zo goed als het kon hebben we samen gebabbeld. Hij iets meer dan ik 😊 Soms was hij moeilijk te verstaan maar de logopediste heeft tot nu toe al goed werk geleverd.

Ik zei hem dat als hij wilde slapen dat best mocht want ik zag dat hij moe werd. Ik zou een andere keer terug komen maar na deze woorden uitgesproken te hebben werd hij weer wakkerder en bleef maar praten.

Hij was blij dat ik er was. "Je bent zo vertrouwd," zei hij. Tja en dan gaat er niets boven familie dat schept een band.

Ik ben 2 uur bij hem geweest en nog wilde hij me niet echt laten gaan. Ik heb hem beloofd dat ik snel weer langs kom en als hij zich dan iets beter voelt dan gaan we samen koffie drinken in het restaurant van het verpleeghuis. 

Wat ben je toch een zielig hoopje mens als je niets meer zelf kunt. Al hoorde ik later wel dat hij op de 3 weken dat er nu verblijft al een hele vooruitgang heeft geboekt. En dat vind ik weer mooi dat dat toch mogelijk is.