Bezoekers

Volgers

Posts tonen met het label Broertje. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Broertje. Alle posts tonen

woensdag 15 maart 2023

Een dubbele dag

Vandaag is het een verdrietige en spannende dag.

Vanmiddag moeten we in het ziekenhuis verschijnen waar Lief zijn testen krijgt en waar we gesprekken zullen krijgen over de komende behandeling.
We laten het maar over ons heen komen en hebben ons vragenlijstje klaar zodat we niets zullen vergeten te vragen.

Het zal in ieder geval een lange middag worden te zien aan de tijden die allemaal in de uitnodigingsbrief staan.

Dan is het vandaag ook precies 20 jaar geleden dat mijn broer(tje) is overleden op 40 jarige leeftijd. Ik zal hem altijd broertje blijven noemen omdat hij 9 jaar jonger was dan ik.

Een nichtje van mij had een mooi stukje over hem geschreven op de familie pagina op facebook.
Het is in het dialect geschreven dus door velen van jullie niet te lezen maar ik ga het hier toch plaatsen.

Marco Hellwig, 20 jaor geleie euverleed heer plòtseling in de leeftied vaan 40 jaor. 

Eeder vaan us heet zien of häör herinneringe aon um. Zèlf lierde iech es meidske vaan 13 um kinne es gaminke vaan pakweg 8-9 jaor, in de leeftied vaan mien breurke, dus iech zaog um toen aanders es tig jaore later wie iech same mèt miene maan um bij us thoes ontving um euze familiestamboum.
’t Begin daovaan wat miene maan (oondertösse al hiel lang ex-maan) waors begòs oet te zeuke in 1980-1981 wie veer in Eindhoven woende. Trök in Mestreech in 1982 weijer gegaange met oetzeuke en wie sjiek waor ’t wie Marco in 1983-1984 bij us vertelde dat heer ’n reunie wouw goon organisere.
De allerierste reunie, allemaol wete veer us dee nog good te rappelere, Slevante 29 september 1984.
Wie ’t weijer is gegaange en wat Marco toendertied allemaol heet geregeld, oetgezeuk en georganiseerd, dat wete veer allemaol. Eeder vaan us heet zien of häör herinneringe aon um.
Vendaog, 15 miert 2023, 20 jaor nao zien euverleie weurt heer nog door eederein gemis.
Marco, maan, vajer, zoon, (sjoen-)broor, neef mer bove al ‘ne femiliemaan.

dinsdag 23 augustus 2022

Memories

We hebben gisteren een mooie verjaardag gevierd. Het was ook al weer lang geleden door de corona dat we voor het laatst bij elkaar waren.
De mannen, alweer 25 jaar oud. Waar blijft de tijd. De een heeft een vriendin, de ander niet en daar kon ik nu ook meteen kennis mee maken, leuk.

Ik kon de tweeling nooit goed uit elkaar houden maar nu was een van de twee de nodige kilootjes aan gekomen. Toen ik hem zag dacht ik; jongen lief wat lijk jij op je vader. Lief was het ook al opgevallen. 

Voordat we naar de verjaardag gingen heb ik mijn Zweden/Noorwegen schaal gemaakt. Mijn schelpen en stenen die ik vond hebben een mooi plekje gekregen. Ze liggen in een glazen schaal en staan op mijn dressoir in de kamer.

Zo kun je aan de linkerkant de blauwe steen zien uit de bossen van noord Zweden en rechts de steen met de zwarte streepjes peuterde ik uit de sneeuw bij de poolcirkel in Noorwegen. De zee egels kwamen van het witte strand waar het stervens koud was en zo dwaal ik weer heel even naar het prachtige noorden.


Mijn Dalarna paardje staat er naast.


Wat hebben we toch een mooie reis achter de rug ❤

 

maandag 22 augustus 2022

Vandaag een feestje met een dubbel gevoel


Deze afbeelding kwam ik gisteren tegen. De tekst sprak me meteen aan. Een nichtje van mij had hem op haar facebook staan.

Misschien dat hij me vandaag wel extra aanspreekt.

De tweeling, mijn neefjes en zoons van mijn overleden broer zijn vandaag jarig.

Ze worden vandaag 25 jaar. Ze waren 5 toen hun vader overleed. Veel hebben ze er toen niet van begrepen al hadden ze hun tijden dat ze hun papa misten.

Ik weet nog die ene keer toen er een melk tandje bij een van de twee uitviel en hij boos reageerde dat papa dat nu niet kon zien.

De dag voor de begrafenis kreeg een van de twee een grandioos idee toen we bij uitvaartcentrum zaten vol van verdriet.

"Mama, we kunnen toch op vakantie. We zetten de doos waar pap in zit gewoon achter in de auto."

Was het leven maar zo simpel zoals het eruit ziet in de ogen van een kleuter van 5. Hun zusje was al iets verstandiger. Ze was al 10 en een echt papa kindje.

Zij wil nu alles over haar papa weten. Wij hebben nog video's waar hun papa op praat en lacht. Lief heeft ze gedigitaliseerd en de video op een usb gezet.
Toen ze de video voor het eerst zag en de stem van haar papa hoorde was ze heel verbaasd. Ze had altijd gedacht dat die anders was. Ik heb haar ook de vele brieven gegeven die mensen stuurden toen mijn broer overleden was zodat ze kan zien hoe geliefd haar papa was en wat voor een soort man.

Ach het zijn allemaal dingen die vandaag weer door mijn hoofd gaan. Ik laat de gedachte maar passeren en vanmiddag gaan we samen met hun en hun mama feest vieren.

vrijdag 14 januari 2022

Jarig broertje.

Vandaag zou mijn broertje jarig zijn. Hij zou nu 59 jaar geworden zijn als hij nog geleefd had. Helaas is hij maar 40 jaar oud geworden dat kleine broertje van mij.

Ik was 9 jaar en enigst kind toen mijn moeder mij vertelde dat ik een broertje of een zusje zou gaan krijgen en o wat was ik bij. Nu kreeg ik ook een speelkameraadje want andere kinderen hadden dat ook.
Mijn moeder was al 2 weken over tijd toen ze naar het ziekenhuis moest en de bevalling ingeleid zou worden. Daar had ik allemaal geen weet van. Wat ik wel wist was dat ik samen met mijn vader, die toen ziek was en met nierstenen zat te worstelen, naar een tante zou gaan. De tante woonde heel dicht bij mijn school dus dat was handig en mijn vader kon er verzorgt worden. 

Ik weet nog dat ik na schooltijd met vriendinnetjes aan het genieten was van de super lange glijbaan die we gemaakt hadden, toen er een meisje kwam aanrennen en riep, "Ellen, je moet meteen naar je tante want je hebt een broertje gekregen!"
Spannend!!!! Bij mijn tante mocht ik aan de telefoon luisteren hoe mijn broertje lag te schreeuwen. Wat een wonder.

Die avond ging mijn vader en ik samen met een oom die een auto had naar de kraamkliniek in Heerlen. Ik weet nog dat we in een lege kamer kwamen. Mijn moeder was nog niet op haar kamer en dus zaten wij in de wachtstand. Ik had een pluche hond onder mijn arm die ik samen met mijn moeder had gekocht voor het baby'tje wat ging komen. 

En daar kwamen ze. Een bed waar mijn moeder in lag en een bedje met mijn broertje erin. Hmmmm daar kon ik toch nog niet mee spelen dacht ik en zijn gezichtje was helemaal rood van het schreeuwen. Eigenlijk vond ik er niks aan.
Dat veranderde snel hoor en ik werd een soort tweede moedertje voor hem. Hij was mijn levende pop en trots dat ik was als ik met hem in de kinderwagen alleen mocht gaan wandelen. Het duurde dan ook niet lang of we konden niet meer zonder elkaar.

Hij is altijd mijn kleine broertje gebleven ook toen hij het moeilijk kreeg en toen hij het allemaal niet meer zag zitten. Het leven werd steeds zwaarder voor hem en ik probeerde hem te helpen en er voor hem te zijn. 
40 Jaar heb ik een rol mogen spelen in het leven van mijn broertje. Nu mag ik mee genieten van zijn 3 kinderen en kan ik hun veel vertellen over hun vader.