Een dag uit het leven gegrepen.

Vandaag was mijn laatste dag als 69 jarige. Als ik morgenvroeg mijn ogen open doe ben ik 70. Vanmiddag zei me iemand, “ dan behoor je weer bij een andere groep.”   Ffffffffffff……….. Zo had ik het nog niet bekeken. Opbeurend??????? Nou niet echt 😏 

Ik gaf als antwoord, “ ach het is maar een getal.”  Tja dat zei ik maar het voelt toch wel iets anders.

Vanmorgen was mijn gouden meisje in huis en ik was in de slaapkamer aan het stoffen. Toen ik de  vergroting spiegel in handen kreeg en maakte ik de fout om er in te kijken. Tjonge, jonge dat kan ik jullie wel afraden als je mijn leeftijd hebt gehaald. Dat is schrikken hoor. Al die rimpels worden in ene keer 10 keer zo groot. Het lijkt wel of ze groeien. 

Voorlopig raak ik die spiegel niet meer aan hoor.

Vanavond nog een heerlijke wandeling met Puck gemaakt. Was wel even lekker na een middag formulieren van banken printen, lezen en invullen, tekenen, scannen en weer getekend en al digitaal maken ffffffff. Wat een ellende.

Ik ben dan testamentair executeur en dat brengt een boel werk met zich mee. Vanmiddag was er iemand zo leuk om te zeggen dat je daar geld voor mag vragen. Nou ja, geld vragen???????? Mij kost het alleen maar geld. Het is wel goed zo.

Morgen wat spulletjes bij elkaar zoeken en overmorgen heerlijk er even tussenuit en niet met banken en notarissen bezig zijn.

Heerlijk!!!!!!!!

Weer thuis

We zijn weer thuis en hebben een heerlijke weekend gehad. Alle familie weer eens gezien wat niet zo vaak gebeurd omdat we allemaal verspreid wonen over het land. Het valt dan wel op dat iedereen ouder wordt. De oudste is dan ook al 84 jaar. Laten we maar dubbel genieten van de tijd dat we nog op één na samen de familiedag mogen doorbrengen.

Puck heeft het ook heerlijk gehad. Ze wilde nog niet meer naar huis 😉😅. Ze heeft even met de pootjes in de IJssel gestaan wat ze een hele belevenis vond en al helemaal toen ze een andere labrador steeds het water in zag plonsen om een stok op te halen.

Ze heeft gespeeld met onze kleinzoons die helemaal gek met de kleine Puck waren en haar cadeautjes gaven. 

Zelf hebben ze ook een hond en wel een hele grote, een Cane Corso die jammer genoeg niet met andere honden kan omgaan. We hebben het geprobeerd en hoopten omdat Puck nog een puppy is dat hij Puck wel zou accepteren. Helaas 😒

Vanmorgen waren we al vroeg uit de veren want Frits werd om 8 uur verwacht in het ziekenhuis. 

Puck in de auto gezet die het niet leuk vond om alleen achter op de bank in haar veiligheidsriem te zitten. Ze heeft dan ook een hele tijd zitten huilen ondanks haar speeltjes maar tja, het is even niet anders.

Rond half 11 zal Frits geholpen worden al stuurde hij me net een appje dat er vanalles was mis gegaan met de afspraken en er mensen weer naar huis moesten 😝

Het zal toch niet weer .................. maar Frits word geholpen vandaag 😊 ik duim toch nog maar even voor de zekerheid 👍

Hopelijk gaat alles naar wens en mag ik hem vandaag ook weer ophalen.

Weer een stapje verder

We hebben het gisteren allemaal overleefd. Lief heeft het nog niet helemaal geaccepteerd. Het blijft moeilijk voor hem. Het heeft tijd nodig.

Daar zit je dan in het ziekenhuis nadat je bent aangemeld op de afdeling. 

Eerst een gesprek met de doktersassistente die formulieren moet invullen en heel veel vragen heeft.

Dan breekt de tijd aan dat er gedronken moet worden. Koffie, water want er moest een plastest gedaan worden dus drinken tot dat je bijna ploft. Altijd gaat dat goed maar nu kan Lief liters drinken en niet hoeven. 

Hè wat vervelend. Te veel stress denk ik, er te gefixeerd op zijn dus probeerde ik Lief wat af te leiden door hem betrekken bij de verhalen die ik in het tijdschrift zag dat op tafel lag. 

Echter zonder resultaat. "Ga eens wat lopen," raadde ik hem aan "misschien helpt het." Maar nu hielp niks. 

En toen begon al dat vocht eindelijk te zakken en aan te geven dat het weg wilde. eLief was niet de enigste die hier last van kreeg.  Er waren meer kandidaten die last kregen van zakkend vocht en zo ontstond er een rijtje met wachtenden 😆 die allemaal getest moesten worden.

Op naar de volgende ronde, een gesprek met de radioloog en als je dan zit te wachten verschijnt er in ene keer een foto op je telefoon. 

Puck met haar mama Bella 🐾🐾

Daar knapt een mens toch van op 💕

Uiteindelijk kon Lief na onderzoek nog altijd kiezen uit 4 verschillende behandelingen. We hebben alles goed door gesproken. Wat de bijwerkingen zijn enz. enz. en uiteindelijk gekozen voor de inwendige bestraling.

Nu staat Lief op de lijst en is het wachten totdat er een plaatsje is en dat kan wel april/mei worden. Eerder mei dan april denk ikzelf en daar heeft Lief het weer moeilijk mee. Weer wachten eer er iets gebeurd. De uroloog had ons gezegd dat er geen wachtlijst wacht en nu is die er dan toch.

Weer thuis.

Gisterenmorgen kreeg ik een app'je van Lief dat ik hem tegen 10 uur mocht komen ophalen dus ik op mijn gemakje douchen, boterhammetje maken, theetje drinken ...... hé even tijd voor mezelf.

Dat was niet van lange duur want net toen ik zat te genieten van mijn kopje thee hoorde ik gepiep op mijn telefoon. Een app'je van Lief. "Ik heb de kleren al aan. Je mag ook eerder komen."  mijn antwoord was natuurlijk "ik kom er zo aan." Snel, snel die thee op drinken en de rest wat nog te warm was maar door de gootsteen. Schoenen aan en richting Genk.

Kreeg ik onderweg ook nog een omleiding iets wat mij eigenlijk niet moet overkomen want dan ben ik mijn ingestudeerde route weer helemaal kwijt. Ik heb het al eens eerder geschreven, wegen en ik gaan zelden samen 😁

Gelukkig stond de navigatie ook aan op mijn telefoon van google en die werkt perfect. Hij geeft alles up-to-date aan en ook omleidingen. Geen enkel probleem dus en ik zat weer snel op de juiste weg. Google en ik komen er samen wel uit.

Aangekomen in het ziekenhuis waren de parkeerplaatsen bomvol. Ongelooflijk want het is een super grote parkeerplaats zowel boven als ondergronds maar wie zoekt zal vinden en ik zocht en vond 😊

Aangekomen op de afdeling stond Lief al met zijn jas aan en alle spulletjes in zijn koffertje. "Niets vergeten, Liefje?" 

"Nee, alles zit in mijn koffertje en ik heb ook al alle papieren en medicijn-recepten." Die Lief had niet stil gezeten 👍

Thuis stond nog een grote doos met cadeautjes op Lief te wachten. Hij was afgelopen maandag met de post gekomen van de kleinkinderen nog voor de verjaardag van opa. Eerst een kopje koffie want daar was Lief wel heel erg veel van te kort gekomen 😁 en daarna cadeautjes uitpakken.

Wat werd Lief verwend. Tekeningen, een schilderij met verf-handjes erop, een fotoboekje met de laatste foto's, een mooie kaart, koekjes voor de koekjesmonster-opa, chocolade en enige poppetjes met wiebel hoofdjes 😍.

Die gaan mee de camper in stelde ik al meteen voor, kunnen ze heerlijk wiebelen als we onderweg zijn 😅😅

Lief heeft heerlijk rustig aan gedaan. Thuis knap je nog het beste op denk ik en wat heel voornaam is. Lief heeft heerlijk geslapen vannacht.

Lief

Nadat ik Lief gisteren morgen had afgeleverd ben ik weer naar huis gegaan. Ik had voor die dag een vol programma bedacht om me zelf bezig te houden.

Eerst maar eens de bedden verschoond en alles in de wasmachine gestopt. Daarna de droger in, strijken en in de kast. Eten gekookt want ik had nog boerenkool liggen en dat eten weer in de vriezer gestopt nadat ik iets voor me zelf had achter gehouden dus ook nog warm eten gehad.

Nog een paar boodschapjes gedaan want Lief zou de eerste 24 uur niet alleen gelaten mogen worden i.v.m. bloedingen.

Om 15 uur was "wijnen" bij ons in het appartement en ik had me voorgenomen daar ook even heen te gaan. Tussen door app'jes en telefoontjes beantwoorden.

En toen belde Lief tegen 16 uur. Helemaal slaperig. Hij was weer op zijn kamer. Volgens de dokter was de operatie geslaagd dus wij helemaal happy. 

Ik mocht ook nog op bezoek komen van half 6 tot half 7 dus snel een broodje gegeten en weer op pad richting Genk.

Nu was ik al 1 keer binnen geweest in het ziekenhuis vanmorgen met het brengen dus werkte mijn code niet meer om binnen te komen, ggggrrrrrrrr. Je mag nu eenmaal maar 1 keer per dag binnen en de code weet dat precies.

Gelukkig was er een hulpvaardige dame die me binnen liet door het "smokkelpoortje" en klokslag half 6 kwam ik buiten adem aan bij Lief op de kamer.

Ze hadden net een maaltijd gebracht. Dat was het eerste voedsel wat Lief weer binnen kreeg na 24 uur. Hij was uitgehongerd en at zijn hele kopje soep en bordje leeg.

Toen Lief alles op had zei hij, "je had toch ook nog van die lekkere wafels in het koffertje gestopt. Daar wil ik er nog wel eentje van en doe meteen ook een blikje van die cola die je had." Als dat geen goed teken is 😊

Ik mocht op bezoek blijven tot 20 uur. Wat een feest. 

Het drukverband en de infuusnaalden moesten nog 1 nachtje blijven zitten. Dat heeft Lief wel de hele nacht uit zijn slaap gehouden 😕 Niet leuk.

Ik daarentegen kwam tegen negen uur thuis en was doodmoe van alles bijelkaar

Tegen half elf lag ik al in bed en heb geslapen als een roos .............

De "grote" dag

Vandaag is het dan zover. De wekker stond op zeven uur maar we waren natuurlijk al lang voor die tijd wakker.

Lief ging al douchen en ik at mijn boterhammetje met een kopje thee en tegen acht uur zijn we dan vertrokken. Het is een half uurtje rijden met de auto.

Lief had een QR code voor mij gekregen en toen we bij de poortjes kwamen in het ziekenhuis zagen we al een ware opstopping. De meeste poortjes werkten niet naar behoren fffffff Dat gaat nog wat worden vloog er door mijn hoofd. 

Vol verwachting klopte mijn hart.

We hadden geluk en we konden zonder problemen door de poortjes. Nu weer op weg naar een grote ruimte waar iedereen zich moet melden.

We waren vrij stel aan de beurt en terwijl we daar zaten te wachten vroeg een oude man mij of ik kon lezen welke nummertje hij had op zijn papiertje en welk nummer er nu aan de beurt was. Zo zielig. Hij had een zijn onder been geamputeerd en zat in een rolstoel. Hij was helemaal alleen en kon de nummertjes niet goed lezen. Hij was zo dankbaar dat ik hem hielp dat hij degene die opgenomen moest worden (dat zag hij aan het koffertje) heel veel beterschap wenste.

Toen hij bij zijn loket kwam vroeg de juffrouw of hij hulp wilde hebben en dat nam hij dankbaar aan. Gelukkig kwam het nog goed voor deze man.

Wij liepen weer verder naar de afdeling waar Lief zich zou moeten melden en daar werd ons alles nog eens keurig uitgelegd over hoe alles in zijn werk gaat. Telefoonnummers werden uitgewisseld, medicijnen gecontroleerd en daarna werden we naar de kamer gebracht.

Lief ligt bij het raam en heeft een gezellige kamergenoot. Ik denk een 60 plusser dus qua leeftijd een beetje in de buurt van Lief. Dat is altijd weer mooi meegenomen als je wat leuk gezelschap hebt.

Vanmiddag rond kwart voor twee zal Lief geholpen worden en tegen vijf uur zou hij weer op zijn kamer zijn. Misschien dat ik dan nog even op bezoek mocht komen maar daar word ik nog over gebeld. De kamergenoot zijn vriendin kwam van zeven tot acht dus ik moet dan daarvoor een plekje zien te veroveren 😁

Wachten, wachten en nog eens wachten .........

Dat was een tegenvallertje in het ziekenhuis in het Belgische Genk. We kwamen er binnen en binnen 5 minuten stond ik weer buiten. Geen begeleiders mee naar binnen 😏.

Lief mocht zich melden aan de balie en kreeg een briefje met een QR-code op waarmee hij door het poortje kon. Ik haalde nog voor mijn Lief verdween achter het poortje de papieren uit mijn tas en zijn paspoort want dat moest hij bij zich hebben en wenste hem succes en zwaaide hem uit totdat hij uit het oog verloren was.

Wat zal ik nu eens gaan doen?

Het was pas 12 uur en ik moest zeker rekening houden dat Lief pas om 15 uur weer te voorschijn zou komen.

Een wandelingetje? Oké.

Je bent hier wel snel uitgewandeld want het ziekenhuis staat nog eindje buiten het centrum en daarbij begonnen druppeltjes te vallen. De paraplu lag in de auto en de sleutels zaten in de zak van Lief ffffffffffff nou dat gaat lekker.

Half 1, de klok gaat niet voorruit en het is koud en nat en ik besluit om naar het restaurant te gaan. Ik bestel een koffie.

Tien voor 1, mijn maag begint te knorren, nog maar een koffie en een broodje gezond wat een hele kluif is.

Half 2, gelukkig heb ik mijn leesboek bij me.

Tussendoor krijg ik appjes van Lief met de mededeling dat het niet zo erg opschiet. Ffffffff misschien moet ik wel tot half 4 me zien te vermaken ..............

Kwart voor 2, een flesje met koel water gaat er wel in.

Half 3, wat zal ik nog nemen ............. Cola Zero.

En dan 10 minuten voor 3 komt Lief het restaurant binnen wandelen. "Eerst effe plassen hoor en dan moet je me alles vertellen. Bestel vast een kopje tomatensoep want dat vind je zo lekker en ziet er heerlijk uit hier en doe mij nog maar een Zero. Ben zo terug." 

Wat een opluchting om even al dat vocht kwijt te raken en daarna begint Lief te vertellen wat hij allemaal heeft doorstaan.

Eerst de anesthesist die hem het hemd van het lijf heeft gevraagd zelfs of we een poetshulp in huis hebben. Als zien we daar niet direct het verband in wat dat met een Ablatie heeft te maken maar voorruit het zal wel zo moeten.

De neuswisser gebeurde tussendoor en behalve de neus werd nu ook de keel gewist. Lief liep zo in op de verloren wachttijden.

Daarna de scan en tussen door van het ene loket naar het andere en steeds weer opnieuw vragen beantwoorden en papieren tekenen. Uiteindelijk was de boel allemaal achter de rug en kon Lief het ziekenhuis verlaten en genieten van zijn tomatensoepje in het restaurant.

En of het nog niet genoeg was gingen we na het ziekenhuisbezoek naar onze favoriete bistro een klein hapje eten zodat we als we thuis kwamen niets meer hoefde uit te halen. 

Trouwens dat etentje was ook vast een voorproefje. Lief is morgen jarig maar we vieren dat niet omdat maandag de opnamedag is en Lief na 18 uur niet meer mag eten.                                                              

We maken er zondag een rustige dag van met iets lekkers bij de koffie en als ik Lief dinsdag weer mag gaan ophalen dan klinken we op een spoedig herstel met een ....................... cola Zero 😁  of zoiets in die trant. Dat komt vast helemaal goed.                                                                          

Ziekenhuis Genk

Vandaag gaan we naar het ziekenhuis in Genk.

We hebben een afspraak staan om 13 uur met de anesthesist daarna wordt er een scan gemaakt en  sluiten we af met een corona-test en wie weet nog een kopje koffie.

Het is maar ongeveer 20 km van ons vandaan. Dat valt dus mee.

Jaren geleden zijn we er eens geweest. Maar eens kijken of we er de weg nog weten. Vooral ik moet goed opletten want ik moet maandag en dinsdag die weg rijden en wegen zijn voor mij net een puzzel. Ik kan de weg ergens heen maar moeilijk onthouden. Ik verdwaal nog net in ons eigen huis. De navigatie is voor mij een uitkomst dus dat moet wel lukken.

Lief zal wel eerst ingeschreven moeten worden. Het werkt daar allemaal een beetje anders dan bij ons.

Eerst checken of we alles bij ons hebben. Zorgpas, paspoort, lijst van de medicijnen en de uitnodiging en natuurlijk niet te vergeten de mondkapjes. Dat zal het wel zijn denk ik.

Nog even koffie drinken en dan op pad.

Gelukt!!!!!!!

Gisteren hebben we dan een dag Tongeren gehad. Om zes uur liep de wekker af en tegen kwart over zeven vertrokken we.

Het was nog helemaal donker buiten.

Bij de balie waar we ons moesten aanmelden in het ziekenhuis werd mij al meteen vertelt dat ik echt niet mee naar binnen mocht. "Maare, mag ik mijn man dan niet even naar de afdeling brengen?" "Nee, dat mag niet." 

Dat viel me wel even tegen dus afscheid genomen in de hal en daar ging Lief in zijn uppie op zoek naar de afdeling D1 waar hij zijn tent mocht opslaan.

Zelf zocht ik een plaatsje op in de hal. Haalde mijn leesboek te voorschijn en het wachten ging beginnen. Wat kan wachten lang duren. Het was 8 uur, wat kon ik allemaal gaan doen??????? Voorlopig dus maar lezen en zo nu en dan een app-je krijgen van Lief.

Tegen 11 uur zocht ik het restaurant op want ik was wel toe aan koffie en een broodje en tegen 12 uur appte Lief mij dat hij alles achter de rug had. 

Hij moest alleen nog los gekoppeld worden van een boel elektrische draden en van het infuus en dan zou hij naar het restaurant komen. Ik nam nog maar een flesje water om de tijd door te komen.

Het werd een uur, het werd twee uur en daar kwam Lief. Helemaal gelukkig want de Cardioversie was gelukt na de tweede keer. Hij had heerlijk geslapen en er helemaal niets van mee gekregen.

 

We hebben nog een heerlijke kop koffie genomen op de goede afloop en vandaag ben ik als een echte Maastrichtenaar en ook nog een katholieke een kaarsje gaan opsteken in de kapel van de Sterre der Zee om haar te bedanken voor de goede afloop.

Eind januari nog eens langs de cardioloog en wie weet kunnen we alsnog in februari naar het zuiden naar de zon en is een Ablatie niet meer nodig. Afwachten maar.

Achter de rug.

 

Met deze tas bracht ik gisteren mijn lief naar de kliniek en ik moet zeggen dat de dokter zich helemaal aan deze tekst heeft gehouden.

Alleen de communicatie was iets minder waardoor ik goed in de zenuwen zat. Ik zou namelijk meteen na de operatie gebeld worden door de arts wat niet gebeurde en ik pas tegen drie uur in de middag een appje van lief kreeg met een foto van zijn maaltijd.

Ik zat zowat aan het einde van mijn zenuwen en kreeg allerlei visioenen van foute hartslagen onder de operatie.

Nu hoorde ik later dat de buurman van lief een zeer lage hartslag had en ze onder operatie vreesden voor zijn leven en even moesten reanimeren. De arts vertelde het aan de buurman omdat hij last kon hebben van gekneusde ribben.

Mijn visioenen waren dus zo slecht nog niet geweest maar gelukkig kunnen we het weer navertellen.

Tegen vijf uur mocht ik komen om de zieke op te halen en al is het maar 300 meter van huis en moeten we na een wandeling door het ziekenhuis alleen nog de zebra oversteken was dit toch te ver om helemaal te lopen en dus nam ik de auto en moest een paar rotondes nemen om aan de overkant te komen.

Weer aangekomen in ons appartementen complex zagen we dat er monteurs aan de lift aan het werken waren en de lift buiten gebruik was. Ook dat nog.

Nu wonen wij op de 2 de verdieping maar de monteurs zaten op de 4 de verdieping waarvan er 1 monteur boven op het dak van de lift zat. Dus er zat niets anders op dan lief op een bankje in de hal achter te laten en ik de trappen op klom om naar de 4 de verdieping te gaan en te vragen of de lift even naar beneden kon.

Gelukkig kon er wel even een uitzondering gemaakt worden en kreeg de monteur die bovenop de lift zat een extra ritje.

Zo kwam lief gelukkig toch nog boven en kon hij een comfortabel plekje uit zoeken in de woonkamer. Later op de avond na de nodige paracetamolletjes heeft hij kunnen genieten van een heerlijke nachtrust.

Het wachten kan beginnen.

Het wachten kan gaan beginnen.

Na een goede en rustige nacht is het dan zo ver. Lief gaat nog snel even onder de douche en ik eet een boterhammetje. We controleren de tas die mee moet naar het ziekenhuis. Niets vergeten?

En tegen kwart voor 9 gaan we richting de kliniek. We boffen want we hoeven de straat maar over te steken.

Lief heeft de hele route opgeschreven die we binnen in de kliniek moeten afleggen. We lopen door de lange gangen. Nemen eerst de grijze lift en daarna weer verder op weg naar de rode lift en als we daar uitstappen komen we bij het beloofde tafeltje waar de bekende papieren liggen die ingevuld moeten worden i.v.m de covid.

Heeft u klachten

Hoest u

Bent u kortademig enz. enz.

We kunnen gelukkig overal "nee" invullen behalve bij, Bent u gevaccineerd.

Ik verdenk de bedenkers van die formulieren er altijd van dat ze willen weten of je bij de les bent en hier soms ook automatisch "nee" invult om dan later weer tot bezinning te komen en met schrik ziet dat dat "ja" had moeten zijn in ons geval dan.

Na het invullen van het formulier moesten we op een bel drukken en wachten tot de verpleegkundige je komt ophalen. Lief werd een beetje ongeduldig en stapte vast door de deur de afdeling op en ik er achter aan. Eigenlijk mag dat niet i.v.m de covid regels vertelde ons de verpleegkundige en daar had ik ook alle begrip voor.

Ik kreeg de nodige informatie over het bellen enz. Er is nog 1 wachtende voor lief. Later hoor ik dat de kamer helemaal vol is.

Meteen na de operatie zal ik gebeld worden of alles gelukt is. Dan zal het ongeveer 1 uurtje duren eer lief is uitgeslapen en weer deel kan nemen aan de wereld om hem heen. Ik krijg dan weer een telefoontje wanneer ik hem mag gaan ophalen. 

Nadat ik afscheid had genomen van mijn liefje loop ik nog even langs de bloemenman waar ik een mooie bos tulpen koop en een leuke kaart erbij. 

Het wachten gaat beginnen.

Goed nieuws

Wij kregen gisteren super goed nieuw te horen. Mijn lief wordt aanstaande donderdag geholpen aan zijn 2 liesbreuken. Dat is mooi 3 weken eerder dan gepland. Er kan ook nog wel eens iets goed gaan, halleluja.

Lief wordt met die breuken echt geplaagd en kan bijna niet meer lopen van de pijn. We denken zelf dat er ergens een zenuw bekneld zit. Het is eigenlijk net zoiets als kiespijn, je weet op een gegeven moment niet meer waar de pijn precies vandaan komt. Tegenwoordig hangen we daardoor alleen nog maar thuis rond. 

Nog even en we kunnen een geranium gaan aanschaffen 😕. Nu is er natuurlijk niets mis met een mooie geranium maar om er achter te gaan zitten is weer een ander verhaal.

Lief fleurt er helemaal van op dat hij nu donderdag al mag komen en ziet er zelfs weer een kleine overwinter vakantie in zitten maar dat ligt dan weer helemaal in handen van de cardioloog waar we 30 december heen moeten.

Laten we eerst donderdag maar eens afwachten en daarna zijn we weer een stapje verder de goede richting in.

Naar de dokter

 

Gisteren hadden we onze afspraak in de Annadal kliniek voor een gesprek i.v.m de 2 liesbreuken van Frits.

We hadden een afspraak om 10.45 uur en waren ruimschoots op tijd zoals meestal. Eenmaal in de wachtruimte zagen we de klok vooruit kruipen naar 11.00 uur en naar 11.15 uur en de wachtruimte werd leger en leger en iedereen ging maar voor. Wat duurt dat wachten toch lang.

Tegen 11.30 uur werd het me te gortig en ging ik  eens bij de receptie vragen of ze ons soms vergeten waren. De receptioniste snapte er niks van en belde de desbetreffende dokter. 

De dokter zou er zo aankomen werd me beloofd. Volgens ons was ze de tijd vergeten want er waren geen patiënten binnen in haar kamer, daar hadden we op gelet. Maar tja, we konden naar binnen.

De liesbreuken werden vastgesteld en de vraag kwam; Wat wilt u nu mijnheer? Nou ja, wat een vraag. Mijnheer wil graag dat het gerepareerd wordt.

Oké, dat kan gelukkig maar en na al de nadelen op te sommen die zo'n operatie met zich mee kan brengen wilde mijnheer nog steeds dat ze gerepareerd werden. Kunt u dan dit formulier even tekenen? En zo gebeurde het.

Bij de receptie volgde nog meer formulieren die ingevuld moesten worden. Daarna nog een informatief gesprek, bloeddruk opmeten, hartfilmpje maar dat laatste ging niet lukken omdat mijnheer een holter-recorder draagt op het moment. Morgen mag die weer af.

Volgende week een gesprek met de anesthesist en dan gaan de papieren naar de OK en moeten we  wachten op een oproep.

Hopelijk hoeft mijnheer niet te lang te wachten!!!!!!

Vroeg uit de veren.

Vandaag waren we al vroeg op pad. TE vroeg als je het mij vraagt. In mijn werkzame leven ging ik soms al om 7 uur naar mijn werk. Vandaag moest ik om 7 uur mijn bed uit en dat vond ik al bijna onmenselijk maar voorruit het was wel voor het goede doel.

Frits moest nl. op controle bij de oogarts. 

Hij had een afspraak gemaakt voor half 9. Zijn excuus was dat het dan nog niet zo is uitgelopen en we niet zo lang in de wacht hoeven te zitten en verdomd hij had gelijk want tegen kwart over 9 waren we al weer thuis met de medeling dat hij over 1 jaar terug op controle mag.

De afvoerkanaaltjes van Frits zijn ogen zijn vernauwd en vorig jaar werd ontdekt dat dit de druk in de ogen omhoog bracht met gevolg dat er glaucoom kan ontstaan dus werden er gaatjes gelaserd in de ogen en deze gaatjes zijn nog helemaal open dus geen rede om ongerust te worden. De staar hield zich ook nog heel netjes aan de regels en zodoende geen rede om te gaan opereren.

Goed nieuws is ook wel eens fijn, toch.

Het is weer achter de rug.

Gelukkig hebben we de Ablatie achter de rug. Laten we hopen dat dat zo blijft want er waren meerdere patiënten die al voor de 2de keer kwamen.

Dat moeten we niet hebben.

We waren natuurlijk al ruimschoots op tijd aanwezig. Om 9 uur moesten we in het ziekenhuis zijn maar wij waren er al rond half 9 en dat was naderhand wel fijn want daardoor kwam Frits boven aan de lijst te staan en zou om 11 uur geholpen worden maar om half 11 werd het sein al gegeven dat hij opgehaald zou worden en mocht hij zijn operatie jasje aantrekken.

En terwijl die arme Frits het allemaal maar moest ondergaan nam ik mijn tas en ging naar beneden naar het restaurant en was wel toe aan een kop koffie. 

Het wachten kon beginnen. Frits zou rond 14 uur weer naar de kamer gebracht worden.

 Kamer 8, de kamer waar we vanmorgen zijn begonnen voordat Frits naar zijn eigen kamer gebracht werd. Kamer 14.

Mijn e-reader had ik natuurlijk wel mee genomen waar ik weer een heerlijk boek op aan het lezen ben van Lucinda Riley, de nachtroos.

En terwijl ik verdiept ben in mijn boek hoor ik een bed in de gang rollen.

En ja, het Frits!!

Half 1 pas. Dat is snel gegaan. Hij heeft al een bekertje koffie in de hand. De patiënten krijgen zo'n bekertje meteen naar de ingreep omdat ze daar allemaal toch zo aan toe zijn.

Dus rollend met zijn bekertje wordt hij naar zijn kamer gebracht en krijgt meteen de lunch gebracht die hem goed smaakt.

Voorlopig moet hij plat blijven liggen met een drukverband op de lies i.v.m bloedingen.

 Terwijl hij plat moet liggen kan hij mooi zijn berichtjes lezen op zijn telefoon en nog even Word feud spelen met zus lief.

Op deze manier blijft een mens toch in contact met familie en vrienden. 

Het verloopt allemaal voorspoedig met Frits en als het zo goed blijft gaan mag hij in de avond nog naar huis. Het wordt wel laat allemaal doordat de dienstdoende dokter nog al op zich laat wachten en tegen 22 uur komen we weer thuis.

We slapen die nacht als rozen al moeten we wel in de gaten houden of er zich geen bloedingen voordoen want dan zouden we de ambulance mogen bellen. Gelukkig is dat niet nodig.

Frits zijn hartslag is een stuk rustiger en dat voelt veel prettiger, zegt hij.