Naar de cardioloog.

Vandaag hadden wij een spannend dagje. We moesten om 13 uur bij de cardioloog zijn voor de controle van Lief zijn ❤

Zou het goed zijn????????

Vorige keer toen we gingen dachten we dat het goed was en toen was het niet goed dus we durven niet meer op onze eigen bevindingen af te gaan.

We waren mooi op tijd in het ziekenhuis en hadden zelfs nog tijd over 😉 Eerst melden bij de ingang van het ziekenhuis en dan naar de afdeling cardiologie.

Daar weer melden bij de secretaresse en dan de wachtkamer in.

Net als al de andere keren volgt dan een fietstest en een hartfilmpje en dan weer richting wachtkamer om even later bij de cardioloog binnen te komen.

Er was nog een ietsie overslag te zien bij de fiets inspanning maar verder was alles naar wens. Het was allemaal zo goed dat er geen echo meer nodig was.

Half december mag lief nog eens een Holter ophalen voor een 24 uurs meting en als alles goed is (en daar heeft de dokter alle vertrouwen in) kunnen we vertrekken naar het zonnige zuiden, jippie!!!!!!!

Lief kan zijn medicijnen vast gaan bestellen 😄

Na het doktersbezoek zijn we naar het centrum van Tongeren gereden en hebben daar een heerlijke wandeling gemaakt. 

Terwijl we aan het rondkijken waren kwam er een mijnheer op zijn fiets naar ons toe en zei," Zijn jullie die bekende vloggers?" 

"Uehhhh, misschien." zei Lief "wie bedoeld u?" 

Wij waren dat dus 😁 Hij volgde ons al een hele tijd op YouTube en vroeg wanneer we weer vertrokken. "Nog heel even geduld," zei Lief. "We zijn net terug van de cardioloog en we mogen weer dus ......"

Leuk is dat. Het gebeurd ons geregeld dat mensen ons herkennen. Zij kennen ons maar wij hun niet 😆  Zo leren we onze kijkers ook wel een beetje kennen. Leuk 😊

Weer thuis

Yes, yes Lief is weer thuis!!

Hoe het kwam deze keer, geen idee maar we hadden het alle twee best moeilijk met de ziekenhuisopname. 

Je zou er toch aan moeten wennen bij de derde keer maar niet dus. Je weet eigenlijk niet hoe het allemaal gaat aflopen. 

Gelukkig is het weer achter de rug en daar zijn we hardstikke blij mee. Ik heb mijn Lief weer thuis.

De professor die de operatie heeft gedaan was dik tevreden en had er een goed gevoel bij vertelde hij ons gisterenavond op zijn ronde. Hij heeft zijn best gedaan en Lief zijn hartje weer helemaal in orde gebracht. Mocht nu toch weer ergens de onregelmatigheid de kop op steken dan zou een pacemaker voor Lief een goede optie zijn.

Maar zover zijn we nog niet.

Lief is thuis en mag nu eerst rustig opknappen. 

Toen ik gisteren in de spannende wachttijd stond en moest afwachten wanneer ik iets zou horen van Lief na de operatie moest ik mezelf zien bezig te houden om de tijd door te komen en dat heb ik gedaan. 😁

Gisterenmorgen stond ik namelijk al om 8 uur bij de supermarkt om de ingrediënten te halen om wafels te gaan bakken.

En dus kon ik tegen 9 uur beginnen.

Het kost wat tijd dat bakken maar het rook heerlijk in huis en ik had de nodige afleiding.

's Middags mocht ik op bezoek in het ziekenhuis en heb natuurlijk wafels meegenomen voor Lief die er altijd van kan smullen. 😇 Ik nam ook nog een schaal met wafels mee voor de verpleging van de afdeling. Dat vonden ze wel leuk. Ik weet uit ervaring dat zo'n extraatje altijd heerlijk smaakt onder werktijd bij de koffie.

Als ik van de week naar mams ga dan neem ik ook voor haar een stapeltje wafels mee. Mams bakte ze vroeger zelf en dat kan niet meer. Zo kan mams ook genieten van haar eigen recept wafels.

Zo wordt het stapeltje wafels kleiner en dat is maar goed ook want wij moeten opletten dat we niet teveel snoepen 😅😅

De Mallemolen gaat beginnen

De nawerking wat onze corona prikken betreft valt tot nu toe mee op de prikplek na maar dat is te verwaarlozen vind ik en Lief kan er ook mee leven, zegt hij.

Vanmorgen kreeg Lief al een mailtje vanuit het ziekenhuis in Genk.

Morgen worden we bij de anesthesist verwacht. Wat "we" betreft ben ik nog niet zeker want er werd meteen een QR-code meegestuurd om door het poortje te kunnen komen bij de entree.

Vorige keer mocht ik niet mee naar binnen maar dat zien we morgen wel weer. Mijn leesboek gaat in ieder geval mee en mijn telefoon 😅.

Dan moeten we een chirurgisch mondmasker dragen en geen ander.

We gaan het meemaken.

Zo'n berichtje brengt je wel meteen weer in de ablatie stemming. Het is confronterend vind ik het komt dichterbij. Niets mis mee hoor 😁 Het moet toch gebeuren.

Vanmiddag gaan we mams bezoeken. Eens kijken hoe het daar weer gaat. De rookmelder was van het plafond gevallen zei ze me dus werk aan de winkel 😅

Mams appte me afgelopen week dat ze woensdag a.s. haar corona prik thuis krijgt en eind november de griepprik. Toch fijn dat ze de prikken thuis krijgt en bespaart haar en mij een boel gesjouw 😇

Vooral die griep prik vind ik altijd een heel gedoe. De huisartsenpraktijk ligt aan de overkant bij mams. 

Eigenlijk moet je het zo zien. 

Eerst krijg je de stoep en dan de ventweg. Via de ventweg over de hoofdweg en weer een ventweg op en zo weer op een stoep. Over een voetgangerspaadje lopen naar de praktijk.

Dat is dus te ver lopen voor mams en een rolstoel wil ze niet want die is alleen voor mensen die niet kunnen lopen. "Maar mams jij kunt dat toch ook niet lopen." Tja maar dat is anders want ze kan wel met de auto.

Dan moet ik de auto uit de garage rijden een zijweg oversteken en bij mams voor de flat parkeren. Parkeerticket halen en naar boven mams ophalen.

Dan mams in de auto zetten, rollator achterin en via de ventweg weer naar de hoofdweg. Twee keer een rotonde rond rijden om aan de overkant te kunnen komen en dan bij de praktijk parkeren. Mams uitladen en de rollator enz. enz en dan weer het hele circus in omgekeerde richting terug naar huis.

Hier ben ik dus echt niet goed in. Ik kan meestal goed mijn geduld bewaren maar in dit soort gevallen niet dus.

Bedankt huisartsen praktijk dat jullie mij dit besparen 👱

Genk komt in zicht

Gisteren kregen we een telefoontje vanuit Genk, het ziekenhuis.  De afspraak is gemaakt wanneer Lief weer mag komen logeren.

We waren blij om eindelijk te weten wanneer het allemaal moet gebeuren.

Het wordt zondag 23 oktober dat de opname zal plaats vinden. De maandag, de 24ste wordt de Ablatie gedaan en dinsdag de 25 ste loopt de logeerpartij weer ten einde en mag ik Lief weer mee naar huis nemen.

Twee nachten logeren wordt het deze keer. Ze moesten het bed zeker bezet hebben op de zondag. 

10 Oktober hebben we een gesprek bij de anesthesist.

Lief heeft 60% kans op slagen. Toch gaan we er weer voor. Niet geschoten is altijd mis geschoten. De professor wil het proberen en dat is toch een positief iets.

Mocht het niet gaan lukken dan zullen medicijnen de hartslag moeten gaan verlagen want met de hoge hartslag van Lief moeten we uitkijken. Vorige keer was er hartzwakte geconstateerd. Gelukkig is dat nu niet het geval.

We laten het maar even over ons heen komen. 

Lief wil nog graag een weekje weg met de camper en dan in de buurt blijven. Het zal Duitsland worden denk ik.

Lekker relaxen en de zinnen op iets anders zetten voor hij weer aan de grote sprong gaat beginnen. Eerst nog deze maand mijn verjaardag met mams vieren en daarna ....... hupsakee op pad.

Afspraak.

Gisteren ontving Lief een mailtje met een bevestiging voor een afspraak in juli met de cardioloog in Maastricht.

Ik was helemaal verbaasd. Hoe is het mogelijk dat ze daar weten dat je nog bestaat!

Het apparaat wat Lief nog moet krijgen om weer metingen te doen hebben we nooit gekregen net als de scan die afgelopen september gemaakt zou worden. 

Er is niets alarmerend aan de hand mijnheer komt u over 1 jaar maar terug zeiden ze ons in september nadat Lief uit zijn slof was geschoten. Ze wilden zeker van ons af zijn. In België in het ziekenhuis reageerden ze wel anders.

Eigenlijk hadden we het spelletje gewoon moeten meespelen. Als dan de metingen weer via de fibricheck app gedaan zouden worden dan zouden ze denken dat Lief zomaar spontaan genezen was 😅

Lief heeft een mailtje terug gestuurd dat we voorlopig niet thuis zijn en dat we wel contact zullen opnemen. Mocht de cardioloog in juli toch nog bellen dan zullen we hem vertellen hoe het allemaal gegaan is in die tijd.

Weer thuis.

Gisterenmorgen kreeg ik een app'je van Lief dat ik hem tegen 10 uur mocht komen ophalen dus ik op mijn gemakje douchen, boterhammetje maken, theetje drinken ...... hé even tijd voor mezelf.

Dat was niet van lange duur want net toen ik zat te genieten van mijn kopje thee hoorde ik gepiep op mijn telefoon. Een app'je van Lief. "Ik heb de kleren al aan. Je mag ook eerder komen."  mijn antwoord was natuurlijk "ik kom er zo aan." Snel, snel die thee op drinken en de rest wat nog te warm was maar door de gootsteen. Schoenen aan en richting Genk.

Kreeg ik onderweg ook nog een omleiding iets wat mij eigenlijk niet moet overkomen want dan ben ik mijn ingestudeerde route weer helemaal kwijt. Ik heb het al eens eerder geschreven, wegen en ik gaan zelden samen 😁

Gelukkig stond de navigatie ook aan op mijn telefoon van google en die werkt perfect. Hij geeft alles up-to-date aan en ook omleidingen. Geen enkel probleem dus en ik zat weer snel op de juiste weg. Google en ik komen er samen wel uit.

Aangekomen in het ziekenhuis waren de parkeerplaatsen bomvol. Ongelooflijk want het is een super grote parkeerplaats zowel boven als ondergronds maar wie zoekt zal vinden en ik zocht en vond 😊

Aangekomen op de afdeling stond Lief al met zijn jas aan en alle spulletjes in zijn koffertje. "Niets vergeten, Liefje?" 

"Nee, alles zit in mijn koffertje en ik heb ook al alle papieren en medicijn-recepten." Die Lief had niet stil gezeten 👍

Thuis stond nog een grote doos met cadeautjes op Lief te wachten. Hij was afgelopen maandag met de post gekomen van de kleinkinderen nog voor de verjaardag van opa. Eerst een kopje koffie want daar was Lief wel heel erg veel van te kort gekomen 😁 en daarna cadeautjes uitpakken.

Wat werd Lief verwend. Tekeningen, een schilderij met verf-handjes erop, een fotoboekje met de laatste foto's, een mooie kaart, koekjes voor de koekjesmonster-opa, chocolade en enige poppetjes met wiebel hoofdjes 😍.

Die gaan mee de camper in stelde ik al meteen voor, kunnen ze heerlijk wiebelen als we onderweg zijn 😅😅

Lief heeft heerlijk rustig aan gedaan. Thuis knap je nog het beste op denk ik en wat heel voornaam is. Lief heeft heerlijk geslapen vannacht.

Lief

Nadat ik Lief gisteren morgen had afgeleverd ben ik weer naar huis gegaan. Ik had voor die dag een vol programma bedacht om me zelf bezig te houden.

Eerst maar eens de bedden verschoond en alles in de wasmachine gestopt. Daarna de droger in, strijken en in de kast. Eten gekookt want ik had nog boerenkool liggen en dat eten weer in de vriezer gestopt nadat ik iets voor me zelf had achter gehouden dus ook nog warm eten gehad.

Nog een paar boodschapjes gedaan want Lief zou de eerste 24 uur niet alleen gelaten mogen worden i.v.m. bloedingen.

Om 15 uur was "wijnen" bij ons in het appartement en ik had me voorgenomen daar ook even heen te gaan. Tussen door app'jes en telefoontjes beantwoorden.

En toen belde Lief tegen 16 uur. Helemaal slaperig. Hij was weer op zijn kamer. Volgens de dokter was de operatie geslaagd dus wij helemaal happy. 

Ik mocht ook nog op bezoek komen van half 6 tot half 7 dus snel een broodje gegeten en weer op pad richting Genk.

Nu was ik al 1 keer binnen geweest in het ziekenhuis vanmorgen met het brengen dus werkte mijn code niet meer om binnen te komen, ggggrrrrrrrr. Je mag nu eenmaal maar 1 keer per dag binnen en de code weet dat precies.

Gelukkig was er een hulpvaardige dame die me binnen liet door het "smokkelpoortje" en klokslag half 6 kwam ik buiten adem aan bij Lief op de kamer.

Ze hadden net een maaltijd gebracht. Dat was het eerste voedsel wat Lief weer binnen kreeg na 24 uur. Hij was uitgehongerd en at zijn hele kopje soep en bordje leeg.

Toen Lief alles op had zei hij, "je had toch ook nog van die lekkere wafels in het koffertje gestopt. Daar wil ik er nog wel eentje van en doe meteen ook een blikje van die cola die je had." Als dat geen goed teken is 😊

Ik mocht op bezoek blijven tot 20 uur. Wat een feest. 

Het drukverband en de infuusnaalden moesten nog 1 nachtje blijven zitten. Dat heeft Lief wel de hele nacht uit zijn slaap gehouden 😕 Niet leuk.

Ik daarentegen kwam tegen negen uur thuis en was doodmoe van alles bijelkaar

Tegen half elf lag ik al in bed en heb geslapen als een roos .............

De "grote" dag

Vandaag is het dan zover. De wekker stond op zeven uur maar we waren natuurlijk al lang voor die tijd wakker.

Lief ging al douchen en ik at mijn boterhammetje met een kopje thee en tegen acht uur zijn we dan vertrokken. Het is een half uurtje rijden met de auto.

Lief had een QR code voor mij gekregen en toen we bij de poortjes kwamen in het ziekenhuis zagen we al een ware opstopping. De meeste poortjes werkten niet naar behoren fffffff Dat gaat nog wat worden vloog er door mijn hoofd. 

Vol verwachting klopte mijn hart.

We hadden geluk en we konden zonder problemen door de poortjes. Nu weer op weg naar een grote ruimte waar iedereen zich moet melden.

We waren vrij stel aan de beurt en terwijl we daar zaten te wachten vroeg een oude man mij of ik kon lezen welke nummertje hij had op zijn papiertje en welk nummer er nu aan de beurt was. Zo zielig. Hij had een zijn onder been geamputeerd en zat in een rolstoel. Hij was helemaal alleen en kon de nummertjes niet goed lezen. Hij was zo dankbaar dat ik hem hielp dat hij degene die opgenomen moest worden (dat zag hij aan het koffertje) heel veel beterschap wenste.

Toen hij bij zijn loket kwam vroeg de juffrouw of hij hulp wilde hebben en dat nam hij dankbaar aan. Gelukkig kwam het nog goed voor deze man.

Wij liepen weer verder naar de afdeling waar Lief zich zou moeten melden en daar werd ons alles nog eens keurig uitgelegd over hoe alles in zijn werk gaat. Telefoonnummers werden uitgewisseld, medicijnen gecontroleerd en daarna werden we naar de kamer gebracht.

Lief ligt bij het raam en heeft een gezellige kamergenoot. Ik denk een 60 plusser dus qua leeftijd een beetje in de buurt van Lief. Dat is altijd weer mooi meegenomen als je wat leuk gezelschap hebt.

Vanmiddag rond kwart voor twee zal Lief geholpen worden en tegen vijf uur zou hij weer op zijn kamer zijn. Misschien dat ik dan nog even op bezoek mocht komen maar daar word ik nog over gebeld. De kamergenoot zijn vriendin kwam van zeven tot acht dus ik moet dan daarvoor een plekje zien te veroveren 😁

Wachten, wachten en nog eens wachten .........

Dat was een tegenvallertje in het ziekenhuis in het Belgische Genk. We kwamen er binnen en binnen 5 minuten stond ik weer buiten. Geen begeleiders mee naar binnen 😏.

Lief mocht zich melden aan de balie en kreeg een briefje met een QR-code op waarmee hij door het poortje kon. Ik haalde nog voor mijn Lief verdween achter het poortje de papieren uit mijn tas en zijn paspoort want dat moest hij bij zich hebben en wenste hem succes en zwaaide hem uit totdat hij uit het oog verloren was.

Wat zal ik nu eens gaan doen?

Het was pas 12 uur en ik moest zeker rekening houden dat Lief pas om 15 uur weer te voorschijn zou komen.

Een wandelingetje? Oké.

Je bent hier wel snel uitgewandeld want het ziekenhuis staat nog eindje buiten het centrum en daarbij begonnen druppeltjes te vallen. De paraplu lag in de auto en de sleutels zaten in de zak van Lief ffffffffffff nou dat gaat lekker.

Half 1, de klok gaat niet voorruit en het is koud en nat en ik besluit om naar het restaurant te gaan. Ik bestel een koffie.

Tien voor 1, mijn maag begint te knorren, nog maar een koffie en een broodje gezond wat een hele kluif is.

Half 2, gelukkig heb ik mijn leesboek bij me.

Tussendoor krijg ik appjes van Lief met de mededeling dat het niet zo erg opschiet. Ffffffff misschien moet ik wel tot half 4 me zien te vermaken ..............

Kwart voor 2, een flesje met koel water gaat er wel in.

Half 3, wat zal ik nog nemen ............. Cola Zero.

En dan 10 minuten voor 3 komt Lief het restaurant binnen wandelen. "Eerst effe plassen hoor en dan moet je me alles vertellen. Bestel vast een kopje tomatensoep want dat vind je zo lekker en ziet er heerlijk uit hier en doe mij nog maar een Zero. Ben zo terug." 

Wat een opluchting om even al dat vocht kwijt te raken en daarna begint Lief te vertellen wat hij allemaal heeft doorstaan.

Eerst de anesthesist die hem het hemd van het lijf heeft gevraagd zelfs of we een poetshulp in huis hebben. Als zien we daar niet direct het verband in wat dat met een Ablatie heeft te maken maar voorruit het zal wel zo moeten.

De neuswisser gebeurde tussendoor en behalve de neus werd nu ook de keel gewist. Lief liep zo in op de verloren wachttijden.

Daarna de scan en tussen door van het ene loket naar het andere en steeds weer opnieuw vragen beantwoorden en papieren tekenen. Uiteindelijk was de boel allemaal achter de rug en kon Lief het ziekenhuis verlaten en genieten van zijn tomatensoepje in het restaurant.

En of het nog niet genoeg was gingen we na het ziekenhuisbezoek naar onze favoriete bistro een klein hapje eten zodat we als we thuis kwamen niets meer hoefde uit te halen. 

Trouwens dat etentje was ook vast een voorproefje. Lief is morgen jarig maar we vieren dat niet omdat maandag de opnamedag is en Lief na 18 uur niet meer mag eten.                                                              

We maken er zondag een rustige dag van met iets lekkers bij de koffie en als ik Lief dinsdag weer mag gaan ophalen dan klinken we op een spoedig herstel met een ....................... cola Zero 😁  of zoiets in die trant. Dat komt vast helemaal goed.                                                                          

Ziekenhuis Genk

Vandaag gaan we naar het ziekenhuis in Genk.

We hebben een afspraak staan om 13 uur met de anesthesist daarna wordt er een scan gemaakt en  sluiten we af met een corona-test en wie weet nog een kopje koffie.

Het is maar ongeveer 20 km van ons vandaan. Dat valt dus mee.

Jaren geleden zijn we er eens geweest. Maar eens kijken of we er de weg nog weten. Vooral ik moet goed opletten want ik moet maandag en dinsdag die weg rijden en wegen zijn voor mij net een puzzel. Ik kan de weg ergens heen maar moeilijk onthouden. Ik verdwaal nog net in ons eigen huis. De navigatie is voor mij een uitkomst dus dat moet wel lukken.

Lief zal wel eerst ingeschreven moeten worden. Het werkt daar allemaal een beetje anders dan bij ons.

Eerst checken of we alles bij ons hebben. Zorgpas, paspoort, lijst van de medicijnen en de uitnodiging en natuurlijk niet te vergeten de mondkapjes. Dat zal het wel zijn denk ik.

Nog even koffie drinken en dan op pad.

Tja wat zal ik ervan zeggen .....

Gisteren zijn we naar het ziekenhuis in Tongeren geweest en wat we kregen te horen daar werden we niet vrolijk van.  

We wisten al zelf wel dat het ritme van het hart weer fout zat dus we waren lichtelijk voorbereid.

Het moest allemaal even bezinken, een plekje krijgen eer ik er over kon schrijven.

Het begon allemaal met een pittige inspanningstest. Het fietsen was best wel heftig. Ik zag en hoorde het aan de ademhaling van Lief. Hij heeft gelukkig een hele goede conditie dus het wil wat zeggen als ik merk dat het te zwaar wordt voor hem.

Daarna begon het wachten op de professor.

Het lijkt ons een hele bekwame man en heel overwogen koos hij zijn woorden om ons uit te leggen wat er allemaal mis is en wat de consequenties hiervan zijn.

Lief is al jaaaaaren onder behandeling in het MUMC+ in Maastricht bij de cardioloog. Niets omdat er bijzonders aan de hand is maar ooit heeft Lief een lichte hartinfarct gehad en zodoende kwamen we er nog wel eens voor controle. Nu vertelde de professor ons dat Lief al zeker 10 jaar deze hartritmestoornis heeft. Dat was bekend in het MUMC+. Bij ons dus niet.

In 2020 heeft er een Ablatie plaatsgevonden naar aanleiding van klachten aan de rechterkant terwijl de linkerkant ook had gemoeten maar dat is een iets ingrijpendere handeling.

Als je hart 10 jaar niet meer goed pompt dan is dat een veel te lange tijd en word je hart ziek en dat is nu gebeurd.

De professor wil het toch gaan proberen en geeft Lief 50% kans dat het gaat lukken. Lief moest wel beloven dat hij nooit meer 1 druppel alcohol zal drinken want dat is een grote trigger. Kon Lief dat niet beloven dan gaat de Ablatie niet door.

We gaan voor die 50% en samen gaan we ons inzetten voor zijn herstel.

Ook ik ga vanaf gisteren de alcohol laten staan. We gaan super gezond eten en meer bewegen. Lopen is moeilijk voor Lief zijn pijnlijke spier bij de heup en dus nemen we de fiets.

Vanmorgen zijn we samen naar de supermarkt gefietst en hebben er heerlijke suikervrije sapjes gekocht. Gisterenavond had ik voor ons een groot wijnglas gevuld met bosbessensap. Het leek wel een mooi glas rode wijn en het smaakte heerlijk.

Op 11 februari gaat het allemaal beginnen en wordt er eerst een scan gemaakt van het hart, gesprekje met de anesthesist en weer een neuswisser 😊 (weten jullie het nog) en op 14 februari wordt Lief opgenomen voor de ingreep en zal dan 1 nachtje blijven.

Voorlopig geen camper-reis voor ons maar daar kunnen we wel mee leven. Het belangrijkste nu is dat mijn Lief weer beter gaat worden en we samen nog vele camper reizen mogen maken.

Off-day

Gisteren hadden we een beetje een off-day. Kan ook eens gebeuren. Het is grijs weer buiten en daar houden we helemaal niet van, bah.  Anders waren we nu op weg naar Spanje om te gaan genieten  van de zon en het buiten zijn. Heerlijk met een dik vest aan en dan uit de wind even ergens neer strijken om weer verder te wandelen met onze foto camera's. 

Eerst moet Lief opknappen en daarna gaan we weer dus een mooi voorruitzicht toch?

Lief vindt het allemaal best maar ziet het allemaal niet zo snel verbeteren. Hij voelt overal pijntjes, neemt 4 keer per dag zijn bloeddruk op en controleert zijn hartslag. Soms word ik er kriegelig van. 

Ik heb met hem afgesproken dat hij dit weekend nog "vrij" mag zijn en dan ga ik met hem naar buiten. We beginnen met kleine stukjes. Even een frisse neus halen en andere mensen zien.

De 20ste is zijn afspraak met de chirurg ter controle. Dat wachten maar eens af. De pijn in zijn lies die hij voor de operatie had is niet weg en daardoor kan hij niet zo ver lopen. Dat valt hem tegen.

Foto's, echo's, bloedonderzoek, we hebben het allemaal gehad helaas zonder resultaat. Toen Lief de Prednison slikte werd hij weer een ander mens en dus wil hij weer Prednison of dat goed is of niet. Huisartsen hebben geen tijd meer. Ze zijn druk met al de Corona perikelen anders kon hij daar eens zijn verhaal kwijt. 

De 27ste gaan we naar een cardioloog met als specialisme, hartritmes. Daar horen we weer eens wat meer en voor de week daarna staat een afspraak met de cardioloog die Lief behandelt heeft.  Geduld is een schone zaak. Eerst maar eens zorgen dat hij nu in deze tussentijd weer energie opdoet maar wat ik ook verzin .... hij heeft er geen zin in op het moment.

Dus hoppa, de schouders er weer eens onder zien te krijgen.

De Volgende dag

We zijn weer een dag verder weg van de Cardioversie.

Lief zijn hoofd wilde niet zo goed gaan gisteren. "Hoe kan dat nu? Misschien nog last van de narcose?" Maar nee daar kwam het niet van. Toen Lief zijn bloeddruk voor de zoveelste keer ging opmeten was zijn bloeddruk wel laag 128/62 hartslag 54 en het kwartje viel meteen. Daar kwam die hoofdpijn van.

Ondanks dat het tabletje voor de hartslag gehalveerd is is de hartslag te laag. Misschien moet het tabletje wel vervallen. 

Het liefst had ik vandaag de cardioloog gebeld met de vraag wat te doen maar Lief vindt het nog te vroeg. Hij wil geen zeurpiet zijn al vind ik dat je dan echt geen zeurpiet bent. Het halve hartslagtabletje wordt nu niet in de ochtend ingenomen maar vanavond en we gaan 3 keer per dag een meting doen. We houden het maar eens goed in de gaten.

Een wandelingetje in de frisse lucht zou hem eens goed doen maar vanochtend zagen we dat het kleine wondje dat nog over was van de liesbreuk operatie eindelijk dicht zit. Lief kiest ervoor om nog een dagje in de pyjama broek te blijven wonen zodat het wondje dicht kan blijven want net die ene knoop van de spijkerbroek zorgt ervoor dat het steeds weer open gaat. Dan binnenshuis maar wat actiever worden.

Gelukt!!!!!!!

Gisteren hebben we dan een dag Tongeren gehad. Om zes uur liep de wekker af en tegen kwart over zeven vertrokken we.

Het was nog helemaal donker buiten.

Bij de balie waar we ons moesten aanmelden in het ziekenhuis werd mij al meteen vertelt dat ik echt niet mee naar binnen mocht. "Maare, mag ik mijn man dan niet even naar de afdeling brengen?" "Nee, dat mag niet." 

Dat viel me wel even tegen dus afscheid genomen in de hal en daar ging Lief in zijn uppie op zoek naar de afdeling D1 waar hij zijn tent mocht opslaan.

Zelf zocht ik een plaatsje op in de hal. Haalde mijn leesboek te voorschijn en het wachten ging beginnen. Wat kan wachten lang duren. Het was 8 uur, wat kon ik allemaal gaan doen??????? Voorlopig dus maar lezen en zo nu en dan een app-je krijgen van Lief.

Tegen 11 uur zocht ik het restaurant op want ik was wel toe aan koffie en een broodje en tegen 12 uur appte Lief mij dat hij alles achter de rug had. 

Hij moest alleen nog los gekoppeld worden van een boel elektrische draden en van het infuus en dan zou hij naar het restaurant komen. Ik nam nog maar een flesje water om de tijd door te komen.

Het werd een uur, het werd twee uur en daar kwam Lief. Helemaal gelukkig want de Cardioversie was gelukt na de tweede keer. Hij had heerlijk geslapen en er helemaal niets van mee gekregen.

 

We hebben nog een heerlijke kop koffie genomen op de goede afloop en vandaag ben ik als een echte Maastrichtenaar en ook nog een katholieke een kaarsje gaan opsteken in de kapel van de Sterre der Zee om haar te bedanken voor de goede afloop.

Eind januari nog eens langs de cardioloog en wie weet kunnen we alsnog in februari naar het zuiden naar de zon en is een Ablatie niet meer nodig. Afwachten maar.

Plan cardioloog

Het was gisteren een druk dagje.

Natuurlijk waren we een half uur te vroeg in het ziekenhuis maar wij zijn liever te vroeg dan te laat want we moeten de Belgische regels nog even goed onder de knie krijgen.

Eerst ons weer aangemeld in de grote hal en dat soms nog even zoeken en daarna richting cardiologie.

Wij zaten als enige in de "wachtzaal" zoals ze dat daar noemen. 

Bij de cardioloog kregen we weer een fijn en duidelijk gesprek.

Wat is het plan?

Het hart is door de medicijnen nog onregelmatig maar wel rustiger geworden en dat konden we ook heel goed zien op de ECG. De cardioloog beveelt ons aan om eerst een Cardioversie te laten doen en daarna een Ablatie. In het ziekenhuis in Maastricht heeft ook al een Ablatie plaatsgevonden maar schijnbaar hebben ze daar voor de gemakkelijkste weg gekozen en alleen de rechterkant onder handen gekomen terwijl de linkerkant ook moet gebeuren maar dat is iets ingewikkelder. In België doen ze zo'n Ablatie in een keer, in Nederland mag je daarvoor twee keer komen 😟 Een geldkwestie??

Geen idee maar de patiënt zit er maar mee.

Het plan lijkt ons prima als dat tenminste de goede weg naar genezing is. 

Nou ja "genezing"  ......... als het de kwaliteit van leven verbeterd dan gaan we ervoor,

De cardioloog vroeg ons wanneer Lief tijd had voor de Cardioversie en Lief zei, "volgende week? Wij overwinteren anders altijd en het liefste heb ik alles maar achter de rug en kunnen we nog even weg met de camper." "Dan gaan we daarvoor zorgen," was het antwoord. "Kunt u maandag of woensdag?" "Doe maandag maar" en zo geschiedde.

Maandag 3 januari om 8 uur nuchter, moet Lief verschijnen in Tongeren in het ziekenhuis. Het wordt een dagbehandeling. 

Eerst moet Lief morgen nog een neuswisser ondergaan. Op onze vraag wat dat inhoudt hoorde we dat dit een corona-test is.

Alle vervolg afspraken zijn ook al gemaakt. De maand januari zal in het teken staan van de cardiologie en daarna zien we wel weer verder ook wat de Ablatie betreft.

We zijn nog een kop koffie gaan drinken met een heerlijk stukje appelgebak en hebben nog hartelijk zitten lachen over de neuswisser. Enig!!

Of het overwinteren er nog in zit??????? 

Ik heb Lief beloofd dat al kunnen we pas in Maart weg, dan gaan we gewoon. Eind april moeten we weer thuis zijn dus dat kan best. Voorlopig doen we het met onze video's die we op ons youtube kanaal 

FritsEllenCamperReizen

Voor nu wensen wij jullie allemaal nog een hele fijne jaarwisseling en voor het nieuwe jaar een gezond en gelukkig jaar.

Lieve groetjes, Frits en Ellen

Arme Frits toch .........

Ooooo wat kijkt mijn lief toch sip. Hij heeft er wel een rede voor.

Het valt hem allemaal wat tegen.
 

Gisteren gingen we voor het eerst naar het ziekenhuis in België en wel in Tongeren. Een paar weken geleden hebben we hier een afspraak gemaakt voor de afdeling cardiologie.

Frits is al jaren onder behandeling in het Maastrichtse ziekenhuis op deze afdeling. De laatste jaren zijn we er niet meer tevreden over. We worden van het kastje naar de muur gestuurd. Afspraken die gemaakt zijn bestaan in ene keer niet meer als je je gaat melden aan de receptie. Iedere keer heb je een andere arts en maar zelden twee keer dezelfde. De ene zegt dit en de andere weer dat of je krijgt een telefonisch consult dat nooit plaats vindt op de aangegeven tijd. Zo ben je dus meestal onvoorbereid als de telefoon gaat.

Na een fikse woordenwisseling met een van de cardiologen waren we er helemaal klaar mee. Uiteindelijk weer een andere cardioloog gehad die ons helemaal gelijk gaf en toegaf dat een arts zo niet met zijn patiënten kan omgaan. 

Wij zijn niet de enigste die ontevreden zijn over deze afdeling en daarom zijn we naar België gegaan waar je als een mens behandeld wordt. Bij deze dokter moest Frits voor het eerst in jaren een inspanningstest doen. We hebben een goed gesprek gehad hier. Ze gaan Frits eindelijk helpen en daar zijn we maar wat blij mee. 

Toch kijkt Frits sip en dat komt omdat onze wintervakantie naar de zon nu helaas niet door kan gaan. 

Maar Fritske, niet getreurd hoor. Eerst moet jij eens goed opknappen en daarna hebben we tijd genoeg om met de camper op pad te gaan.

Een dag verder.

Vandaag zijn we weer een stukje verder wat dokters bezoeken betreft.

Gisteren de cardioloog gehad en eigenlijk blijft het bij de diagnose, boezemfibrilleren. Vanaf welke plek het komt is niet te traceren en dat maakt het allemaal zo moeilijk.

We gaan gebruik maken van de hedendaagse techniek. We hadden een gisteren een arts die hiervoor open staat. Het gaat om een apparaatje die we ongeveer een half jaar mogen hebben en via de gsm op het moment van klachten een hartfilmpje kan maken en doorsturen naar de cardioloog.

Ben benieuwd of dat gaat lukken want toen we het apparaatje gingen ophalen bij de receptie hadden ze er daar nog nooit van gehoord. We zouden erover gebeld worden. Wordt vervolgd.

Op weg naar de uitgang zijn we nog even langs de boekenwinkel in het ziekenhuis gelopen om twee mooie condoleance kaarten te kopen.

Daarna even langs de apotheek om mijn medicijnen op te halen. Kwam ik daar lag er helemaal geen recept klaar. Mijn praktijkondersteuner is het afgelopen vrijdag helemaal vergeten door te geven aan de apotheek. Hopelijk hoor ik er vandaag meer over en anders ga ik er maar eens achteraan.

De chirurg, hebben we gisterenmiddag ook gehad en vandaag nog de anesthesist en dan wordt het wachten wanneer Frits geholpen kan worden aan zijn liesbreuken. We hebben goede hoop dat het geen maanden gaat duren want daarom hebben we ook voor deze kleinere kliniek gekozen dus duimen maar 👍

Langzaam weer naar het normale toe.

Langzaam gaan we weer naar het normale leven toe. 

Als ik Frits moet geloven gaat hij er meteen weer volop tegenaan maar dat mag hij nog niet voor de dokter dus ik moet goed op hem passen, de boef.

Zeker 1 week moet hij het rustig aandoen. Geen marathon gaan lopen, niet fietsen of zwaar tillen.

Gisteren heeft hij heerlijk rustig aan gedaan. Hij is bezig geweest met een filmpje voor onze volgers op YouTube die vele leuke reacties die naar ons stuurde. Heel lief!! Bedankt nog lieve mensen, het heeft Frits goed gedaan.

Hier nog even het filmpje dat gisteren is gemaakt.

Na het filmdebuut van Frits na de Ablatie, is hij een middagdutje gaan doen en dan merk je toch wel dat hij dat zeker nodig heeft. De wondjes die in zijn hart zijn gebrand moeten toch nog eerst genezen en de bedoelde littekens achterlaten om zo de pieken die zijn hartslag maakte te onderbreken.

Frits zijn eetlust is weer helemaal als vanouds. Gisteren avond hadden we een heerlijke Indische rijsttafel (zijn lievelings eten) laten bezorgen en geloof me, hij heeft gesmuld.

Het liefst maakt hij alweer plannen om met de camper op pad te gaan. Nou, dat is niet te vermoeiend, toch? Wel een goed teken.

Het is weer achter de rug.

Gelukkig hebben we de Ablatie achter de rug. Laten we hopen dat dat zo blijft want er waren meerdere patiënten die al voor de 2de keer kwamen.

Dat moeten we niet hebben.

We waren natuurlijk al ruimschoots op tijd aanwezig. Om 9 uur moesten we in het ziekenhuis zijn maar wij waren er al rond half 9 en dat was naderhand wel fijn want daardoor kwam Frits boven aan de lijst te staan en zou om 11 uur geholpen worden maar om half 11 werd het sein al gegeven dat hij opgehaald zou worden en mocht hij zijn operatie jasje aantrekken.

En terwijl die arme Frits het allemaal maar moest ondergaan nam ik mijn tas en ging naar beneden naar het restaurant en was wel toe aan een kop koffie. 

Het wachten kon beginnen. Frits zou rond 14 uur weer naar de kamer gebracht worden.

 Kamer 8, de kamer waar we vanmorgen zijn begonnen voordat Frits naar zijn eigen kamer gebracht werd. Kamer 14.

Mijn e-reader had ik natuurlijk wel mee genomen waar ik weer een heerlijk boek op aan het lezen ben van Lucinda Riley, de nachtroos.

En terwijl ik verdiept ben in mijn boek hoor ik een bed in de gang rollen.

En ja, het Frits!!

Half 1 pas. Dat is snel gegaan. Hij heeft al een bekertje koffie in de hand. De patiënten krijgen zo'n bekertje meteen naar de ingreep omdat ze daar allemaal toch zo aan toe zijn.

Dus rollend met zijn bekertje wordt hij naar zijn kamer gebracht en krijgt meteen de lunch gebracht die hem goed smaakt.

Voorlopig moet hij plat blijven liggen met een drukverband op de lies i.v.m bloedingen.

 Terwijl hij plat moet liggen kan hij mooi zijn berichtjes lezen op zijn telefoon en nog even Word feud spelen met zus lief.

Op deze manier blijft een mens toch in contact met familie en vrienden. 

Het verloopt allemaal voorspoedig met Frits en als het zo goed blijft gaan mag hij in de avond nog naar huis. Het wordt wel laat allemaal doordat de dienstdoende dokter nog al op zich laat wachten en tegen 22 uur komen we weer thuis.

We slapen die nacht als rozen al moeten we wel in de gaten houden of er zich geen bloedingen voordoen want dan zouden we de ambulance mogen bellen. Gelukkig is dat niet nodig.

Frits zijn hartslag is een stuk rustiger en dat voelt veel prettiger, zegt hij.

Niet zo leuk.

Niet zo leuk.

Gisteren ging de telefoon. Het ziekenhuis.
Heeee wat zou er zijn?

Daar waren we snel achter. De afspraak a.s donderdag gaat niet door!!
Wat een domper.
Je leeft er helemaal naar toe en nu mogen we zo maar een dag extra wachten. De afspraak is verzet van donderdagmorgen naar vrijdagmorgen 9 uur.

Er is een spoedgeval tussen gekomen. Niet fijn voor degene die zo ziek is en zeker ook niet leuk voor Frits. Weer een dag langer wachten en we wachten al zo lang.

Vandaag gaan we eens een klein eindje wandelen want dat thuis zitten is niet goed voor ons. Als ik de weegschaal zie dan loop ik er maar met een grote boog omheen. Ik durf er niet meer op en zodoende wilde ik een eindje lopen om te bewegen. Frits wil ook wel mee.

We maken een rondje en lopen ongeveer 3500 stappen. Een mooi begin.
Morgen nemen we nog een straatje extra.