Wachten, wachten en nog eens wachten .........

Dat was een tegenvallertje in het ziekenhuis in het Belgische Genk. We kwamen er binnen en binnen 5 minuten stond ik weer buiten. Geen begeleiders mee naar binnen 😏.

Lief mocht zich melden aan de balie en kreeg een briefje met een QR-code op waarmee hij door het poortje kon. Ik haalde nog voor mijn Lief verdween achter het poortje de papieren uit mijn tas en zijn paspoort want dat moest hij bij zich hebben en wenste hem succes en zwaaide hem uit totdat hij uit het oog verloren was.

Wat zal ik nu eens gaan doen?

Het was pas 12 uur en ik moest zeker rekening houden dat Lief pas om 15 uur weer te voorschijn zou komen.

Een wandelingetje? Oké.

Je bent hier wel snel uitgewandeld want het ziekenhuis staat nog eindje buiten het centrum en daarbij begonnen druppeltjes te vallen. De paraplu lag in de auto en de sleutels zaten in de zak van Lief ffffffffffff nou dat gaat lekker.

Half 1, de klok gaat niet voorruit en het is koud en nat en ik besluit om naar het restaurant te gaan. Ik bestel een koffie.

Tien voor 1, mijn maag begint te knorren, nog maar een koffie en een broodje gezond wat een hele kluif is.

Half 2, gelukkig heb ik mijn leesboek bij me.

Tussendoor krijg ik appjes van Lief met de mededeling dat het niet zo erg opschiet. Ffffffff misschien moet ik wel tot half 4 me zien te vermaken ..............

Kwart voor 2, een flesje met koel water gaat er wel in.

Half 3, wat zal ik nog nemen ............. Cola Zero.

En dan 10 minuten voor 3 komt Lief het restaurant binnen wandelen. "Eerst effe plassen hoor en dan moet je me alles vertellen. Bestel vast een kopje tomatensoep want dat vind je zo lekker en ziet er heerlijk uit hier en doe mij nog maar een Zero. Ben zo terug." 

Wat een opluchting om even al dat vocht kwijt te raken en daarna begint Lief te vertellen wat hij allemaal heeft doorstaan.

Eerst de anesthesist die hem het hemd van het lijf heeft gevraagd zelfs of we een poetshulp in huis hebben. Als zien we daar niet direct het verband in wat dat met een Ablatie heeft te maken maar voorruit het zal wel zo moeten.

De neuswisser gebeurde tussendoor en behalve de neus werd nu ook de keel gewist. Lief liep zo in op de verloren wachttijden.

Daarna de scan en tussen door van het ene loket naar het andere en steeds weer opnieuw vragen beantwoorden en papieren tekenen. Uiteindelijk was de boel allemaal achter de rug en kon Lief het ziekenhuis verlaten en genieten van zijn tomatensoepje in het restaurant.

En of het nog niet genoeg was gingen we na het ziekenhuisbezoek naar onze favoriete bistro een klein hapje eten zodat we als we thuis kwamen niets meer hoefde uit te halen. 

Trouwens dat etentje was ook vast een voorproefje. Lief is morgen jarig maar we vieren dat niet omdat maandag de opnamedag is en Lief na 18 uur niet meer mag eten.                                                              

We maken er zondag een rustige dag van met iets lekkers bij de koffie en als ik Lief dinsdag weer mag gaan ophalen dan klinken we op een spoedig herstel met een ....................... cola Zero 😁  of zoiets in die trant. Dat komt vast helemaal goed.