Pech

Ja PECH, jullie lezen het helemaal goed en de dag begon zo mooi met een bezoek aan de poolcirkel, gewinkeld in Jokkmokk waar ik mijn Zweedse outdoor broek vond en nog het Ájtte museum bezocht.

We gingen op zoek naar een plekje om te overnachten. We reden op weg 95 en zijn ergens rechtsaf geslagen. Er was een meer en bos, mooi maar helaas was er geen geschikt plekje dus omdraaien en weer terug en toen gebeurde het.

Lief dacht dat hij verder was dan in werkelijkheid en we zakten in de greppel. Het rechter voorwiel en ook het rechter achterwiel zat vast. De achterkant van de camper raakte de grond en we konden niet meer voor of achteruit.

Geen probleem. Onze oprij-platen en blokken lagen natuurlijk in de garage van de camper maar die deur kon nu niet open 😣. Boomstammen lagen er genoeg dus misschien proberen om grip te krijgen op een stuk hout van een boomstam. 

Dat werkte niet.

De garage deur uitgraven en proberen om bij die bokken en platen te komen. Dat lukte nadat de halve huisraad uit de garage was gehaald.

Helaas lukte dat ook niet.

Ik had een huis gezien een stukje verderop. "Ik ga erheen," zei ik tegen Lief. "Wie weet hebben ze daar een tractor." De Zweedse dame was allerliefst en wilde behulpzaam zijn. Ze nam de fiets en reed naar haar zus die weer een zoon had met een kleine tractor en zou dan naar ons komen.

Helaas geen sterke tractor.

En terwijl ik hier mee bezig was bleef Lief graven en met boomstronken en takken proberen uit de greppel te komen.

Helaas.

Onderhand was het al vijf uur in de middag. "En nu is het genoeg!" riep ik met de wanhoop nabij. "Ik ga bellen met onze verzekering de NKC (Nederlandse Kamper Club) en voor mijn part moet ik €500 betalen. Ik wil hier weg!"

Dat bellen duurde zo lang totdat mijn telefoon helemaal leeg was en ik met de telefoon van Lief verder ging bellen.

De ene keer viel de verbinding weg en moest ik weer opnieuw bellen en in de wacht staan. Dan werd de verbinding verbroken nadat ik mijn naam zei. Het huilen stond me nader dan het lachen. "Ik ga hier een garage bellen," zei ik tegen Lief.

Helaas die was om vijf uur gesloten.

Weer opnieuw de NKC bellen dan maar en daar had ik prijs!

De dame aan de telefoon was aller aardigst maar ik had slecht bereik zei ze me. Ze zou een whatapp sturen zodat ik mijn locatie live kon delen maar de whatsapp kwam maar niet binnen. Gelukkig kwam het bericht later binnen toen ik wat op en neer ging lopen en in ene keer bereik had te pakken.

Na nog het een en ander door te geven zei ze dat ze hulp voor ons zoeken en dat we onze telefoon vrij moesten houden want de garage mijnheer kon ons bellen als hij ons niet kon vinden.

Onderhand kwam er een auto aan die door ons nu niet verder kon want wij stonden helemaal dwars over de weg. De vriendelijke Zweedse dame kwam nog eens met de fiets bij ons kijken of er al hulp was fffff.

Wat een ellende.

Tegen half 8 belde de monteur van de hulpdienst die ons aan het zoeken was en kon ik hem mijn locatie delen.

Uiteindelijk heeft hij ons gevonden en kwam met wild geschut aanrijden.

Het werd uiteindelijk een hele operatie met takels, metalen kabels die aan bomen werden vastgemaakt om ons los te krijgen. In totaal zijn er 3 pogingen nodig geweest om ons weer op de weg te krijgen en in die tijd zijn we bijna opgevreten door de muggen ondanks onze flesjes met Deet muggenspul. 

Wat was ik blij toen de camper rond 21 uur weer met 4 wielen op de weg stond. Daarna had ik echt geen puf meer om nog een blogje te schrijven maar ik ben er weer 😌