Dierenliefde

Gisteren in de namiddag zaten we weer eens aan een meer en de Zweden die er kwamen waren nogal erg spraakzaam.

Eerst kwam er een jongeman met zijn nieuwe "oude" bootje. Hij kwam zich eigenlijk verontschuldigen dat hij lawaai maakte. "Uuuuuhh lawaai, " zeiden wij. "Hoe bedoel je?" Nou hij had zijn bootje dat al 40 jaar oud was en waar hij de hele winter aan had gewerkt voor het eerst naar buiten gehaald en nu ging het voor het eerst het water in. De buitenboord motor produceerde nogal geluid en zwarte rook en dat zorgde voor overlast vond hij.

Heel aardig van hem om zich te excuseren maar wij maakten er geen probleem van. "Veel geluk met de boot!" riepen we hem na toen we hem met vrouw en zoontje in het bootje zagen stappen voor een rondje meer.

De tweede Zweed was wel heel bijzonder die bij ons stopte.

Hij had een grote zwarte Labrador bij zich en als ik een Labrador zie dan ben ik verkocht. Ooit heb ik zo'n lieverd gehad. Een blond teefje, mijn grote vriendin waar ik afscheid van moest nemen bij mijn scheiding. Maar oké ik ga er verder maar niet over door.

De zwarte Labrador was geen gewone hond. Hij had namelijk een tuig om het deel van zijn achterlijf waar zijn achterpoten zitten. Toen zagen we dat hij verlamd was aan zijn achterpoten en zijn baas kon met het tuig het achterlijf optillen zodat hij via zijn voorpoten liep.

Waar wij zaten konden bootjes het water in gelaten worden en de Labrador werd daar door zijn baas naar het water gebracht. Labradors zijn gek op water en de hond werd er ook helemaal blij van. De baas liep met zijn hond wel een half uurtje rond door het water. De hond zwom en de baas hield het tuig vast waar de achterpoten in rusten.

En ook deze Zweed maakte een praatje. De hond was 9 jaar en werd niet meer beter vertelde hij en ik gaf hem een pluimpje dat hij zo goed voor zijn hond zorgde. Ach de hond had een gewoon honden leven zei hij.

Gisterenavond begon het te regenen en vanmorgen stortregende het.

Wij zaten te ontbijten in de camper toen we de auto weer zagen komen aanrijden  met de man en de Labrador.

Ondanks de stortregen stapte de man uit de auto en nam de Labrador weer mee het water in met zijn tuig aan.

Hij bleef zeker een kwartier in het water met de hond en op een gegeven moment zagen we de hond alleen voorbij zwemmen. De baas hield hem goed in de gaten.

Na de zwempartij ging de kletsnatte hond weer de auto in en reden ze naar huis.

Wat een opgave toch denk ik dan. Dat is nu ware dierenliefde!! ❤