In het doolhof

 Dat even weg gaan met de fiets werd een heftig iets. Toen ik aankwam in het verpleegtehuis moest ik zoals heel vaak de afdeling zoeken. Het gebeurd me daar nu steeds weer dat ik wel een doolhof lijk te zijn beland. Ik volg netjes de pijl naar afdeling 4 en dan in ene keer kom ik bij een “soort” splitsing waar ik de rechterkant van moet nemen en daar gebeurd het steeds weer en neem ik de te veel naar rechtse gang. Nu dus ook weer en zo belande ik op de gesloten afdeling.

De deur viel in het slot en ik kwam er niet meer vanaf. Potverdorie nu eerst weer op zoek naar iemand van het personeel en dat wordt een hele zoektocht. De patiënten keken duf uit hun ogen en hun blik zei me al,” vraag het me maar niet”.  Toen belande ik bij een soort koffie barretje waar een man stond. Ik zei hem vriendelijk goedendag toen hij me al heel snel vroeg of ik een kopje koffie voor hem had. Ik vertelde hem dat ik ook iemand aan het zoeken was die me koffie kon geven. De beste man was tevreden met mijn antwoord en mijn zoektocht ging verder.

Gelukkig vond ik iemand die mij het verlossende wachtwoord kon geven zodat ik de deur weer open kon maken. Hehe, ik was weer vrij mens en kon verder met mijn zoektocht naar afdeling 4. Na hier daar gevraagd kwam ik op de desbetreffende kamer maar die was leeg. Mijn ziek familielid was gevlogen. Na vragen hier en daar hoorde ik dat hij in het restaurant was maar ze zouden hem gaan halen want het was heel belangrijk dat hij bezoek kreeg. Hij krijgt maar heel weinig bezoek jammer genoeg.

Wat was hij blij toen hij me zag. Hij huilde van blijdschap. Vreselijk om zoiets te zien. De eerste tijd van mijn bezoek heeft hij veel gehuild. Gelukkig kreeg ik hem na een tijdje weer een beetje rustig. Volgende keer mag ik Puck meenemen en wie weet kan zij voor een beetje geluk zorgen.