Gisteren ben ik een zieke gaan bezoeken die sinds kort in een verpleeghuis is opgenomen. Het is de jongste broer van mams en dus eigenlijk mijn oom al schelen we elkaar maar 4,5 jaar.
Mijn moeder was de oudste in het gezin van 5. De 2 jongste waren nakomertjes.
Mijn ene oom is 4,5 ouder dan ik en zijn broer (het andere nakomertje) is 7 jaar ouder dan ik.
Als kind speelden we veel met elkaar. Ik heb nooit het gevoel gehad dat het ooms waren.
De jongste oom is eind december getroffen door een herseninfarct. Ik hoorde vorige week dat hij in een verpleegtehuis was opgenomen.
Hij is alleen.
Is weduwnaar en kinderloos. Zijn oudere broer is een van de weinigen die hem bezoeken en dus ging ik gisteren ook op pad naar het verpleeghuis om hem te bezoeken.
Ik heb leukere bezoekjes af gelegd 😔 maar laten we blij zijn dat deze verpleeghuizen bestaan.
Wat een zielig hoopje mens hing daar in een rolstoel. Hij voelde zich niet goed. Was misselijk en wilde alleen maar zijn bed in.
Ik dacht dat het een kort bezoekje zou worden omdat hij zich zo ellendig voelde.
De zuster vroeg me bij hem te blijven terwijl hij met een lift in bed gehesen werd. Hij was doodsbang dat ze hem zouden laten vallen maar de verpleging was allerliefst en probeerde hem gerust te stellen.
Eenmaal in zijn bed ben ik bij hem gaan zitten. Hij was vreselijk verdrietig. Miste zijn vrouw en miste zijn zelfstandigheid. Wat een verdriet. Zijn linkerkant is helemaal verlamd.
Zo goed als het kon hebben we samen gebabbeld. Hij iets meer dan ik 😊 Soms was hij moeilijk te verstaan maar de logopediste heeft tot nu toe al goed werk geleverd.
Ik zei hem dat als hij wilde slapen dat best mocht want ik zag dat hij moe werd. Ik zou een andere keer terug komen maar na deze woorden uitgesproken te hebben werd hij weer wakkerder en bleef maar praten.
Hij was blij dat ik er was. "Je bent zo vertrouwd," zei hij. Tja en dan gaat er niets boven familie dat schept een band.
Ik ben 2 uur bij hem geweest en nog wilde hij me niet echt laten gaan. Ik heb hem beloofd dat ik snel weer langs kom en als hij zich dan iets beter voelt dan gaan we samen koffie drinken in het restaurant van het verpleeghuis.
Wat ben je toch een zielig hoopje mens als je niets meer zelf kunt. Al hoorde ik later wel dat hij op de 3 weken dat er nu verblijft al een hele vooruitgang heeft geboekt. En dat vind ik weer mooi dat dat toch mogelijk is.
Wat geweldig fijn voor hem, dat hij toch nog een paar mensen heeft die hem komen bezoeken. Zal zeker zwaar voor je zijn geweest, laten we hopen dat hij bij je volgende bezoek alweer wat meer is opgeknapt.
BeantwoordenVerwijderenDaar hoop ik op dat het steeds een beetje met hem zal gaan zodat hij ook nog mooie dingen kan meemaken.
VerwijderenHet is goed dat er verpleegtehuizen bestaan maar wat moet het moeilijk zijn om je zelfstandigheid op te geven, en wat zullen de dagen lang duren als er geen bezoek komt. Je hebt je oom een groot plezier gedaan, wees daar maar zeker van.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop het Myriam. Ik zal ook weer snel een keer bij hem langs gaan.
VerwijderenIk denk ook dat hij het fijn vond vond. Ik ga hem zeker snel weer bezoeken.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad goed dat er verpleeghuizen bestaan en nog beter dat er mensen zijn die geven om degenen die opgenomen zijn in een dergelijk tehuis. Hoe goed het verzorgend personeel ook hun best zullen doen, ze zijn nooit echt 'eigen'. Dat zijn toch degenen waarmee je bent opgegroeid, je ouders en familie en vriendjes waarmee je als kind speelde. En als je, om welke reden ook maar, ogenomen moet worden in een verzorgingshuis en je hebt geen directe naasten meer, dan is wat bekends altijd extra welkom. Hoop daarom voor jouw 'oom' dat hij snel weer opknapt en weinig negatiefs overhoudt aan zijn herseninfarct.
BeantwoordenVerwijderenIk heb 'oom' expres tussen aanhalingstekens gezet, want het leeftijdsverschil is in jouw geval maar klein. Een vergelijkbare situatie heb ik ook; mijn jongste oom is 6 jaar ouder dan ik en met mijn drie jaar oudere zus scheelt hij maar 3 jaar. We hebben samen nog op dezelfde lagere school gezeten. Maar de oudste dochter van mijn oudste zus en mijn jongste zusje schelen ook maar 3 jaar. Dat zijn eerder vriendinnen dan nicht en tante. Dat ging 'vroeger' zo bij grote gezinnen; de familieband liep naadloos door en zo'n familieband is vaak sterker dan de scheepstros waaraan een grote oceaanstomer wordt aangemeerd.
Willem, mijn ooms hebben als kind wel 1 jaar bij ons gewoond toen mijn oma, zijn moeder, ziek was. Ik was enig kind in die tijd en dacht altijd dat mijn ooms mijn broertjes waren. Komisch hè. Doordat we samen opgroeide heb ik met mijn jonge "ooms" een ander contact dan met andere ooms. Nu valt me in dat ik die eigenlijk niet meer heb alleen nog 1 oud tante. Ik moet maar zuinig zijn op mijn "jonge ooms" :)
VerwijderenLief van je Ellen, je hebt er zelf natuurlijk niet zo veel aan, maar voor je oom is het heerlijk dat er iemand naar hem omkijkt en wat gezelligheid brengt!
BeantwoordenVerwijderenJe gaat niet op bezoek bij een zieke om er iets aan te hebben maar om iets te geven!
VerwijderenThea
Mevrouw Niekje, ik heb zo'n medelijden met die man en ja Thea, je gaat naar een zieke op bezoek voor de zieke zelf en niet voor jezelf. Laten we wat meer omkijken naar elkaar, toch?
Verwijderen@Thea - Soms is een bezoekje aan een zieke iets waar je wel wat aan hebt omdat je een goed gesprek hebt, maar ik kreeg de indruk dat de oom van Ellen wat moeite had met spreken. Dan is het al een stuk lastiger om een goed gesprek te voeren. Dat is hoe ik het bedoelde toen ik zei dat ze er zelf niet zo veel aan had. En ja, het is vrij logisch dat je het voornamelijk doet om de zieke een plezier te doen. Ik ben niet zo egocentrisch dat ik dat niet begrijp.
Verwijderen