De tandarts

Vandaag was ik weer aan de beurt voor mijn half jaarlijkse controle bij de tandarts.

Ik stam nog uit de tijd dat een tandarts een soort "griezel" was of meer een soort "slager". Tenminste zo kwam hij bij mij over. Als kind zat ik dan met mijn vader, want die ging meestal met mij mee, in de wachtkamer voor het spreekuur. Zo nu en dan kwam de tandarts in zijn witte jas aan en rode, kale hoofd om het hoekje van de deur kijken. Hij riep dan een naam en het volgende slachtoffer. Die stond op en liep achter die rode, kale kop aan. Mij ontsnapte dan weer een zucht met zoiets van, gelukkig het was niet mijn naam. 

Natuurlijk brak ook voor mij en het moment aan dat ik naar binnen moest met mijn vader achter me aan. In die tijd was ik misschien een jaar of 5/6.

Meestal had ik pech en moest er een kies getrokken worden of moest de boormachine erbij aan te pa komen. Moest er iets getrokken worden dan kwam eerst die vreselijke grote spuit die voor de verdoving moest zorgen en daarna kwam de tang aan de beurt.

Vreselijk. Een kind zou er toch trauma's van krijgen.

Mijn ouders besloten dat ik samen met mijn schoolvriendinnetjes mee naar de schooltandarts mocht. Misschien was dat een beter idee.

Nou niet dus en ik denk dat er hier meerdere lezers zullen zijn die terwijl ze dit lezen, nog de rillingen over hun rug voelen lopen.

De eerste keer dat we met het Volkswagen busje mee mochten was het feest. We wisten niet wat er ging gebeuren. Bij de tandarts mochten we uitstappen en in de wachtkamer gaan zitten. Niemand maar dan ook niemand wist wat er ging gebeuren en de slachtoffers die uit de behandelkamer kwamen mochten niets zeggen maar wel hun tubetje tandpasta laten zien wat ze cadeau hadden gekregen. 

Eenmaal in de behandelkamer zaten we met 3 kinderen naast elkaar en begon het boren in de kiezen.

Dit was dus ook geen echt succes.

Zo rolde ik van de ene tandarts naar de ander en altijd was ik de sigaar. Altijd was er wel iets en heel vaak ging dat ook nog mis en hield ik na een verdoving een scheef gezicht over.

Toen volgde de tijd dat ik niet meer naar een tandarts ging. Het zweet brak me al uit als ik er aan dacht te moeten gaan totdat ik bij een tandarts terecht kwam die veel begrip toonde voor mijn angst. Ieder half jaar ging ik trouw voor een controle of behandeling. Die tandarts heeft mijn hele gebit op en top in orde gebracht. Toen brak de tijd aan dat hij met pensioen ging. De angst sloeg weer toe en de opvolger van mijn geweldige tandarts werd niet echt "mijn" tandarts. Hij was te lief en was bang om een patiënt pijn te doen. En zo gebeurde het dat je na een behandeling vaak nog allerlei klachten over hield. 

En toen vond ik "mijn" tandarts. Begripvol en heel kundig. Ik voel me er weer goed bij al heb ik voordat ik ga soms nog wel even een beetje buikpijn maar dat is weer zo over.

Ik ben er vanaf voor een half jaar.