Gisteren met mams naar de oogarts geweest.
Ze klaagde al een tijdje over slecht zien en ze moest steeds een loep erbij nemen om iets te kunnen lezen. Ondertiteling op de tv was ook niet meer te lezen voor haar. Het werd steeds meer een handicap.
Mams is 92 jaar en woont nog zelfstandig en dat wil ze ook het liefst zo lang mogelijk zo houden. Via de app van de Albert Heijn en de Plus die op haar telefoon zijn geïnstalleerd doet ze de wekelijkse boodschappen helemaal zelf. Die boodschappen worden worden netjes thuis gebracht en betalen doet ze met de pinpas. Dat gaat allemaal prima. Ik houd het op afstand allemaal wat in de gaten. Krijgt ze een rekening die betaalt moet worden dan stuurt mams me een mailtje met alle gegevens en maak ik het bedrag over.
Die mams die red zich wel. Ik ben best wel trots op haar dat ze dat allemaal zo kan.
Als je nog zo actief bent en je ogen laten het afweten dan is het dus echt een handicap om zo slecht te zien en zo gebeurde het dat we gisteren samen naar de oogarts gingen.
Het werd een heel gedoe om mij ook toe te laten in de kliniek. Het liefst hadden ze me buiten op de straat laten staan. Uiteindelijk mocht ik dan toch mee naar binnen. Ik vond het ook wel een beetje krom want mams begrijpt niet meer altijd wat een arts vertelt. Ik had dus geluk, ik mocht mee.
De arts legde mams alles heel goed uit wat er aan de hand was en wat hij ging doen en toen we weer in de wachtruimte kwamen vroeg mams; "wat heb ik nu aan mijn ogen en wat ze doen? Moet ik nu weer terug komen?" Ze had het dus toch niet begrepen en ik legde het haar weer uit met mijn mondkapje op zo goed en zo kwaad als dat ging want het gehoor van mams is ook niet meer optimaal. Als je dan in een wachtruimte zit met 5 mensen je moet erg hard praten dan vind ik dat niet altijd even prettig want mams haalt er dan zowat de hele familie bij die dat dan ooit ook eens hebben gehad. Ik dacht dat mams, met al mijn inspanningen, het begrepen had maar toen ze opgehaald werd om de ogen te lazeren vroeg ze weer wat er nu ging gebeuren.
Ik zei haar dat ze met de zuster mee kon gaan en dat het geen pijn zou doen. Ik bleef op haar wachten.
Het is allemaal gelukt en gisterenavond nog stuurde mams mij een app dat ze letters op de tv weer kon lezen en zelfs de kleuren waren mooier. Gelukkig heeft de behandeling goed geholpen van de na-staar.
Mams is helemaal happy en daar doe je het toch allemaal voor.
Wat fijn dat ze zo met haar tijd is meegegaan. Ouderdom komt met gebreken, maar aan haar inzet ligt het niet! En gelukkig konden ze haar probleem ook redelijk simpel oplossen. Dat ze nog maar jaren naar mooie films kan kijken.
BeantwoordenVerwijderenHet is een doorzetter zeker en vast. Haar ogen zijn weer helemaal in orde appte ze me. Ze ziet weer een heldere, kleurrijke wereld.
VerwijderenBehandeling aan nastaar geeft inderdaad heel veel resultaat. Heb het zelf ruim een jaar geleden ook gemerkt; de oogarts had al een paar jaar geconstateerd dat ik enige nastaar had, maar nog onvoldoende voor behandelijng. Tot najaar 2020, toen heeft ze het behandeld en mijn zicht werd bijna op slag beter. Tijdens de behandeling had je wel het idee dat je schietschijf was op de kermis, maar het resultaat was werkelijk boven alle verwachting.
BeantwoordenVerwijderenDankzij de staaroperatie had ik tweemaal in een jaar of vijf een vergelijkbare ervarin; eerst ging mijn bril van min 10 naar min 1.5, zodat ik ook zonder bril zien kon en ee3n paar jaar later de nastaarbehandeling.
Hartstikke mooi dat het tegenwoordig kan.
Willem, mijn moeder is overgelukkig dat ze alles weer ziet en de loep kan weer mooi de kast in. Gisterenavond appte ze me al dat de kleuren zo mooi waren en dat ze weer kon lezen. Geweldig dat het mogelijk is. Jij zelf ook weer genieten van al het moois om je heen.
Verwijderen