Gisteren zijn we naar de crematie van W. geweest.
W. was al meer dan 40 jaar lid van een mannenkoor uit de omgeving en de koorleden waren dan ook met velen aanwezig. Mooi in het zwarte pak, wit overhemd en een zwarte strik voor. Het straalt altijd iets speciaals uit vind ik als zo'n mannenkoor aanwezig is.
In de aula zat de naaste familie vooraan op de eerste rij, daarachter de broers en zussen met of zonder kinderen en wij schoven daar weer allemaal achteraan met allemaal 1,5 m. afstand.
Er werden foto's op een groot scherm getoond waarop W. te zien was vanaf de tijd dat hij een klein jongetje was totdat hij 60 jaar getrouwd was met zijn M.
De dochter nam op een gegeven moment het woord. Ik vind dat altijd zo ontzettend knap dat iemand dat kan. Het woord nemen terwijl je zo vol verdriet zit. Je moet de knop zien om te schakelen om niet in snikken uit te barsten,
Naderhand spraken nog 2 kleindochters waarvan de jongste het erg moeilijk had. De 2 achterkleinkinderen waren er niet bij, misschien ook wel zo verstandig.
Na dit verdrietige gedeelte werd er door de aanwezigen in een aparte ruimte gebabbeld bij een kopje soep en getoost met een glaasje wijn op de overledene.
Het was een mooi en waardig afscheid.
Dat klinkt inderdaad mooi en waardig. En dan na afloop niet afgescheept worden met koffie en cake... top! Ik heb mijn man T. opgedragen (en ook op schrift gezet) dat op mijn afscheidsfeestje iedereen Prosecco krijgt met een tompouce! Jammer dat ik het zelf niet meer meemaak ;-)
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder van 92 zegt me steeds dat we bij haar afscheid haar leven moeten vieren omdat ze een prachtig leven heeft gehad. Bij mij mag ook een wijntje geschonken worden. Ikzelf neem die vast van te voren want dat wil ik niet missen :)
Verwijderen