Mijn arme verdrietige meisje

 Het opkikkertje stond helemaal klaar voor mijn verdrietige meisje.

Ik zou gisteren een bezoekje brengen aan mijn verdrietige meisje maar ze belde af. Ze zat niet goed in haar velletje. Het ging niet lukken. Oké.

Dat hadden we afgesproken. Ik zou komen maar als het niet zou lukken kon ze gewoon afbellen. Geen probleem.

Normaal vind ik dat ook geen probleem maar ik maakte me nu wel flink zorgen om haar. Vorige week klonk ze ook niet goed. Haar uitjes een keer in de week die haar huisarts voor haar in petto had om tussen de mensen te komen zijn stop gezet i.v.m corona. Nu blijft ze in haar huis en wil er het liefste niet meer uit. 

Dat gaat niet goed dacht ik. Ik ga haar die bloemen brengen al moet ik ze voor haar deur leggen. Ze moet weten dat ze er niet alleen voor staat.

Wat zou nu een goede tijd zijn om bij haar aan te bellen? Zo sta ik dan in dubio. Ik wil haar niet overlopen maar wel laten weten dat ze er niet alleen voor staat. Lastig is dat. 

Ik heb de stoute schoenen maar aangetrokken en ben met mijn opkikkertje rond drie uur naar haar toe gegaan. Na aangebeld te hebben werd er niet open gedaan. Verdrietige meisje woont ook in een appartement net als wij en dus koos ik een andere bel van een verdieping lager en die mevrouw liet me binnen. Eerst maar even uitleggen aan die mevrouw wat mijn bedoeling was. De hulpvaardige vrouw snapte het helemaal en wees me de lift zodat ik de 2 verdiepingen die ik nog omhoog moest niet via de trap hoefde.

En net toen ik mijn bloemen voor haar voordeur legde ging de deur open. Het verdrietige meisje had net een buurvrouw op bezoek die even een kijkje bij haar kwam nemen omdat ze het ook niet helemaal vertrouwde en weer huiswaarts ging.

Het verdrietige meisje en ik hebben samen foto's bekeken, gepraat en geluisterd.

Ik hoop dat ze er iets aan heeft gehad ................