Voordat wij een camper hadden spaarde ik vingerhoedjes. Ik kocht de vingerhoedjes onderweg als we op vakantie waren. Dat kon van speciale plaatsen zijn of landen die we bezocht hadden.
In de tijd dat mams veel met ons mee reisde werd het een sport van mams om mij er steeds aan te laten denken. "Heb je al een vingerhoedje van hier?" vroeg ze dan. Zo niet dan zei ze, "zoek er maar een uit. Krijg je van mij." Zo gebeurde het dat ik soms veel te veel vingerhoedjes van een bepaald land had en dat was niet direct de bedoeling. Ik wilde niet van iedere plaats een vingerhoedje. Dat zou toch veel te veel worden.
In 2017 kochten we de camper en moest ik iets anders bedenken. Ik moest iets hebben dat ik in de camper kon.
De vingerhoedjes staan thuis in een vitrine kastje en dat heb ik niet in de camper.
Zo kwam ik op het idee om een magnetenbord op te hangen. Altijd handig om een bonnetje even op te prikken of een wachtwoord van wifi maar daar wordt het niet meer voor gebruikt omdat er steeds meer magneetjes op komen.
Bij ieder magneetje zit een verhaal. Waarom kocht ik het, wat was er zo speciaal dat ik net dat magneetje uitzocht?
Leuke herinneringen zijn dat. Voorlopig kan ik nog wel even voorruit maar dan zal ik moeten gaan uitbreiden. Wie weet wat ik nog voor een leuk magnetenbord tegenkom en dan iets breder. Het hangt boven de aanrecht. Ik moet het eens een keertje ordenen en iets gezelliger maken. Dat valt me wel weer eens een keertje te binnen 😊
Ik wilde ook iets sparen als herinnering aan vakanties, bezoeken aan musea enz. Na lang nadenken ben ik potloden gaan verzamelen. Neemt ook niet zoveel plaats in.
BeantwoordenVerwijderenWat een leuk idee. Daar had ik nog aan gedacht maar inderdaad een ideaal verzamel object.
VerwijderenSparen van dingen hoort kennelijk bij een vakantie. Vele jaren lang nam ik stekjes van oleanders mee als ik in een daarvoor geschikt land was. In het begin was elke oleander goed, maar allengs werd er op kleur geselecteerd. Nu heb ik maar 5 kleuren of variëteiten meer; geel, zalm, wit, dubbelwit en gevuldbloemig roze. Maar het plantenbloed kruipt waar het niet gaan kan en toen de aardigheid van de oleanders af was nam ik zaden mee die ik thuis tot volwassen planten opkweekte en vervolgens weggaf als er plaatsgebrek kwam. Vaak aan familie; een paar broers en zussen zijn ook plantenliefhebber en er wordt druk uitgewisseld. Soms werd er misbruik van gemaakt; zo had ik eens een Canarische dadelpalm opgekweekt die me te groot werd ( > 2 m). In de winterstalling trof ik een andere liefhebber die aangaf er wel ruimte voor te hebben. Ik kreeg een fles goede corenwijn van hem als waardering, maar nog geen halfjaar later zag ik op een plantensite dat hij de palm voor meer dan €150 te koop aanbood. Nota bene nog in dezelfde kuip die ik ervoor gemaakt had. Kijk, zo'n 'liefhebber' heeft voor mij definitief afgedaan.
BeantwoordenVerwijderenAch ja, verzamelen is een hobby die geen grenzen of beperkingen kent en zolang je er niemand kwaad mee doet mag het ook.
Wat een gemene streek is dat. Foei die man moest zich schamen. Zelf heb ik ook vaak plantenstekjes mee naar huis genomen en die zette ik vaak in de tuin. Nu we op een appartement wonen en veel van huis zijn kunnen geen plantenstekjes meer mee naar huis. Behalve vorig jaar in Portugal een cactus die nu thuis staat en een citroengeranium. De laatste heb ik maar meegnomen in de camper en daar staat hij nu op tafel. Goed tegen de muggen en hij krijgt op tijd zijn water hahahaha. Maare die oleanders daar ben ik best wel een beetje jaloers op. Het is mijn plant.
Verwijderen