En dan lig je zo maar in de ambulance

Zo ben je terug van een prachtige reis en zo lig je in de ambulance 😟

Foei wat is dat schrikken. Tenminste schrikken voor Lief. Voor mij was het minder schrikken want ik voelde me doodziek.

We hebben natuurlijk 2 drukke dagen gehad i.v.m opruimen, wassen enz. Tel daarbij de warmte op. In ons huis was het wel heel warm want 3 maanden had alles dicht gezeten.

Gisteren nog boodschappen gehaald en op visite bij mams.

Gisterenavond frietjes gemaakt in de Airfryer en een portie sla. Niks mis mee, dacht ik.

Tegen acht uur begon ik me onbehaaglijk te voelen en dat werd steeds erger. Het leek wel of er een strakke band om mijn maag zat. Ik wist niet meer of ik moest zitten, staan of liggen. Maar eens naar het toilet gaan misschien dat dat zou helpen, helaas.

Onderhand brak me het zweet uit. Niet normaal meer. Het leek of ik zo onder de douche uit kwam. Eens naar buiten om wat af te koelen. Hielp ook niet en uiteindelijk op bed gaan liggen.

Na een tijdje kwam Lief eens kijken waar ik bleef en vond me dood ellendig op bed. "Zal ik een dokter bellen?" "Ja, doe maar." 

"Welk nummer moet ik dan bellen?"  "Geen idee." Het maakte me ook geen ene moer uit wie er gebeld werd als er maar een dokter kwam.

"Bel maar 112." zei ik maar Lief wist niet of dat wel mocht. Mij maakte het niet uit.

"Bel nou maar," zei ik "en leg het maar uit."

10 minuten later stond er een ambulance voor de deur. Ik werd meteen vol geplakt met allemaal plakkers en kreeg een infuus.

Het hartfilmpje zag er goed uit maar mijn bloeddruk was natuurlijk de lucht in geschoten door alle commotie. Een spray onder mijn tong deed de band om mijn maag verslappen.

Het ambulance personeel was allerliefst en bereidde me voor dat het beter was om even mee te gaan naar het ziekenhuis ter controle en ging ik braaf mee de ambulance in.

Lief achter ons aan met de eigen auto en een tasje met wat ondergoed en een pyjama en dan merk je hoe onhandig een mens kan zijn. Waar ligt een pyjama? Waar ligt ondergoed? Waar ligt dit en waar ligt dat.

Zelf ben je dan te beroerd om na te denken over wat je mee moet en waar dat ligt.

Ik moet maar een stukje in de kledingkast maken met spullen die een mens nodig heeft bij dit soort gelegenheden.

Waar Lief wel aan had gedacht was mijn e-reader. Niet dat ik daar nu behoefte aan had maar zo lief van hem.

In het ziekenhuis weer meteen aan de plakkers en de monitor. Bloed prikken en dan kan het wachten beginnen.

Bij vrouwen schijnt het heel moeilijk te zijn om na te gaan of ze een hartinfarct hebben of hebben gehad. Wij zijn nu eenmaal anders dan de mannen maar dat wisten we wel.

Eerst bloedprikken en 1 uur wachten om te zien of er een bepaald enzym vrijkomt. 

Dan nog eens bloedprikken en weer 1 uur wachten.

Onderzoek van hart en longen en weer een spray en een wit drankje.

Uiteindelijk voelde ik me weer een stuk beter. Het witte drankje had mijn misselijkheid weg getoverd en de spray had de band om mijn maag grotendeels weggehaald.

Uiteindelijk werd ik gezond verklaard op de afdeling cardiologie. Hiep, hiep hoera!!

Ik moet meer drinken (de bedoeling is water en geen wijn maar doe ik toch a niet meer) want mijn nieren gaan steeds een stukje verder achteruit. Mijn vader was nier patiënt ik daardoor ben ik altijd oplettend.

De dokter dacht dat het door mijn maag was gekomen. Misschien iets teveel vet binnen gekregen door die frietjes. Een weekje 1 extra Pantoprazol slikken en het witte drankje halen bij de apotheek of drogist.

Pantoprazol is om iets te voorkomen en dat witte drankje is er voor het moment dat je last krijgt.

Tegen drie uur kwamen we weer thuis. Blij dat het allemaal mee viel en er geen enge dingen waren gebeurd.

We zijn als blokken in slaap gevallen.