Vorige week zondag schreef ik, "waren we maar een week verder" en dat zijn we nu. Ik ben er blij mee en denk met weemoed terug aan de vorige week. Mijn Lief moest toen opgenomen worden voor een Ablatie.
De eerste dagen dat Lief weer thuis was voelde hij zich niet goed. "Ik voel me helemaal daas," zei hij me. Zijn hartslag was aan de lage kant en daar gooide ik het op. Na weken een hartslag te hebben gehad van een sporter 130 en dan in ene keer weer terug naar soms zelfs 57 zal dat gevoel te weeg brengen zei ik hem. Lief gooide het op de narcose want 3 keer narcose krijgen in één jaar is misschien ook wel te veel geweest.
Gisteren had Lief een echte slaap dag en toen hij vanmorgen rond half 10 wintertijd wakker werd voelde hij zich een stuk beter. Gelukkig, we gaan weer de goede kant op.
Vanmorgen was hij zelfs weer heel actief bezig met zijn film programma op de laptop. Vanmiddag weer rustig aan en nog een middagdutje gedaan en zo zullen we steeds een stapje verder komen.
Gelukkig maar en dan hoop ik dat Lief voorlopig even gespaard wordt van doktersbezoeken al staat voor deze week de oogarts nog op het programma. Ik hoor geen klachten van vreemde wormen die Lief voorbij ziet kruipen dus het netvlies zal nu ook in orde zijn net als de oogdruk.
Morgen mag ik wel nog even bellen met de huisarts van mams want haar slijmbeursontsteking doet nog veel pijn. Morgen maar eens overleggen of het toch niet beter is om een cortisonen injectie te geven. De huisarts vond het in eerste instantie niet nodig en koos voor fysiotherapie. Dat helpt dus helemaal niks.
Ben benieuwd
Laten we het hopen Ellen, dat het einde in zicht is en jullie weer leuke reizen kunnen gaan plannen. Ben ook benieuwd wat de huisarts zegt over je mams.
BeantwoordenVerwijderenWe blijven maar positief denken.
BeantwoordenVerwijderen