Mijn blogje van gisteren heeft veel reacties gekregen en inderdaad wat mevrouw Niekje opmerkte, weinig reacties van fulltime werkende vrouwen.
Toch blijf ik denken dat kinderen van twee werkende ouders veel te kort komen tenminste op het emotionele vlak.
Het heeft ook vast veel voordelen zoals bijvoorbeeld dat kinderen eerder zelfstandig worden en wat minder betutteld. Laten we er wel aan denken dat het nog kinderen zijn en geen jonge volwassenen. Wat is nu heerlijker dan aan een fijne jeugd terug denken als je die hebt mogen hebben. Dat neemt je niemand meer af hoe je verdere leven ook verloopt.
Ik heb een fantastische jeugd gehad en daar ben ik mijn ouders nog altijd dankbaar voor. Mijn ouders waren 25 en 26 jaar toen ze mij kregen en ondanks dat het echt niet altijd een vetpot is geweest ben ik nooit iets tekort gekomen.
.jpeg)
Rond de jaren 60 gingen we zelfs op vakantie naar Kijkduin met de trein en dan bleven we een hele week in een pension en wat een feest was dat niet tenminste dat vond ik.
Soms gingen er ook nog een oom en tante mee of mijn grootouders en allemaal verbleven we dan in het zelfde pension op de Laan van Meerdervoort. Als ik er foto's van terug kijk krijg ik er nog een heerlijk gevoel bij.
Mijn vader werkte heel veel. Hij werkte bij de krant. Mijn moeder moest toen ze trouwde ophouden met werken. Dat ging zo in die tijd dus bestierde mijn moeder het huishouden. Nu was het huishouden in die tijd een hele klus tegenover nu.
Wij hadden wel thuis als een van de eerste een televisie. Als er zoiets nieuws was dan maakte mijn vader extra uren zodat mijn moeder die veel alleen thuis was kon genieten van zo'n televisie.
We hadden ook snel een stofzuiger en een ijskast. Ik kan me dat nog heel goed herinneren.
Later toen ik de deur uit ging en mijn 9 jaar jongere broer nog thuis woonde ging mijn moeder weer werken maar het huishouden stond stond nog altijd op de eerste plaats. Zodoende maakte mijn moeder wel hele lange dagen maar dat goedlopende huishouden zat er gewoon in gebakken.
Mijn moeder stond altijd voor me klaar en dat waardeer nog altijd tot op de dag van vandaag.
Je krijgt er wel weerbaarder kinderen van als ze door officiële opvangers worden begeleid. Ik heb zwaar te doen met dat kleine meiske, dat erg lief en dromerig van nature is. Die wordt op de opvang behoorlijk aangepakt/overruled door 'bijdehantere' en zelfs regelrecht agressieve kinderen. Zo'n medewerkster kan ook niet overal tegelijk kijken en zijn natuurlijk. Onze vaders konden gewoon hun gezin onderhouden van één inkomen, alhoewel hun vrouwen veel geld bespaarden door bijv. kleding te naaien/repareren en noem maar op. Nu móet er wel hard buitenshuis meegewerkt worden door de mamma's, want anders gaat het niet. Ik vind al die relatieproblemen (scheidingen) en al die veel te drukke kinderen helemaal niet verbazingwekkend. Ik zie in mijn werk als budgetcoach hoe het in diverse huishoudens eraan toe gaat. Ik schud regelmatig mijn hoofd.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt gelijk Griemmank. Toen de vrouwen begonnen mee te werken zei mijn vader altijd. "Laar ze dat maar doen. Strakjes moeten ze want kun je niet meer van één salaris leven." En zo is het ook gegaan. Zeker heel erg voor dat kleine lieve, dromerige meiske. Moet je toch niet te lang bij stil staan.
VerwijderenWat een ongenuanceerde reactie, Griemmank. Hoe kom je erbij dat dat kleine meiske op de opvang “behoorlijk aangepakt/overruled wordt door bijdehantere en zelfs regelrecht agressieve kinderen”? Dat vind ik een vreselijke onderschatting van de vaak enthousiaste, actieve en prima opgeleide mensen die op een kinderopvang werken.
VerwijderenEr zijn ook genoeg mamma’s die niet buitenshuis móeten werken maar dat zelf graag willen.
Wat betreft drukke kinderen: mijn (jarenlange) ervaring met kinderen heeft me geleerd dat dat niets met werkende moeders te maken heeft.
Inderdaad Anoniem, zeker een ongenuanceerde reactie. Onze verlegen en dromerige dochter heeft het altijd geweldig gevonden op de opvang. Zulke lieve leidsters en zoveel leuke dingen om te doen. Ze ging twee dagen per week. Ze heeft er nu nog een vriendin van (ze is inmiddels 18).
VerwijderenOverigens heb ik zelf een hele stabiele fijne jeugd gehad. Mijn moeder moest ook stoppen met werken toen ze ging trouwen en daar was ze erg verdrietig van. Ze mocht ook al geen kapster van haar moeder, want het huishouden wachtte en ze kreeg vroeger klappen op de nonnenschool omdat ze een broek aan wilde (mijn moeder is 75). Armoede heeft ze nooit gekend, ze was een nakomertje met drie oudere werkende broers). Mijn opa had een goede baan. Veel vriendinnetjes uit die tijd kwamen uit grote gezinnen en gingen met honger naar bed (of met een boterham tevredenheid). Mijn moeder is uiteindelijk weer gaan werken (toen ik 10 was) en ze heeft dat met veel plezier gedaan. Wij kwamen niets tekort. Er is heus van alles aan te merken op de huidige tijd, maar een beetje realiteitszin is wenselijk.
Ik ben het geheel met je eens, dat een rustige fijne stabiele jeugd het grootste geschenk is voor het leven.
BeantwoordenVerwijderenJa hè. Wij hebben geboft.
VerwijderenWas gisteren pas laat thuis en had je blog daarom nog niet gelezen. Zat dus even te bedenken hoe ik alles zelf als kind beleefd heb. Op papier had ik een niet werkende moeder. Zij werd altijd aangeduid als 'zonder beroep'. Nogal een gotspe vind ik achteraf; we hadden een boerderij die op geen enkele nutsaansluiting aangesloten was. Zoals het direct na WO II meestal het geval was, werkte mijn vader op het land en mijn moeder was 'huisvrouw' en dat werd door de officiële instanties niet gezien als beroep. Maar zoals op vrijwel alle boerderijen in die tijd was het zo dat de man de man de baas was in het achterhuis en de vrouw in het voorhuis. Maar bij dat voorhuis hoorde ook de zorg voor het kleinvee, de varkens de kippen en alle dieren bij huis. En dat allemaal naast het meestal vrij drukke huishouden, met toen nog 4 kleine kinderen. Kortom, zij had het als iemand 'zonder beroep' minstens zo druk als iemand met een 'volwaardige' baan.
BeantwoordenVerwijderenAchteraf vind ik het zelfs een wonder dat mijn moeder ook maar iets van her huishouden gemaakt heeft; zij was als 15-jarige van school gekomen en door haar vader op het land aan het werk gezet. Dat was in haar jeugd, -mijn beide ouders zijn geboren in 1916-, nog gewoon. DE oudste dochter ging helpen in de huishouding en de anderen werkten op het land, of namen 'een dienstje'. Mijn moeder was de tweede van 11 kinderen en met 3 van haar zussen heeft zij de boerderij van mijn opa grotendeels opgebouwd. Na 4 dochters kwam de eerste zoon.
Met dat allemaal in mijn achterhoofd wordt ik soms vrij narrig als iemand ongenuanceerd praat 'die gemakzuchtige huisvrouwen' die niet buitenshuis willen werken en zich afhankelijk opstellen van hun man. Mijn moeder is altijd een zelfstandige vrouw geweest en had altijd naast haar huishouden ook haar eigen leven. En in tegenstelling tot wat vaak gedacht (en gezegd) wordt; zijn kreeg daarvoor van mijn vader ook de ruimte. Ook hij kon, als het zo uit kwam, de huishouding zonder grote problemen overnemen en wij kinderen hebben dat ook allemaal geleerd.
Je moeder heeft een druk leven gehad en inderdaad de huisvrouwen hadden "geen" beroep. Het huishouden in die tijd was wel even anders dan nu. Neem de was. Nu doe je die er even tussendoor. Je stopt je was in de machine en drukt op het knopje. Ik weet nog goed als het wasdag bij mijn oma was. Ffffffffff daar moet je nu niet meer aan denken en wat dacht je van de kokosmatten matten die geklopt werden. De vloer die geboend werd op de knieën en weer uitgewreven. Nu pakken we de stofzuiger of laten de rorbot stofzuiger zijn rondje doen. Het is echt niet meer te vergelijken. Huisvrouw vroeger was zeker en vast een beroep en nog wel een zwaar ook.
VerwijderenGoedbeschouwd, waren die thuisblijfmoeders/huisvrouwen van toen eigenlijk supermanagers. Leuk onderwerp, Ellen.
BeantwoordenVerwijderenOm het maar eens in goed Midden-Drents te zeggen: "Ie hebt hielemaol geliek"
Verwijderen@Griepmark: "Je krijgt er wel weerbaarder kinderen van als ze door officiële opvangers worden begeleid".
BeantwoordenVerwijderenHelaas ja. Ik werd pas heel boos. Mijn vrolijke kleindochter, thuis geweest tot 3,5 jaar, kreeg van de juf de gele pet op. (kanjertraining) Ze hebben een dagrooster van half 9 tot half 3. Na de middag werd ze verdrietig en vroeg om haar moeder. De juf had al een paar keer gezegd dat ze moest ophouden met huilen. Toen de andere kindjes vroegen "waarom huilt ze?", zei de juf: Ze moet eigenlijk de gele pet op, he, want ze doet zielig om aandacht te trekken.
Ik werd boos omdat ze tegenover de andere kinderen zo'n stigma legt op mijn kleindochter. In plaats van inzien dat een kindje dat pas 2 weken
naar school gaat, gewoon haar moeder nog mag missen. Ze had dat ook tegen de andere kinderen mogen uitleggen. Zo wordt je eigenlijk verplicht je kind voor dat de schoolperiode aanbreekt af te harden en op die manier 'weerbaar' te maken. Terwijl ik steeds meer jonge kinderen
zie die heel jong al psychologische hulp nodig hebben. Zou kindjes al zo vroeg te scheiden van de mama's goed zijn? Ik denk dat er over een aantal jaar steeds meer wetenschappers zullen durven toegeven dat die stress die die kindjes daardoor ervaren heel slecht uitgepakt heeft.
Leestip: "Wat doen we met de baby?" van Marilse Eerkens
Kinderen zijn kostbaar en verdienen het om ze veel veiligheid te bieden. Weerbaarheid die ontstaat uit onveiligheid en vechten voor jezelf, is niet de weerbaarheid die deze wereld mooier maakt.
Wat een vreemd verhaal!
VerwijderenEen dagrooster van half 9 tot (ongeveer) half 3 heb je op iedere reguliere basisschool, dus hoezo “jong scheiden van de mama’s”?
Je kind afharden voordat de schoolperiode aanbreekt?? Wat een rare gedachte.
Ik heb ruim 40 jaar in het basisonderwijs gewerkt en nooit iets gehoord van ouders in die richting. De meeste kinderen beginnen enthousiast aan de basisschool en houden dat enthousiasme 8 jaar vol, gelukkig!
Kanjertraining bestaat, kort gezegd, uit een serie lessen om de sfeer in de klas goed te houden of te verbeteren. Wat in het bovenstaande stuk beschreven wordt past daar totaal niet bij. Is de schrijver/schrijfster zelf in de klas geweest??
Heel raar en vreemd ja, maar waar, helaas. Ik weet heel goed wat kanjertraining is. En dat is hier zeker niet goed ingezet. Kleindochter gaat nu net een paar weken naar school, Ik had verwacht dat de juf wat sensitiever zou hebben gereageerd op dit verdrietige meisje, die nog niet gewend was aan een voor haar lange schooldag . Ik ben op moment supreme natuurlijk niet in de klas geweest. Gelukkig kon ze thuis heel goed verwoorden wat er gebeurd is. Genoeg om verhaal te halen bij de juf. "Jong scheiden van de ouders" , bedoel ik natuurlijk nog jongere babies en peutertjes mee die daardoor al geleerd hebben voor zichzelf op te komen. Die geleerd hebben niet meer te huilen als ze gescheiden worden van hun moeder. Want dat hielp toch niet. Dat is dus blijkbaar de nieuwe normale uitgangssituatie waarmee kinderen de basisschool instromen. Anoniem van 16.14 uur.
VerwijderenIk kan ook terugkijken op een hele gelukkige jeugd, oma en opa in het huis ernaast en de andere oma en opa aan de andere kant vd stad waar ik op school ging, want mijn moeder was fan van het Montessorionderwijs en die zat niet om de hoek, dus bij die oma en opa was in tussen de middag.
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders hadden een boot en we waren elk weekend en 4 weken in de zomer op een eiland dus altijd zwemmen, zeilen etc etc.
Ik ben behoorlijk vrij opgevoed, ook het Montessoriidee, zelf verantwoordelijk zijn voor wat je doet en wanneer (binnen zekere regels en grenzen) en mocht ook heel veel.
Lot zelf ben ik ook helemaal weg van het Montessori onderwijs.
VerwijderenAls ik het allemaal zo lees over jeugd dan heb je het heerlijk gehad. Daar kan een mens toch zijn hele leven op teren vind ik.
Mooi dat je hierover schrijft. Mijn moeder was ook altijd thuis en dat heb ik enorm gewaardeerd. Zelf ben ik ook bewust thuisblijfmoeder. En ja, daar moeten we soms financieel iets voor laten. Bijvoorbeeld geen groot huis, maar een rijtjeswoning. Vinden we helemaal prima. We kunnen de kinderen maar één jeugd meegeven. En dat proberen we met zo min mogelijk stress en onrust te doen. Tuurlijk mis ik soms het hebben van een baan. Maar ik weet waar ik het voor doe.
BeantwoordenVerwijderenBen ik met je eens Liselot. Je kiest voor kinderen of niet. Dan hoop je dat je ze kunt krijgen want dat is niet voor iedereen weggelegd. Wij hebben zelf moeders gehad die thuis waren en misschien dat we daardoor dit ook heel belangrijk vinden voor onze kinderen. Inderdaad, je weet waar je het voor doet.
VerwijderenIk heb misschien makkelijk praten Ellen. Mijn ouders werkten fulltime in het onderwijs. Mijn moeder ging weer werken toen ik vier was, na schooltijd liep ik naar het eind van de straat, nog geen 15 meter van mijn kleuterschool naar de lagere school waar mijn moeder werkte. Ik wachtte dan in haar klas, op mijn eigen plekje, tot zij klaar was. Dan liepen we samen naar huis. Toen ik naar de lagere school ging zat ik op dezelfde school als waar mijn moeder werkte, dus ook weer samen uit, samen thuis. Overigens bracht mijn vader mij altijd naar de kleuterschool, hij begon wat later dan mijn moeder. Mijn vader was nooit later dan half 5 thuis, behalve als er iets bijzonders was. Ik ben niets tekort gekomen, alle vakanties waren mijn ouders ook bij mijn broer en mij. En ik heb zelf geen kinderen, dus hoe ik het zelf zou doen/gedaan zou hebben is niet im frage. Maar ik begrijp de discussie goed hoor. Ik verbaas me er soms over als ik om 7 uur naar mijn werk fiets en zie dat mensen hun kleintjes naar de opvang brengen. Maar ja, er moet ook geld verdiend worden want groot huis (= nooit thuis) en auto's en vakanties en ... en ... en.... Gelukkig mag iedereen zelf weten hoe hij het doet en regelt!
BeantwoordenVerwijderenMevrouw Niekje, op de manier die jij beschrijft over hoe jouw ouders het hadden geregeld zo heb ik het zelf ook ongeveer gedaan. Ik werkte alleen voormiddag maar mijn school en de school van mijn zoon lagen naast elkaar. Hij hoefde de speelplaats maar over te steken om naar mij toe te komen. Ik zie dus dat jij dit heel fijn hebt ervaren. Dat vind ik fijn om te horen.
VerwijderenNatuurlijk mag iedereen doen zoals ze zelf willen. Allebei werken is niks mis mee als je daar voor kiest. Ik heb moeite met het feit dat de overheid zorgt dat het een lastige keuze wordt. Als het financieel moet om beide te werken en de kinderen naar de crèche te brengen. In een huishouden waarin 1 persoon een mooi inkomen inbrengt, betaalt veel meer belasting dan in een huishouden waarin man en vrouw samen bij elkaar hetzelfde bedrag verdienen. Die houden netto veel meer over dan het gezin met alleen verdiener. Bovendien wordt kinderopvang zwaar gesubsidieerd. Wat we met zń allen betalen. Zo ken ik iemand die haar kinderen naar de crèche moet brengen en zelf als verzorgster in een crèche werkt. Ze zou graag zelf voor haar kinderen zorgen, maar dat kan niet. De kinderen moeten naar creche en voorschoolse en naschoolse opvang en dat kost haar bijna niks. En krijgt een mooi inkomen voor haar werk. Thuisblijven kan niet omdat haar man ook nu in verhouding meer verdient dan als ze thuis zou blijven.
BeantwoordenVerwijderenDat is net het probleem Anoniem. Mensen worden zowat gedwongen om alle twee te werken en ook nog meer uren. Ik vind dat heel jammer. Zoals jij het beschrijft over de moeder die zelf in een crèche werkt en daar voor andere mensen hun kinderen zorgt terwijl ze haar eigen kinderen moet weg brengen. Dat lijkt me echt vreselijk.
VerwijderenTja, mensen worden gedwongen en dat moet niet. Het moet een vrije keuze zijn.
Die laatste zin vind ik een prachtige afsluiter. Ik hoop dat mijn kinderen dat later ook zo over mij zeggen.
BeantwoordenVerwijderenDank je Nicole. Ik zal voor je duimen dat ook jouw kinderen zo over jouw denken. Helaas is dat bij mij zelf helemaal anders gelopen. Eigenlijk is dat niet zo erg als ik maar weet dat ik het goed heb gedaan dan ben ik al blij.
Verwijderen