Vanmorgen gingen we op visite bij een 91 jarige dame. Haar enigste zus T heeft bij ons in de flat gewoond en toen deze zus dement werd paste Lief een beetje op haar.
Hij hielp haar vaak met haar sleutels waar ze steeds mee in gevecht was en ook werden we geregeld gebeld als ze het alarm weer uit het stopcontact haalde. Lief bedacht allerlei foefjes om haar dat soort dingen af te leren en alles wat Lief haar leerde was heilig voor haar en volgde ze ook meestal wel op.
De beidde zussen T en R hadden alleen elkaar nog. Geen kinderen en de zus T die bij ons woonde was al jaren weduwe dus ook zij had geen man meer.
Een paar jaar geleden is T overleden en zus R (die de oudste was) heeft alles geregeld wat met de inboedel en de flat had te maken. Daardoor kwam zus R vaker een praatje maken bij ons.
Nu had zus R ons al een paar keer uitgenodigd en steeds waren wij ergens onderweg met de camper maar nu zijn we bij haar op visite gegaan. Ze vond het geweldig. De man van R is onderhand ook overleden en zij als 91 jarige leeft haar leven vrolijk verder al mist ze haar man vreselijk.
Het gesprek ging dan ook vooral over haar man. We hopen dat het haar even goed heeft gedaan om alles weer eens de revue te kunnen laten passeren in verband met zijn overlijden van hem. Steeds maar weer praten over het verlies is een stukje verwerken.
De 91 jarige R woont dicht bij het winkelcentrum en dat kwam ons nu wel goed uit omdat ik nog even langs de winkel wilde. Ik wilde nog een nieuwe hapjespan en breigaren voor onderweg.
Zo kwam het dat het lange uitgaansdag werd. Maar nu zijn we weer thuis en gaan over tot de orde van de dag.
Morgenvroeg worden we al vroeg in het ziekenhuis verwacht en krijgen we de uitslag te horen van de MRI.
We moeten nog even geduld hebben.
Het beste dan maar, morgen... We horen het wel?
BeantwoordenVerwijderen