Vandaag hebben we een heerlijke dag gehad en genoten van het mooie zomerse weer. Kon het maar wat vaker zo zijn.
Na het ontbijt gewandeld met Puck en weer nieuwe fijne mensen ontmoet. Ach die Puck maakt met veel mensen contact.
Vanmiddag bij mams koffie gaan drinken en meteen gebak er bij genomen. "Kan mij wat schelen, ik doe het gewoon" dacht ik.
Nog iets lekkers meegenomen voor manlief die nu zit te smikkelen.
Mams genoot ook van haar lievelingsgebak (mevrouw Niekje, rijstevlaai met slagroom en chocolade 😄)
We hebben heerlijk gebabbeld, de post doorgenomen en videootjes van Puck bekeken want die had mams nog niet gezien. Ze vond de omgeving in Wijhe wel erg mooi waar we op de camperplaats stonden en Puck was al aardig gegroeid en zo'n mooi hondje.
Mams wist zelfs dat ik nog eens een labrador heb gehad, een blonde en die was ook zo lief.
Toen viel mams de naam Jopie in. Een naam van een hond maar welke hond? Mams vraagt het me steeds weer en steeds weer geef ik haar het antwoord dat het haar hond was geweest die ze als kind heeft gehad. Ik vertel er het hele verhaal bij dat ik ken van vertellen maar er gaat geen lichtje branden. Wel weet mams nog hoe Jopie er uit zag.
Jopie was de hond die mijn moeder als kind had. Mijn grootouders hebben die hond ooit weg gedaan omdat de hond en mijn moeder veel te close werd. Mijn grootouders vonden dat niet gezond en verkochten de hond. Toen mijn moeder op een dag uit school kwam was Jopie weg en dat was vreselijk verdrietig voor mijn moeder. Een tijdje later is Jopie weg gelopen bij de nieuwe eigenaar en is weer naar mijn moeders ouderlijk huis terug gelopen.
Jopie mocht toen blijven.
Het verhaal kent mams niet meer maar de hond en de naam staat in haar geheugen gegrift.
Door Puck komt de naam Jopie nu weer steeds weer in haar hoofd. Volgende keer ga ik eens proberen om achter het ras te komen van Jopie. Hij was beige en dat is alles wat ik weet.
Nom nom nom.... dat klinkt heerlijk Ellen!! Ik weet nu ook dat het niet alleen heerlijk klinkt, maar ook heerlijk is, een stuk vlaai uit Maastricht! Jammer dat je moeder het niet meer zo goed weet allemaal, maar van dit verhaal is het misschien niet zo erg, dat zou haar wellicht verdrietig maken.
BeantwoordenVerwijderenDat denk ik ook. Ik laat het er verder maar bij. Het is goed zo.
VerwijderenMijn moeder vertelt vaak dat ze vroeger thuis ook honden en poezen hadden en dat die vaak ook opeens weg waren. En dan kwam er weer een nieuwe hond of poes. Waar die oude dieren dan bleven, weet ze niet. Toen mijn moeder in de oorlog geëvacueerd was kreeg ze roodvonk, ze was nog maar een klein meisje en moest in quarantaine. Als troost kreeg ze een jong katje. Al die weken was dat katje bij haar en toen mijn moeder genezen was, werd het katje verdronken zodat het de ziekte niet kon overbrengen. Zo ging dat toen blijkbaar.
BeantwoordenVerwijderenWat erg hè hoe er toen met dieren werd omgegaan. Gelukkig is dat niet meer. Mijn moeder vertelt ook vaak over de konijnen die ze in een hok hadden en dat die dan in ene keer weg waren, tja. Zou je nu niet meer moeten proberen. Misschien dat het bij boeren families nog zo gaat maar gelukkig bij ons niet meer.
Verwijderen