Gisteren zag ik op tv het praatprogramma Nadia weer eens en het ging over adoptiekinderen. Het ging vooral over kinderen die vanuit het buitenland waren geadopteerd en die het er vaak moeilijk mee hadden en zich erg eenzaam voelden door het feit dat ze er toch anders uitzagen dan Nederlandse kinderen. Hoe goed de bedoelingen van de adoptie ouders ook waren en dan in de trant van, gelukkig ik heb weer een kind kunnen redden.
Vroeger hoorde ik het ook geregeld om me heen. Bijvoorbeeld twee biologische kinderen en een arm kindje van de andere kant van de wereld een kans geven.
Toen dachten we er zo over en nu horen we dat die kinderen niet altijd even gelukkig zijn in Nederland ondanks de liefde die ze ontvangen van hun nieuwe familie.
Toen ik gisteren de jonge mensen aan het woord hoorde in het tv programma kon ik me er ook iets bij voorstellen.
Een mevrouw maakte de vergelijking, "Stel je voor dat een Nederlands, blank kindje geadopteerd zou worden in China. Het kind wordt ouder en gaat merken dat het er heel anders uitziet."
Er was een geadopteerde jongeman uit China die al als kind de wens had om plastisch chirurg te worden als hij groot was.
Waarom dan? Heel simpel. Hij wilde dezelfde grote ogen hebben als Nederlandse mensen en ook zijn bovenbenen wilde hij het liefst laten breken zodat ze langer konden worden.
Vreselijk toch.
Hij kon er gelukkig goed over praten met zijn adoptie ouders maar het is toch vreselijk als je zoiets hoort.
Dan breekt je hart toch.
We zijn er in het verleden te gemakkelijk in geweest denk ik en dachten mensen te moeten redden maar hebben we dat wel gedaan?
Ze hebben kunnen studeren en zijn goed gevoed. Hebben vast heel veel liefde gekregen maar we hebben de kinderen uit hun cultuur gerukt en dat is niet goed.
Laten we ervan geleerd hebben!!
Beste Ellen,
BeantwoordenVerwijderenOmdat ik helaas geen kinderen kon krijgen hebben wij twee prachtige dochters geadopteerd uit India, heden ten dage ben ik nog steeds erg gelukkig dat we dat gedaan hebben. India is een vrouw onvriendelijk land, mijn dochters waren vondelingen, paria’s wat betekenden dat ze helemaal niets voorstelden. De procedure heeft heel lang geduurd, nadat onze oudste dochter kwam kregen we een voorstel voor een ander kindje, dit ging niet door omdat het kind dood ging aan een simpele diarree, de volgende voorstel ging ook njet door omdat het kind de rechter het niet goed vond dat deze paria een beter leven zou krijgen. Na een aantal lange jaren van wachten en vele teleurstellingen kwam onze jongste dochter. Onze dochters hebben allebei gestudeerd, hebben fijne banen, de oudste heeft twee kinderen en is met een Fransman getrouwd, wederom dus in een andere cultuur. Mijn jongste dochter heeft een ernstige vorm van reuma en gaat naar een reumatoloog in een academisch ziekenhuis. Mijn hart breekt als ik eraan denk wat er gebeurd zou zijn als ze in India gebleven was. Mijn dochters hebben nooit enige behoefte gehad om naar India te gaan noch om op zoek te gaan naar hun ouders. We waren altijd een zeer hecht gezin ondanks het feit dat mijn dochters geen biologischezusjes zijn, we zijn nog steeds heel hecht, helaas is mijn man een aantal jaren overleden. Ik vind dat de laatste tijd adoptie in een slecht daglicht gezet wordt en ik denk dat er ook veel goed gaat maar daar hoor je helaas niets over. Je laatste zin klinkt mij dan ook niet fijn in de oren.
Elk verhaal heeft meerde kanten.
Groet Adriana
Geweldig Adriana dat jullie deze twee meisjes een goed leven hebben kunnen bieden. Dit soort verhalen zou zeker wat meer in de belangstelling mogen staan, toch?
VerwijderenZelf heb ik geen ervaring met adopties maar het raakte mij gisteren toen ik het verhaal hoorde van deze jonge mensen. Ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat deze jongeren hier zo een problemen mee hadden.
Zeker gaat het heel vaak goed en dat is maar goed ook.
Wat mijn laatste zin betreft, die is niet kwetsend bedoeld. Sorry als dat zo bij je is over gekomen. Ik wilde er alleen mee zeggen dat we wel overwogen hier mee om moeten gaan.
Ik denk ook niet dat je het kwetsend bedoelde maar een adoptie is niet zo maar iets, het is weloverwogen, het duurt jaren met vele onderzoeken en het kost ook nog eens heel veel geld, dus ik denk dat het altijd wel overwogen is anders begin je er gewoon niet aan.
VerwijderenDat zou dus betekenen dat we iedereen in zijn eigen cultuur moeten laten omdat ze niet o gelukkig worden
BeantwoordenVerwijderenLuz, ik denk dat we er goed op voorbereid zouden moeten zijn om hier mee om te gaan en de kinderen hier goed in te begeleiden. Zelf had ik er nooit bij stil gestaan.
VerwijderenHoi Ellen,
BeantwoordenVerwijderenHet is verdrietig dat niet elk geadopteerd kind blij is met de beslissingen die ooit voor hun genomen zijn.
Net zoals elk kind dat hier geboren wordt later altijd blij zal zijn dat hij of zij in dat gezin geboren is.
Ook hier geboren kinderen voelen zich niet altijd op hun plek. Kijk DNA onbekend maar om te zien dat er ook hier veel verborgen leed is.
Ook wij hebben geadopteerde kinderen en hebben er zeer goed over nagedacht en zijn er lang mee bezig geweest.
Alle 3 zijn ze blij dat ze hier wonen. Niet alles is altijd makkelijk geweest voor hun maar ze zijn er ook alle 3 van overtuigd dat ze het daar nog veel moeilijker hadden gehad.
Volmaakt zal het op deze rot wereld nooit worden. Je kunt alleen je best doen en goed voor je dierbaren zorgen.
Jennekr
Daar heb je helemaal gelijk in Jennekr. Ook kinderen die hier geboren worden zijn niet altijd gelukkig en dat er veel verborgen leed is dat weet ik. Het doet me goed te lezen dat het bij jullie allemaal op zijn pootjes is terecht gekomen.
VerwijderenAls je gaat adopteren dan krijg je een (verplichte, zelfbetaalde) training die een groot deel van dit soort dingen bespreekt.
BeantwoordenVerwijderenVerder waren de adopties in Nederland de laatste jaren gericht op kinderen die in hun eigen land geen kans zouden hebben. En natuurlijk zit daar verdriet en afscheid in. Maar hier hebben kinderen wel meer kansen. En een leven op straat of in een tehuis is ook niet wat je een kind gunt. De teneur rondom adoptie is erg negatief. Maar uiteindelijk wil ieder kind het liefste een papa en een mama. Liefst je buikmoeder en liefst in je geboorteland, maar wat als dat niet kan?
En ja er zijn worstelingen rondom afstand en een ander kleurtje, maar om dan te zeggen dat heel de adoptie maar niet moetbis weer drie bruggen verder. Zouden deze mensen meer gelukkigzijn geweest als jongvolwassene na een leven in een vol tehuis zonder liefde? Met daarna een hard leven op straat of in armoede? Je kunt verdrietig zijn om dat wat er niet is, zonder jezelf de andere optie toe te wensen…
Nans, of die jonge mensen die ik op tv zag, gelukkiger waren geworden in hun eigen land? Eerlijk gezegd betwijfel ik dat maar is het gras niet altijd groener bij de buren?
VerwijderenIk vond het fijn om jullie reacties te lezen en het zo ook van een andere kant te horen.
Bedankt lieve mensen.