Mams en de digitale wereld

 Ondanks de hoge leeftijd van mams maakt ze nog altijd gebruik van de digitale snelweg. Tot een paar jaar geleden nog draaide ze er haar hand niet voor om iemand een verjaardagskaart te sturen via een online kaartenservice die dan netjes bij de jarige door de brievenbus viel. Toen ik haar het kunstje eenmaal had geleerd werd ze er grootgebruiker van. De ontvangers van de kaarten waren er steeds weer verbaasd over hoe tante en/of oma dat deed. 

Van de ene website surfde ze naar de ander en ze ontdekte nog veel meer. Ze maakte kalenders met leuke foto's erop. Koffiebekers met een foto erop en sleutelhangers, pennen. Niets was er meer een geheim voor haar. Met Sinterklaas kregen we allemaal een leuke koffiebeker met onze eigen foto erop. 

Ik nam de mijne mee naar mijn werk en schepte dan op met mijn knappe mams die dat zo maar gemaakt had voor mij en ook voor andere familieleden. Als ik haar de verhalen dan vertelde die ik kreeg te horen van mijn collega's dan kon ze maar niet begrijpen dat die het zo'n wonder vonden dat iemand van begin 80 zoiets kon. "Dat is toch helemaal niet moeilijk, " zei ze dan. Natuurlijk glunderde ze wel.

Mams zocht telefoonnummers op bij detelefoongids.nl en via google en kwam zo bij allerlei instanties terecht waarvan ze dacht dat die haar tekort hadden gedaan of hadden vergeten. Eenmaal de betreffende persoon aan de telefoon vroegen ze haar hoe ze aan hun nummer kwam en dan antwoordde ze heel nonchalant, " natuurlijk via google mijnheer. Dat is toch niet zo moeilijk."  

De laatste tijd wordt dat allemaal wat minder en weet mams niet meer wat ze met google aan moet en een telefoonnummer opzoeken is een groot raadsel voor haar net als iemand een verjaardagskaart sturen. Ze is het helemaal kwijt.

De laatste tijd heeft mams steeds meer last van restaurants die haar nieuwsbrieven sturen. Ze gaat namelijk graag uit eten. "Je hoeft ergens maar 1 keer te zijn geweest," zegt ze dan "en ze blijven me post sturen." Op mijn vraag of ze soms op de site van het restaurant is gaan kijken antwoordt ze dan steeds "Nee hoor, ik doe niets. Ze sturen het me steeds weer. Ze blijven me bekruipen en sturen me steeds hun nieuwe menu's. Wat heb ik daar nu mee te maken." 

Het is onbegrijpelijk voor haar maar wat mams nog heel goed kan is haar boodschappen online bestellen bij de Albert Heijn en de Plus. Zolang ze dat maar blijft herhalen dan zal ze het niet snel vergeten.

Die mams toch. Ik vind het maar knap van haar en hoop dat als ik ooit zo oud mag worden ik nog zo zelfstandig mijn leven kan leiden.

Mams

Gisteren ben ik met mijn 92 jarige moeder naar de priklocatie geweest in Maastricht voor haar derde Pfizer prik. Het is toch wat al dat geprik op zo'n hoge leeftijd.

Mams kon het allemaal niet meer begrijpen toen ik met haar aankwam op de priklocatie. 

"Je bent verkeerd hoor," zei ze me. "De thuiszorg vanmorgen heeft me gezegd dat we in het Mecc moeten zijn en dit is niet het Mecc." "Nee inderdaad is dit niet het Mecc, mams. Maar de wegwijzers langs de kant van de weg wijzen ons hierheen. Je bent hier trouwens vorige keer ook geweest met de prikken. Weet je nog?" Ach ja, eigenlijk hoef ik niet te vragen of ze dat nog weet want die informatie bevindt zich ergens in een grijs gebied. "Dat weet ik heus wel," zei mams om te laten zien dat ze dat echt niet vergeten was. 

"Maar dit is niet het Mecc en daar moet je wel zijn voor de booster-prik." 

"Weet je wat mams, we vragen het binnen wel even, goed?" Nou ja mams vond het goed  maar niet van harte want ze had geen andere keus met die volhardende dochter.

We gingen naar binnen naar de desk waar alle papieren bekeken worden incluis de uitnodigingsbrief en die waren in orde. We mochten door lopen naar de afdeling waar de prik dames zaten. Mams kon het niet nalaten om tegen de vriendelijke dame van de desk te zeggen, "Ik kom voor de booster prik hoor. Zijn we daar hier goed voor? " De vriendelijke dame knikte en zei dat alle prikken hier gegeven werden. Gelukkig fffffff.

De prikdame kwam ons al vrij snel ophalen en mams mocht haar jas uittrekken en haar vestje. De prikdame nam haar spuitje en zei tegen mams dat zij de Pfizer zou krijgen. "Nee," zei mams " ik kom niet voor de Pfizer maar voor de booster." Ze vertrouwde het allemaal voor geen meter maar de dame stelde haar gerust en antwoordde "Mevrouw, Pfizer of booster het maakt niet uit. Het is maar een naam en betekent hetzelfde. De booster is de Pfizer." Mams was helemaal opgelucht dat ze haar booster kreeg en voor ze het wist zat de prik al in haar arm. "U bent klaar," zei de prikdame. "Wat, nu al." zei mams. Ze had het niet eens gemerkt. De prikdame zei haar dat we nu een kopje koffie mochten drinken en dan weer naar huis. Toen we in de wachtruimte gingen zitten vroeg mams,    

 " Wat doen we hier eigenlijk?" Ik legde haar uit dat we even een kwartiertje zouden blijven zitten voor als ze zich misschien niet helemaal lekker zou voelen en dat we daarna samen naar haar huis zouden gaan om een kopje koffie te drinken. Dat vond mams wel een gezellig vooruitzicht. 

Ze had weer een heerlijk uitje gehad die mams van mij.

Mams

 Gisteren met mams naar de oogarts geweest.

Ze klaagde al een tijdje over slecht zien en ze moest steeds een loep erbij nemen om iets te kunnen lezen. Ondertiteling op de tv was ook niet meer te lezen voor haar. Het werd steeds meer een handicap.

Mams is 92 jaar en woont nog zelfstandig en dat wil ze ook het liefst zo lang mogelijk zo houden. Via de app van de Albert Heijn en de Plus die op haar telefoon zijn geïnstalleerd doet ze de wekelijkse boodschappen helemaal zelf. Die boodschappen worden worden netjes thuis gebracht en betalen doet ze met de pinpas. Dat gaat allemaal prima. Ik houd het op afstand allemaal wat in de gaten. Krijgt ze een rekening die betaalt moet worden dan stuurt mams me een mailtje met alle gegevens en maak ik het bedrag over.

Die mams die red zich wel. Ik ben best wel trots op haar dat ze dat allemaal zo kan.

Haar laptop hebben we maar aan de kant gedaan want die is helemaal anders geworden zegt mams. "Ik weet niet wat je ermee gedaan hebt," zegt ze dan tegen mij "maar hij is helemaal anders." Handelingen die ze een paar weken niet meer heeft gedaan, vergeet ze en ik krijg het er dan ook niet meer in haar hoofd gestopt. Maar we houden vol. Mams stuurt appjes naar ons en de kleinkinderen en is zelfs actief op facebook.

Als je nog zo actief bent en je ogen laten het afweten dan is het dus echt een handicap om zo slecht te zien en zo gebeurde het dat we gisteren samen naar de oogarts gingen.

Het werd een heel gedoe om mij ook toe te laten in de kliniek. Het liefst hadden ze me buiten op de straat laten staan. Uiteindelijk mocht ik dan toch mee naar binnen. Ik vond het ook wel een beetje krom want mams begrijpt niet meer altijd wat een arts vertelt. Ik had dus geluk, ik mocht mee.

De arts legde mams alles heel goed uit wat er aan de hand was en wat hij ging doen en toen we weer in de wachtruimte kwamen vroeg mams; "wat heb ik nu aan mijn ogen en wat ze doen? Moet ik nu weer terug komen?" Ze had het dus toch niet begrepen en ik legde het haar weer uit met mijn mondkapje op zo goed en zo kwaad als dat ging want het gehoor van mams is ook niet meer optimaal. Als je dan in een wachtruimte zit met 5 mensen je moet erg hard praten dan vind ik dat niet altijd even prettig want mams haalt er dan zowat de hele familie bij die dat dan ooit ook eens hebben gehad. Ik dacht dat mams, met al mijn inspanningen, het begrepen had maar toen ze opgehaald werd om de ogen te lazeren vroeg ze weer wat er nu ging gebeuren.

Ik zei haar dat ze met de zuster mee kon gaan en dat het geen pijn zou doen. Ik bleef op haar wachten.

Het is allemaal gelukt en gisterenavond nog stuurde mams mij een app dat ze letters op de tv weer kon lezen en zelfs de kleuren waren mooier. Gelukkig heeft de behandeling goed geholpen van de na-staar.

Mams is helemaal happy en daar doe je het toch allemaal voor.