Pakjesavond

Bijna is het zover en is het pakjesavond. 

We maken er een gezellige middag/avond van. Thuis maken we het gezellig en halen mams op. Ik ga iets lekkers voor bij de koffie halen, leg wat pepernoten op de tafel voor de sfeer en tegen etenstijd halen we wat te eten of laten wat bezorgen. Mams mag kiezen waar ze eens zin in heeft.

Dat was vroeger heel anders. Als kind vond ik het allemaal maar wat spannend. De avond van 5 december was extra spannend want dan werd er bij mijn schoen een brief gelegd, een pot koffie klaar gezet en gebakken wafels van mijn moeder voor Sint en Piet want op die avond was de goedheiligman extra druk en zou wel een kopje koffie lusten. Ik weet nog dat ik als ik in bed lag het paard kon horen lopen op het dak. Dan deed ik maar net of ik sliep want stel je voor dat de beste Sint ons huis voorbij zou rijden.

's Morgens was het dan groot feest. Samen met mams en paps mocht ik dan de woonkamer in en daar zag ik dan een waar paradijs. De hele woonkamer leek dan wel een speelgoedwinkel.

Dan stond er mijn poppenwagen met alle poppen van mij en die hadden allemaal nieuwe kleertjes aan die mijn moeder in de voorgaande avonden had genaaid. Mijn winkeltje was helemaal gevuld met snoepjes en de kassa was gevuld met chocolade geld. Op mijn weegschaaltje lagen dan aardappeltjes van marsepein. Overal zag ik cadeautjes staan zoals een stel houten stelten gemaakt door mijn grootvader. Mijn poppenhuis was ook weer gerestaureerd met een nieuw behangetje aan de muren waar mijn vader avonden druk mee was geweest met zijn twee linkerhanden.

Dan stond er een tafel met ieder jaar weer een nieuw spel, een boek van Sjors en Sjimmie, kleuren met een kleurboek en niet te vergeten het nieuwe winterboek van de Okki of Taptoe. Voor ieder een chocolade letter en dan was die tafel verder aangevuld met chocolade muizen en kikkers, een bakje met dropjes, mandarijntjes enz.

Later toen mijn broer er was (hij was 9 jaar jonger dan ik) stond daar een racebaan of elektrische trein helemaal in elkaar gezet. In onze kinderogen zag het er allemaal nog grootser uit. Je had gewoon ogen tekort.

Mijn vader was altijd aan het werk maar op 6 december had hij vrij en speelde met ons met al die nieuwe spulletjes. Wat een feest.

Later gingen we pakjesavond vieren en werd er aan de deur gebeld door Piet en zagen we een grote jute zak vol cadeautjes. Ieder jaar verzonnen we wel weer iets aparts.

Ik vond dat als kind zo bijzonder dat ik dat later ook zo wilde doen in mijn eigen gezinnetje en zo gebeurde het ook.

Nog altijd denk hier aan terug met een blij en gelukkig gevoel.

Mijn verdrietige meisje

Gisteren had ik bezoek van een ex-schoonzusje. Sinds kort hebben we weer contact. Hoe dat nu zo komt is weer een ander verhaal. Daar zal ik het nu niet over hebben. Ooit waren wij getrouwd met 2 broers. Ja waren.

Ik ben gescheiden en werd zo uit de schoonfamilie verbannen. Mijn schoonzusje D werd weduwe. We leefden beiden ons leven. In dezelfde straat met een laan tussen ons in. Een hele enkele keer spraken we elkaar en daar bleef het bij. Dat was beter zo omdat D nog in de ex-en familie verbleef en het zo beter was voor de verstandhouding van de broers. Wat ingewikkeld allemaal haha. Komen jullie er nog wijs uit?

D werd dus weduwe en kwam een nieuwe lief tegen en werd tegelijkertijd ook verbannen uit de 

ex-en familie net als ik. Vier gelukkige jaren leefde D op haar wolkje met haar nieuwe lief totdat een half jaar geleden hier abrupt een einde aan kwam en de lief van D aan een hartstilstand overleed.

Vreselijk!!!!! Het zal je maar gebeuren. D is dan ook in en in verdrietig. 

Ik kwam weer toevallig met haar in gesprek onder het boodschappen doen en hoorde wat haar overkomen was. 

Op het moment is D nog een maar een klein hoopje mens. Van de anders altijd zo krachtige vrouw is niet veel meer over. Als zij over haar lief praat dan denk ik, dit was haar liefde. Echte liefde! En wat een verdriet nu. 

Het donkere weer wat we nu hebben werkt niet echt mee voor haar en daarbij ook nog de feestelijke maand waarbij iedereen gezellig bij elkaar zit, ook niet. D is nog alleen over als jongste uit een gezin van 4. Kinderen heeft ze niet maar wel nog een lief nichtje.

Wij zullen haar zeker niet aan haar lot over laten.

Mijn gouden meisje

 Gisteren was het weer zover en kwam ons "gouden meisje". Wie is nu dat "gouden meisje"?

Haar naam is W en ze komt nu al heel wat jaartjes bij ons in huis. 

Frits was al met pensioen maar ik moest nog een tijdje. Dat komt niet omdat ik zoveel jaren jonger ben (3 jaar) maar omdat Frits nog gebruik kon maken van de VUT regeling en kon er met 62 jaar al uit. Ik had vette pech want moest tot 66 en 8 maanden.

Als ik een dagje vrij was van mijn werk dan verheugde Frits zich al op al die leuke dingen wat we zouden kunnen gaan doen die dag. "Helaas Frits, ik moet ook nog poetsen. Ramen zemen, de keuken en de badkamer moeten ook nog een beurt. Ik ben nog wel even bezig vandaag". 

Ach die arme Frits raakte er helemaal van in de stress. "Nu kunnen we eens iets leuks gaan doen en dan moet jij weer hoognodig poetsen. Vorige week heb je ook nog gepoetst en het is helemaal niet vuil." Zei hij dan maar ja zo werkt dat niet bij mij. Zo kwam hij op het idee dat hij het poetsen voor zijn rekening zou nemen en als ik dan een vrije dag zou hebben dan konden we in ieder geval iets leuks gaan doen.

Ik vond het best al moest ik na een poetsbeurt in huis van Frits maar niet te veel rondkijken want ik zag natuurlijk van alles waar ik niet helemaal tevreden over was. Maar voorruit, ik moest natuurlijk ook niet op alle slakken zout leggen, toch. Hij deed zijn best.

Zo kabbelde we een tijdje door totdat Frits met een nieuw voorstel kwam. "Hier op het hoekje bij T daar zie ik een alleraardigst vrouwtje poetsen. Ze lijkt me heel geschikt. Zou dat niet iets voor ons zijn?" "Ga er maar eens achteraan," gaf ik hem als antwoord en dat deed hij.

Hij sprak af met W dat ze langs zou komen als ik thuis was en dan konden we eens kijken wat de bedoeling was en hoe het ons beiden zou bevallen.

W is dus mijn "gouden meisje". Ze is gebleven en komt nu al 6 jaar bij ons eens in de 2 weken. We wonen in een appartement dus maar 1 verdieping.  Zo groot is het niet en we zijn maar met ons tweetjes. W vindt het bij ons een fijne plekje met niet heel zwaar werk en wij zijn blij met W. Op zo'n poets dag, poets ik met haar mee en samen hebben we dan de hele boel op zo'n ochtend weer schoon. We kletsen wat, drinken koffie die Frits voor ons maakt en poetsen weer verder.

W heeft een sleutel van ons domeintje en als we met de camper een paar maanden weg zijn dan houdt W goed de boel in de gaten en zorgt voor onze post. Ze let op als er brieven zouden komen met buitenlandse postzegels erop want dan moet je er op tijd bij zijn. Gelukkig hebben we dat nog niet gehad.

Is W nu een "gouden meisje" of niet?

Ik ga haar maar eens extra verwennen met de kerst.

Mams en de digitale wereld

 Ondanks de hoge leeftijd van mams maakt ze nog altijd gebruik van de digitale snelweg. Tot een paar jaar geleden nog draaide ze er haar hand niet voor om iemand een verjaardagskaart te sturen via een online kaartenservice die dan netjes bij de jarige door de brievenbus viel. Toen ik haar het kunstje eenmaal had geleerd werd ze er grootgebruiker van. De ontvangers van de kaarten waren er steeds weer verbaasd over hoe tante en/of oma dat deed. 

Van de ene website surfde ze naar de ander en ze ontdekte nog veel meer. Ze maakte kalenders met leuke foto's erop. Koffiebekers met een foto erop en sleutelhangers, pennen. Niets was er meer een geheim voor haar. Met Sinterklaas kregen we allemaal een leuke koffiebeker met onze eigen foto erop. 

Ik nam de mijne mee naar mijn werk en schepte dan op met mijn knappe mams die dat zo maar gemaakt had voor mij en ook voor andere familieleden. Als ik haar de verhalen dan vertelde die ik kreeg te horen van mijn collega's dan kon ze maar niet begrijpen dat die het zo'n wonder vonden dat iemand van begin 80 zoiets kon. "Dat is toch helemaal niet moeilijk, " zei ze dan. Natuurlijk glunderde ze wel.

Mams zocht telefoonnummers op bij detelefoongids.nl en via google en kwam zo bij allerlei instanties terecht waarvan ze dacht dat die haar tekort hadden gedaan of hadden vergeten. Eenmaal de betreffende persoon aan de telefoon vroegen ze haar hoe ze aan hun nummer kwam en dan antwoordde ze heel nonchalant, " natuurlijk via google mijnheer. Dat is toch niet zo moeilijk."  

De laatste tijd wordt dat allemaal wat minder en weet mams niet meer wat ze met google aan moet en een telefoonnummer opzoeken is een groot raadsel voor haar net als iemand een verjaardagskaart sturen. Ze is het helemaal kwijt.

De laatste tijd heeft mams steeds meer last van restaurants die haar nieuwsbrieven sturen. Ze gaat namelijk graag uit eten. "Je hoeft ergens maar 1 keer te zijn geweest," zegt ze dan "en ze blijven me post sturen." Op mijn vraag of ze soms op de site van het restaurant is gaan kijken antwoordt ze dan steeds "Nee hoor, ik doe niets. Ze sturen het me steeds weer. Ze blijven me bekruipen en sturen me steeds hun nieuwe menu's. Wat heb ik daar nu mee te maken." 

Het is onbegrijpelijk voor haar maar wat mams nog heel goed kan is haar boodschappen online bestellen bij de Albert Heijn en de Plus. Zolang ze dat maar blijft herhalen dan zal ze het niet snel vergeten.

Die mams toch. Ik vind het maar knap van haar en hoop dat als ik ooit zo oud mag worden ik nog zo zelfstandig mijn leven kan leiden.

Een nieuwe "hobby"

Sinds kort heb ik er een nieuwe "hobby" bij. 

Ik heb een nieuwe bloeddrukmeter en ik vind hem fantastisch.

Eigenlijk ben ik al jaren aan het rommelen met mijn bloeddruk. Nu had ik wel een bloeddrukmeter om hem het een beetje in de gaten te houden. Meer een huis tuin en keuken gevalletje. 

Een pols bloeddrukmeter. En of hij nu zijn metingen goed deed maakte me niet zoveel uit als ik maar kon zien of ik in ene keer de lucht in zou gaan of dat er andere vreemde metingen te voorschijn zouden komen zodat ik dan bij de huisarts aan de bel kon trekken. Ik had mijn metertje ook al eens meegenomen naar de huisarts zodat ik kon vergelijken en zodoende wist ik dat ik heel ver kon komen met deze pols bloeddrukmeter.

Bij de huisarts sloeg mijn meting meestal een eind de lucht in maar dat kwam natuurlijk door het "witte-jassenefect"  werd me verteld. Nou ja dat zal dan wel al maakte ik me helemaal niet nerveus.

Toch vond ik het eens tijd worden voor een "echte" meter en die vond ik via de hart stichting bij de bekende online winkel.

Van de week kreeg ik hem thuis en nu nemen lief en ik regelmatig onze bloeddruk op. Niet omdat we dat zo leuk vinden maar omdat het in onze gevallen beter is.