Een nieuwe "hobby"

Sinds kort heb ik er een nieuwe "hobby" bij. 

Ik heb een nieuwe bloeddrukmeter en ik vind hem fantastisch.

Eigenlijk ben ik al jaren aan het rommelen met mijn bloeddruk. Nu had ik wel een bloeddrukmeter om hem het een beetje in de gaten te houden. Meer een huis tuin en keuken gevalletje. 

Een pols bloeddrukmeter. En of hij nu zijn metingen goed deed maakte me niet zoveel uit als ik maar kon zien of ik in ene keer de lucht in zou gaan of dat er andere vreemde metingen te voorschijn zouden komen zodat ik dan bij de huisarts aan de bel kon trekken. Ik had mijn metertje ook al eens meegenomen naar de huisarts zodat ik kon vergelijken en zodoende wist ik dat ik heel ver kon komen met deze pols bloeddrukmeter.

Bij de huisarts sloeg mijn meting meestal een eind de lucht in maar dat kwam natuurlijk door het "witte-jassenefect"  werd me verteld. Nou ja dat zal dan wel al maakte ik me helemaal niet nerveus.

Toch vond ik het eens tijd worden voor een "echte" meter en die vond ik via de hart stichting bij de bekende online winkel.

Van de week kreeg ik hem thuis en nu nemen lief en ik regelmatig onze bloeddruk op. Niet omdat we dat zo leuk vinden maar omdat het in onze gevallen beter is.

 

Het Voedingscentrum en ik.

Mijn eerste week met het voedingscentrum zit erop en ik moet zeggen dat ik weer van alles heb bijgeleerd ondanks mijn dieet verleden. Als eerste heb ik een account aangemaakt en ben begonnen met het dagelijks invullen van mijn eetmeter en 1 keer in de week mijn gewicht.

Ik mag alles eten en kan meteen zien hoe ik de "ongezonde" product kan veranderen in een "gezonder".  Zelf eet ik graag 's morgens een half sneetje brood met hagelslag. Nu behoort hagelslag niet meteen tot de "gezonde" producten en dan kan ik meteen in een lijstje zien wat ik bijvoorbeeld ook in de plaats van hagelslag zou kunnen nemen.

Wij bakken altijd zelf brood en dan zijn de sneeën iets groter dan bij een kant en klaar gekocht. Bij mijn ene snee brood zie ik dat ik nu 50 gram brood heb gehad en dat er wordt aanbevolen om 105 tot 140 gram per dag te eten. Zou ik vanmiddag weer 1 snee brood nemen dan eet ik ietsje te weinig. Dus een dikkere snee zou beter zijn.

Zo kun je per dag zien of je ook goed bezig bent.

Ik wil geen echt "dieet" volgen maar mijn manier van eten veranderen.

Na 1 week alles genoteerd te hebben, op de calorieën gelet en zelfs ietsje meer gegeten te hebben, ben ik 1 kg kwijt geraakt. Niet spectaculair maar 1 kilo is een kilo.

Deze manier van eten bevalt me wel vooral ook omdat ik overal gewoon kan meedoen en niet hoef te zeggen; "nee ik niet want ik ben op dieet" Dat heb ik al te vaak gedaan in mijn leven.

Mams

Gisteren ben ik met mijn 92 jarige moeder naar de priklocatie geweest in Maastricht voor haar derde Pfizer prik. Het is toch wat al dat geprik op zo'n hoge leeftijd.

Mams kon het allemaal niet meer begrijpen toen ik met haar aankwam op de priklocatie. 

"Je bent verkeerd hoor," zei ze me. "De thuiszorg vanmorgen heeft me gezegd dat we in het Mecc moeten zijn en dit is niet het Mecc." "Nee inderdaad is dit niet het Mecc, mams. Maar de wegwijzers langs de kant van de weg wijzen ons hierheen. Je bent hier trouwens vorige keer ook geweest met de prikken. Weet je nog?" Ach ja, eigenlijk hoef ik niet te vragen of ze dat nog weet want die informatie bevindt zich ergens in een grijs gebied. "Dat weet ik heus wel," zei mams om te laten zien dat ze dat echt niet vergeten was. 

"Maar dit is niet het Mecc en daar moet je wel zijn voor de booster-prik." 

"Weet je wat mams, we vragen het binnen wel even, goed?" Nou ja mams vond het goed  maar niet van harte want ze had geen andere keus met die volhardende dochter.

We gingen naar binnen naar de desk waar alle papieren bekeken worden incluis de uitnodigingsbrief en die waren in orde. We mochten door lopen naar de afdeling waar de prik dames zaten. Mams kon het niet nalaten om tegen de vriendelijke dame van de desk te zeggen, "Ik kom voor de booster prik hoor. Zijn we daar hier goed voor? " De vriendelijke dame knikte en zei dat alle prikken hier gegeven werden. Gelukkig fffffff.

De prikdame kwam ons al vrij snel ophalen en mams mocht haar jas uittrekken en haar vestje. De prikdame nam haar spuitje en zei tegen mams dat zij de Pfizer zou krijgen. "Nee," zei mams " ik kom niet voor de Pfizer maar voor de booster." Ze vertrouwde het allemaal voor geen meter maar de dame stelde haar gerust en antwoordde "Mevrouw, Pfizer of booster het maakt niet uit. Het is maar een naam en betekent hetzelfde. De booster is de Pfizer." Mams was helemaal opgelucht dat ze haar booster kreeg en voor ze het wist zat de prik al in haar arm. "U bent klaar," zei de prikdame. "Wat, nu al." zei mams. Ze had het niet eens gemerkt. De prikdame zei haar dat we nu een kopje koffie mochten drinken en dan weer naar huis. Toen we in de wachtruimte gingen zitten vroeg mams,    

 " Wat doen we hier eigenlijk?" Ik legde haar uit dat we even een kwartiertje zouden blijven zitten voor als ze zich misschien niet helemaal lekker zou voelen en dat we daarna samen naar haar huis zouden gaan om een kopje koffie te drinken. Dat vond mams wel een gezellig vooruitzicht. 

Ze had weer een heerlijk uitje gehad die mams van mij.

Mooi afscheid

Gisteren zijn we naar de crematie van W. geweest. 

W. was al meer dan 40 jaar lid van een mannenkoor uit de omgeving en de koorleden waren dan ook met velen aanwezig. Mooi in het zwarte pak, wit overhemd en een zwarte strik voor. Het straalt altijd iets speciaals uit vind ik als zo'n mannenkoor aanwezig is.

In de aula zat de naaste familie vooraan op de eerste rij, daarachter de broers en zussen met of zonder kinderen en wij schoven daar weer allemaal achteraan met allemaal 1,5 m. afstand.

Er werden foto's op een groot scherm getoond waarop W. te zien was vanaf de tijd dat hij een klein jongetje was totdat hij 60 jaar getrouwd was met zijn M. 

De kinderen hadden er een mooie tijdlijn van gemaakt.

De dochter nam op een gegeven moment het woord. Ik vind dat altijd zo ontzettend knap dat iemand dat kan. Het woord nemen terwijl je zo vol verdriet zit. Je moet de knop zien om te schakelen om niet in snikken uit te barsten,

Naderhand spraken nog 2 kleindochters waarvan de jongste het erg moeilijk had. De 2 achterkleinkinderen waren er niet bij, misschien ook wel zo verstandig.

Na dit verdrietige gedeelte werd er door de aanwezigen in een aparte ruimte gebabbeld bij een kopje soep en getoost met een glaasje wijn op de overledene.

Het was een mooi en waardig afscheid. 

Van alles wat.

Vandaag is het een beetje vreemde dag. 

De anderhalve meter afstand houden gaat weer in al vind ik dat geen enkel probleem. Wordt dit opgevolgd door een harde lockdown? Ik denk bijna van wel en vind ik dat erg? Eigenlijk niet. 

Het kan gewoon niet doorgaan op de manier zoals het nu gaat. 

Wat me ook wel schrik aan jaagt is zoals de mensen zich op het moment gedragen. Als ik op tv de beelden zie van de rellen en hoe agressief mensen zich gedragen. Vreselijk.

Vanmiddag hebben we de crematie van een mede flatbewoner. Het zal wel druk zijn in zoverre dat nu mogelijk is want het afscheid is alleen voor genodigden.

W. was een zeer geliefd mens bij iedereen. Een doorzetter. Tjonge, jonge wat was dat een doorzetter, ongelooflijk. 

De beste man heeft zijn bekken gebroken toen hij begin 80 was en daarbij heeft hij toen nog een delier gekregen en was totaal de weg kwijt. 

Zijn vrouw verzorgde haar man als een teer vogeltje en met succes.

Hij knapte op en oefende en oefende want hij wilde weer lopen en alles weer leren wat hij voorheen ook deed. Iedere dag wandelde hij over de galerijen met zijn rollator en maakte met iedereen een praatje. Hij maakte kniebuigingen om zijn kracht weer enig zins terug te krijgen en wij volgden hem met veel ontzag en zagen wat voor een vorderingen hij maakte.

Toen hij daarvan opgeknapt was ontdekten ze darmkanker bij hem en weer ging hij de strijd aan en overwon met succes.

Hij heeft veel ziekten overwonnen maar Covid was hem de baas en ondanks zijn derde prik heeft hij deze strijd verloren. Zo triest.

Zijn vrouw blijft nu nog alleen over. Zij verzorgde haar man met liefde terwijl ze zelf ook 80+ is.

We weten dat we niet eeuwig blijven leven maar iemand missen kan toch wel verdomd veel pijn doen.