Mijn gouden meisje

 Gisteren was het weer zover en kwam ons "gouden meisje". Wie is nu dat "gouden meisje"?

Haar naam is W en ze komt nu al heel wat jaartjes bij ons in huis. 

Frits was al met pensioen maar ik moest nog een tijdje. Dat komt niet omdat ik zoveel jaren jonger ben (3 jaar) maar omdat Frits nog gebruik kon maken van de VUT regeling en kon er met 62 jaar al uit. Ik had vette pech want moest tot 66 en 8 maanden.

Als ik een dagje vrij was van mijn werk dan verheugde Frits zich al op al die leuke dingen wat we zouden kunnen gaan doen die dag. "Helaas Frits, ik moet ook nog poetsen. Ramen zemen, de keuken en de badkamer moeten ook nog een beurt. Ik ben nog wel even bezig vandaag". 

Ach die arme Frits raakte er helemaal van in de stress. "Nu kunnen we eens iets leuks gaan doen en dan moet jij weer hoognodig poetsen. Vorige week heb je ook nog gepoetst en het is helemaal niet vuil." Zei hij dan maar ja zo werkt dat niet bij mij. Zo kwam hij op het idee dat hij het poetsen voor zijn rekening zou nemen en als ik dan een vrije dag zou hebben dan konden we in ieder geval iets leuks gaan doen.

Ik vond het best al moest ik na een poetsbeurt in huis van Frits maar niet te veel rondkijken want ik zag natuurlijk van alles waar ik niet helemaal tevreden over was. Maar voorruit, ik moest natuurlijk ook niet op alle slakken zout leggen, toch. Hij deed zijn best.

Zo kabbelde we een tijdje door totdat Frits met een nieuw voorstel kwam. "Hier op het hoekje bij T daar zie ik een alleraardigst vrouwtje poetsen. Ze lijkt me heel geschikt. Zou dat niet iets voor ons zijn?" "Ga er maar eens achteraan," gaf ik hem als antwoord en dat deed hij.

Hij sprak af met W dat ze langs zou komen als ik thuis was en dan konden we eens kijken wat de bedoeling was en hoe het ons beiden zou bevallen.

W is dus mijn "gouden meisje". Ze is gebleven en komt nu al 6 jaar bij ons eens in de 2 weken. We wonen in een appartement dus maar 1 verdieping.  Zo groot is het niet en we zijn maar met ons tweetjes. W vindt het bij ons een fijne plekje met niet heel zwaar werk en wij zijn blij met W. Op zo'n poets dag, poets ik met haar mee en samen hebben we dan de hele boel op zo'n ochtend weer schoon. We kletsen wat, drinken koffie die Frits voor ons maakt en poetsen weer verder.

W heeft een sleutel van ons domeintje en als we met de camper een paar maanden weg zijn dan houdt W goed de boel in de gaten en zorgt voor onze post. Ze let op als er brieven zouden komen met buitenlandse postzegels erop want dan moet je er op tijd bij zijn. Gelukkig hebben we dat nog niet gehad.

Is W nu een "gouden meisje" of niet?

Ik ga haar maar eens extra verwennen met de kerst.

Mams en de digitale wereld

 Ondanks de hoge leeftijd van mams maakt ze nog altijd gebruik van de digitale snelweg. Tot een paar jaar geleden nog draaide ze er haar hand niet voor om iemand een verjaardagskaart te sturen via een online kaartenservice die dan netjes bij de jarige door de brievenbus viel. Toen ik haar het kunstje eenmaal had geleerd werd ze er grootgebruiker van. De ontvangers van de kaarten waren er steeds weer verbaasd over hoe tante en/of oma dat deed. 

Van de ene website surfde ze naar de ander en ze ontdekte nog veel meer. Ze maakte kalenders met leuke foto's erop. Koffiebekers met een foto erop en sleutelhangers, pennen. Niets was er meer een geheim voor haar. Met Sinterklaas kregen we allemaal een leuke koffiebeker met onze eigen foto erop. 

Ik nam de mijne mee naar mijn werk en schepte dan op met mijn knappe mams die dat zo maar gemaakt had voor mij en ook voor andere familieleden. Als ik haar de verhalen dan vertelde die ik kreeg te horen van mijn collega's dan kon ze maar niet begrijpen dat die het zo'n wonder vonden dat iemand van begin 80 zoiets kon. "Dat is toch helemaal niet moeilijk, " zei ze dan. Natuurlijk glunderde ze wel.

Mams zocht telefoonnummers op bij detelefoongids.nl en via google en kwam zo bij allerlei instanties terecht waarvan ze dacht dat die haar tekort hadden gedaan of hadden vergeten. Eenmaal de betreffende persoon aan de telefoon vroegen ze haar hoe ze aan hun nummer kwam en dan antwoordde ze heel nonchalant, " natuurlijk via google mijnheer. Dat is toch niet zo moeilijk."  

De laatste tijd wordt dat allemaal wat minder en weet mams niet meer wat ze met google aan moet en een telefoonnummer opzoeken is een groot raadsel voor haar net als iemand een verjaardagskaart sturen. Ze is het helemaal kwijt.

De laatste tijd heeft mams steeds meer last van restaurants die haar nieuwsbrieven sturen. Ze gaat namelijk graag uit eten. "Je hoeft ergens maar 1 keer te zijn geweest," zegt ze dan "en ze blijven me post sturen." Op mijn vraag of ze soms op de site van het restaurant is gaan kijken antwoordt ze dan steeds "Nee hoor, ik doe niets. Ze sturen het me steeds weer. Ze blijven me bekruipen en sturen me steeds hun nieuwe menu's. Wat heb ik daar nu mee te maken." 

Het is onbegrijpelijk voor haar maar wat mams nog heel goed kan is haar boodschappen online bestellen bij de Albert Heijn en de Plus. Zolang ze dat maar blijft herhalen dan zal ze het niet snel vergeten.

Die mams toch. Ik vind het maar knap van haar en hoop dat als ik ooit zo oud mag worden ik nog zo zelfstandig mijn leven kan leiden.

Een nieuwe "hobby"

Sinds kort heb ik er een nieuwe "hobby" bij. 

Ik heb een nieuwe bloeddrukmeter en ik vind hem fantastisch.

Eigenlijk ben ik al jaren aan het rommelen met mijn bloeddruk. Nu had ik wel een bloeddrukmeter om hem het een beetje in de gaten te houden. Meer een huis tuin en keuken gevalletje. 

Een pols bloeddrukmeter. En of hij nu zijn metingen goed deed maakte me niet zoveel uit als ik maar kon zien of ik in ene keer de lucht in zou gaan of dat er andere vreemde metingen te voorschijn zouden komen zodat ik dan bij de huisarts aan de bel kon trekken. Ik had mijn metertje ook al eens meegenomen naar de huisarts zodat ik kon vergelijken en zodoende wist ik dat ik heel ver kon komen met deze pols bloeddrukmeter.

Bij de huisarts sloeg mijn meting meestal een eind de lucht in maar dat kwam natuurlijk door het "witte-jassenefect"  werd me verteld. Nou ja dat zal dan wel al maakte ik me helemaal niet nerveus.

Toch vond ik het eens tijd worden voor een "echte" meter en die vond ik via de hart stichting bij de bekende online winkel.

Van de week kreeg ik hem thuis en nu nemen lief en ik regelmatig onze bloeddruk op. Niet omdat we dat zo leuk vinden maar omdat het in onze gevallen beter is.

 

Het Voedingscentrum en ik.

Mijn eerste week met het voedingscentrum zit erop en ik moet zeggen dat ik weer van alles heb bijgeleerd ondanks mijn dieet verleden. Als eerste heb ik een account aangemaakt en ben begonnen met het dagelijks invullen van mijn eetmeter en 1 keer in de week mijn gewicht.

Ik mag alles eten en kan meteen zien hoe ik de "ongezonde" product kan veranderen in een "gezonder".  Zelf eet ik graag 's morgens een half sneetje brood met hagelslag. Nu behoort hagelslag niet meteen tot de "gezonde" producten en dan kan ik meteen in een lijstje zien wat ik bijvoorbeeld ook in de plaats van hagelslag zou kunnen nemen.

Wij bakken altijd zelf brood en dan zijn de sneeën iets groter dan bij een kant en klaar gekocht. Bij mijn ene snee brood zie ik dat ik nu 50 gram brood heb gehad en dat er wordt aanbevolen om 105 tot 140 gram per dag te eten. Zou ik vanmiddag weer 1 snee brood nemen dan eet ik ietsje te weinig. Dus een dikkere snee zou beter zijn.

Zo kun je per dag zien of je ook goed bezig bent.

Ik wil geen echt "dieet" volgen maar mijn manier van eten veranderen.

Na 1 week alles genoteerd te hebben, op de calorieën gelet en zelfs ietsje meer gegeten te hebben, ben ik 1 kg kwijt geraakt. Niet spectaculair maar 1 kilo is een kilo.

Deze manier van eten bevalt me wel vooral ook omdat ik overal gewoon kan meedoen en niet hoef te zeggen; "nee ik niet want ik ben op dieet" Dat heb ik al te vaak gedaan in mijn leven.

Mams

Gisteren ben ik met mijn 92 jarige moeder naar de priklocatie geweest in Maastricht voor haar derde Pfizer prik. Het is toch wat al dat geprik op zo'n hoge leeftijd.

Mams kon het allemaal niet meer begrijpen toen ik met haar aankwam op de priklocatie. 

"Je bent verkeerd hoor," zei ze me. "De thuiszorg vanmorgen heeft me gezegd dat we in het Mecc moeten zijn en dit is niet het Mecc." "Nee inderdaad is dit niet het Mecc, mams. Maar de wegwijzers langs de kant van de weg wijzen ons hierheen. Je bent hier trouwens vorige keer ook geweest met de prikken. Weet je nog?" Ach ja, eigenlijk hoef ik niet te vragen of ze dat nog weet want die informatie bevindt zich ergens in een grijs gebied. "Dat weet ik heus wel," zei mams om te laten zien dat ze dat echt niet vergeten was. 

"Maar dit is niet het Mecc en daar moet je wel zijn voor de booster-prik." 

"Weet je wat mams, we vragen het binnen wel even, goed?" Nou ja mams vond het goed  maar niet van harte want ze had geen andere keus met die volhardende dochter.

We gingen naar binnen naar de desk waar alle papieren bekeken worden incluis de uitnodigingsbrief en die waren in orde. We mochten door lopen naar de afdeling waar de prik dames zaten. Mams kon het niet nalaten om tegen de vriendelijke dame van de desk te zeggen, "Ik kom voor de booster prik hoor. Zijn we daar hier goed voor? " De vriendelijke dame knikte en zei dat alle prikken hier gegeven werden. Gelukkig fffffff.

De prikdame kwam ons al vrij snel ophalen en mams mocht haar jas uittrekken en haar vestje. De prikdame nam haar spuitje en zei tegen mams dat zij de Pfizer zou krijgen. "Nee," zei mams " ik kom niet voor de Pfizer maar voor de booster." Ze vertrouwde het allemaal voor geen meter maar de dame stelde haar gerust en antwoordde "Mevrouw, Pfizer of booster het maakt niet uit. Het is maar een naam en betekent hetzelfde. De booster is de Pfizer." Mams was helemaal opgelucht dat ze haar booster kreeg en voor ze het wist zat de prik al in haar arm. "U bent klaar," zei de prikdame. "Wat, nu al." zei mams. Ze had het niet eens gemerkt. De prikdame zei haar dat we nu een kopje koffie mochten drinken en dan weer naar huis. Toen we in de wachtruimte gingen zitten vroeg mams,    

 " Wat doen we hier eigenlijk?" Ik legde haar uit dat we even een kwartiertje zouden blijven zitten voor als ze zich misschien niet helemaal lekker zou voelen en dat we daarna samen naar haar huis zouden gaan om een kopje koffie te drinken. Dat vond mams wel een gezellig vooruitzicht. 

Ze had weer een heerlijk uitje gehad die mams van mij.