Gisteren ging ik dan ook helemaal in de fout. Ik zag het aankomen. Het was dan ook helemaal mijn eigen schuld.
Afgelopen zaterdag liep ik met Lief in de supermarkt. Het was niet te best weer, het regende.
In een zwak moment heb ik toen een grote zak chips gekocht. Dat gaat niet goed .................... ik weet het maar soms ............... heel soms dan laat ik me even gaan.
Die zak chips lag dus al vanaf zaterdag in de kast. Ik was er vanaf gebleven maar hij zat in mijn hoofd en hij bleef in mijn hoofd. Wat ik ook probeerde om hem te vergeten, het lukte me niet. Bij vlagen proefde ik de chips gewoon.
Gisteren was het zover. Ik dacht; nu of nooit en vroeg aan Lief, "zullen we chips nemen?" Dat vond Lief wel een goed idee.
De zak ging open en ik zette hem tussen ons in op tafel.
In de camper zitten we in de avonduurtjes vaak ieder aan een kant van de eettafel. Lief is bezig met zijn video's op zijn laptop en ik ben bezig met mijn reisblog, onze site en hier op de verhalen blog.
Daarna snuffel ik wat rond en lees het nieuws. Gisteren hadden we geen tv ontvangst door al de hoge bomen om ons heen dus dat werd lang snuffelen 😃 en ............ chips eten.
De hele zak moest eraan geloven. Zo ben ik dan ook weer. Opruimen die handel zodat de zak opgeruimd kan worden en de chips me niet langer de ogen kan uitsteken.
Als ik dan zo'n chips aanval heb overleefd dan voel ik me niet alleen voldaan maar ook schuldig. Dat wil ik eigenlijk niet me schuldig voelen. Die keer dat ik chips eet wil ik er ook voor 100% van genieten.
Ik moet zeggen dat de chips bijzonder lekker was. Precies zoals hij moet zijn 😅.
Vanmorgen vond Lief hier en daar nog chips op de grond. Ik was te gulzig geweest 😣 en had geknoeid. Niet zo netjes maar het was ook al weer zo lang geleden dat ik chips had gehad.
Ik ga me niet schamen. Het was lekker en vandaag maar weer netjes in het gareel en weer 8 000 stapjes gelopen en niks gesnoept 😊.