Mams

 Gisteren met mams naar de oogarts geweest.

Ze klaagde al een tijdje over slecht zien en ze moest steeds een loep erbij nemen om iets te kunnen lezen. Ondertiteling op de tv was ook niet meer te lezen voor haar. Het werd steeds meer een handicap.

Mams is 92 jaar en woont nog zelfstandig en dat wil ze ook het liefst zo lang mogelijk zo houden. Via de app van de Albert Heijn en de Plus die op haar telefoon zijn geïnstalleerd doet ze de wekelijkse boodschappen helemaal zelf. Die boodschappen worden worden netjes thuis gebracht en betalen doet ze met de pinpas. Dat gaat allemaal prima. Ik houd het op afstand allemaal wat in de gaten. Krijgt ze een rekening die betaalt moet worden dan stuurt mams me een mailtje met alle gegevens en maak ik het bedrag over.

Die mams die red zich wel. Ik ben best wel trots op haar dat ze dat allemaal zo kan.

Haar laptop hebben we maar aan de kant gedaan want die is helemaal anders geworden zegt mams. "Ik weet niet wat je ermee gedaan hebt," zegt ze dan tegen mij "maar hij is helemaal anders." Handelingen die ze een paar weken niet meer heeft gedaan, vergeet ze en ik krijg het er dan ook niet meer in haar hoofd gestopt. Maar we houden vol. Mams stuurt appjes naar ons en de kleinkinderen en is zelfs actief op facebook.

Als je nog zo actief bent en je ogen laten het afweten dan is het dus echt een handicap om zo slecht te zien en zo gebeurde het dat we gisteren samen naar de oogarts gingen.

Het werd een heel gedoe om mij ook toe te laten in de kliniek. Het liefst hadden ze me buiten op de straat laten staan. Uiteindelijk mocht ik dan toch mee naar binnen. Ik vond het ook wel een beetje krom want mams begrijpt niet meer altijd wat een arts vertelt. Ik had dus geluk, ik mocht mee.

De arts legde mams alles heel goed uit wat er aan de hand was en wat hij ging doen en toen we weer in de wachtruimte kwamen vroeg mams; "wat heb ik nu aan mijn ogen en wat ze doen? Moet ik nu weer terug komen?" Ze had het dus toch niet begrepen en ik legde het haar weer uit met mijn mondkapje op zo goed en zo kwaad als dat ging want het gehoor van mams is ook niet meer optimaal. Als je dan in een wachtruimte zit met 5 mensen je moet erg hard praten dan vind ik dat niet altijd even prettig want mams haalt er dan zowat de hele familie bij die dat dan ooit ook eens hebben gehad. Ik dacht dat mams, met al mijn inspanningen, het begrepen had maar toen ze opgehaald werd om de ogen te lazeren vroeg ze weer wat er nu ging gebeuren.

Ik zei haar dat ze met de zuster mee kon gaan en dat het geen pijn zou doen. Ik bleef op haar wachten.

Het is allemaal gelukt en gisterenavond nog stuurde mams mij een app dat ze letters op de tv weer kon lezen en zelfs de kleuren waren mooier. Gelukkig heeft de behandeling goed geholpen van de na-staar.

Mams is helemaal happy en daar doe je het toch allemaal voor.

De tandarts

Vandaag was ik weer aan de beurt voor mijn half jaarlijkse controle bij de tandarts.

Ik stam nog uit de tijd dat een tandarts een soort "griezel" was of meer een soort "slager". Tenminste zo kwam hij bij mij over. Als kind zat ik dan met mijn vader, want die ging meestal met mij mee, in de wachtkamer voor het spreekuur. Zo nu en dan kwam de tandarts in zijn witte jas aan en rode, kale hoofd om het hoekje van de deur kijken. Hij riep dan een naam en het volgende slachtoffer. Die stond op en liep achter die rode, kale kop aan. Mij ontsnapte dan weer een zucht met zoiets van, gelukkig het was niet mijn naam. 

Natuurlijk brak ook voor mij en het moment aan dat ik naar binnen moest met mijn vader achter me aan. In die tijd was ik misschien een jaar of 5/6.

Meestal had ik pech en moest er een kies getrokken worden of moest de boormachine erbij aan te pa komen. Moest er iets getrokken worden dan kwam eerst die vreselijke grote spuit die voor de verdoving moest zorgen en daarna kwam de tang aan de beurt.

Vreselijk. Een kind zou er toch trauma's van krijgen.

Mijn ouders besloten dat ik samen met mijn schoolvriendinnetjes mee naar de schooltandarts mocht. Misschien was dat een beter idee.

Nou niet dus en ik denk dat er hier meerdere lezers zullen zijn die terwijl ze dit lezen, nog de rillingen over hun rug voelen lopen.

De eerste keer dat we met het Volkswagen busje mee mochten was het feest. We wisten niet wat er ging gebeuren. Bij de tandarts mochten we uitstappen en in de wachtkamer gaan zitten. Niemand maar dan ook niemand wist wat er ging gebeuren en de slachtoffers die uit de behandelkamer kwamen mochten niets zeggen maar wel hun tubetje tandpasta laten zien wat ze cadeau hadden gekregen. 

Eenmaal in de behandelkamer zaten we met 3 kinderen naast elkaar en begon het boren in de kiezen.

Dit was dus ook geen echt succes.

Zo rolde ik van de ene tandarts naar de ander en altijd was ik de sigaar. Altijd was er wel iets en heel vaak ging dat ook nog mis en hield ik na een verdoving een scheef gezicht over.

Toen volgde de tijd dat ik niet meer naar een tandarts ging. Het zweet brak me al uit als ik er aan dacht te moeten gaan totdat ik bij een tandarts terecht kwam die veel begrip toonde voor mijn angst. Ieder half jaar ging ik trouw voor een controle of behandeling. Die tandarts heeft mijn hele gebit op en top in orde gebracht. Toen brak de tijd aan dat hij met pensioen ging. De angst sloeg weer toe en de opvolger van mijn geweldige tandarts werd niet echt "mijn" tandarts. Hij was te lief en was bang om een patiënt pijn te doen. En zo gebeurde het dat je na een behandeling vaak nog allerlei klachten over hield. 

En toen vond ik "mijn" tandarts. Begripvol en heel kundig. Ik voel me er weer goed bij al heb ik voordat ik ga soms nog wel even een beetje buikpijn maar dat is weer zo over.

Ik ben er vanaf voor een half jaar.

Helemaal mee eens.

Hebben jullie ook de persconferentie afgelopen vrijdag gezien?

Wat een ellende weer als ik het allemaal hoor. 

Waarom niet in ene keer zeggen hoe het moet om de besmettingen in de hand te houden in plaats van al die "adviezen".

Er zal iets moeten gebeuren dat weten we allemaal alleen weten veel mensen niet meer waar ze aan toe zijn.

 

Vanmorgen keek ik WNL op zondag en natuurlijk ging ook hier een van de discussies over de lockdown en de G2 of G3 die ze nu in Oostenrijk invoeren.

In Oostenrijk geldt vanaf 8 november het 2G-beleid. Dat betekent dat alleen nog gevaccineerde of van corona genezen mensen welkom zijn in onder meer hotels, restaurants en skiliften. Een negatief testbewijs is dus niet langer genoeg. Zou dat beleid ook in Nederland moeten worden ingevoerd?

Onze Maastrichtse burgemeester Annemarie Penn-te Strake kon het goed verwoorden. 

 “Natuurlijk is een situatie zoals in Oostenrijk onwenselijk, om het zo rigoureus te doen. Aan de andere kant begin ik ongerust te worden dat een kleine minderheid bepaalt hoe een grote meerderheid moet leven. Iedereen mag zijn eigen mening hebben als het over vaccinaties gaat, zeker. Maar als het zo is dat als je een evenement organiseert en daar nu eerder mee moet stoppen, dan snap ik gewoon niet dat het logisch is dat helemaal niemand daar naartoe kan gaan, in plaats van dat je zegt: een deel dat gevaccineerd of genezen is wel.”

Kerst stad

Wat kan ik ervan genieten. Kerst in de Intratuin. Ik hoef er niets te kopen want onderhand hebben we zoveel kerstspullen dat we wel wat zouden kunnen opruimen maar gewoon de sfeer even proeven en rondneuzen. 

En dan zie je deze leuke kerststad en dit was niet de enigste want ik zag er wel 3.

De schaatsbaan mag natuurlijk niet ontbreken met de grote trein die er zijn rondjes maakt.

En dan deze prachtige elf die een verhaaltje vertelt terwijl ze op haar grote paddenstoel zit.

Als je nog niet in kerststemming bent dan krijg je hier de smaak wel te pakken. Het is druk en mensen lopen met volle karren tussen de rijen door. Ik hoor veel Franstaligen maar dat is in Maastricht heel gewoon. Doordat we dicht bij de grens van België wonen en voor je het weet in het land der Walen bent. Wij kregen dan ook al 1 keer in de week Franse les op de lagere school. 

Vroeger, in de tijd van de gulden en de Belgische franc was alles dan ook dubbel geprijsd in de winkels en kwam je op de markt en vroeg wat iets koste dan kreeg je heel vaak het bedrag in de francs te horen en wilde je het bedrag in guldens weten dan moest de marktkoopman met zijn telmachine het bedrag omrekenen. 

Wij hadden thuis altijd 3 portemonnee's. Eentje met Nederlandse guldens, eentje met Belgische francs en eentje met Duitse marken. 

Wat een gedoe was dat toch met al dat verschillende geld. Wat dat betreft is de Euro toch wel fijner al ben ik heel lang blijven omrekenen want het bedrag in Euro's viel altijd hoger uit. 

Een hele enkele keer doe ik dat nog wel eens. Vanmorgen nog toen we langs een cafeetje reden met de auto en ik het bord zag staan waarop een speciaal biertje stond met de prijs van € 4,90. Dat kon je je 20 jaar geleden toch niet bedenken dat een biertje bijna fl. 10,00 zou kosten en nu zit het op dat terrasje altijd bomvol.........

Naar de dokter

 

Gisteren hadden we onze afspraak in de Annadal kliniek voor een gesprek i.v.m de 2 liesbreuken van Frits.

We hadden een afspraak om 10.45 uur en waren ruimschoots op tijd zoals meestal. Eenmaal in de wachtruimte zagen we de klok vooruit kruipen naar 11.00 uur en naar 11.15 uur en de wachtruimte werd leger en leger en iedereen ging maar voor. Wat duurt dat wachten toch lang.

Tegen 11.30 uur werd het me te gortig en ging ik  eens bij de receptie vragen of ze ons soms vergeten waren. De receptioniste snapte er niks van en belde de desbetreffende dokter. 

De dokter zou er zo aankomen werd me beloofd. Volgens ons was ze de tijd vergeten want er waren geen patiënten binnen in haar kamer, daar hadden we op gelet. Maar tja, we konden naar binnen.

De liesbreuken werden vastgesteld en de vraag kwam; Wat wilt u nu mijnheer? Nou ja, wat een vraag. Mijnheer wil graag dat het gerepareerd wordt.

Oké, dat kan gelukkig maar en na al de nadelen op te sommen die zo'n operatie met zich mee kan brengen wilde mijnheer nog steeds dat ze gerepareerd werden. Kunt u dan dit formulier even tekenen? En zo gebeurde het.

Bij de receptie volgde nog meer formulieren die ingevuld moesten worden. Daarna nog een informatief gesprek, bloeddruk opmeten, hartfilmpje maar dat laatste ging niet lukken omdat mijnheer een holter-recorder draagt op het moment. Morgen mag die weer af.

Volgende week een gesprek met de anesthesist en dan gaan de papieren naar de OK en moeten we  wachten op een oproep.

Hopelijk hoeft mijnheer niet te lang te wachten!!!!!!