De bovenburen

Het werd nog een hele zoektocht om het juiste telefoonnummer te vinden van de eigenaar die het appartement boven ons verhuurt. 

Ik wilde hem toch echt even spreken over al lawaai dat vooral 's nachts ons bijna tot waanzin had gedreven. Afgelopen zondag was echt de laatste druppel gevallen en mijn geduld van 5 weken was ver zoek.

Het telefoon nummer dat ik had gekregen van een medebewoner was niet meer in gebruik zei de stem toen ik het nummer belde dus verder opzoek.

Eerst maar eens naar de beheerder van onze VVE gebeld en daar hadden ze een mobiel nummer van de eigenaar, heeeeeee dat moest ik nu net hebben. 

Afgesproken met de beste man dat ikzelf eerst contact met de eigenaar zou opnemen en als ik niet verder zou komen dan weer bellen naar de VVE en zouden zij een brief sturen naar de eigenaar.

Na een paar keer bellen naar het mobiele nummer van de eigenaar kreeg ik hem eindelijk te pakken en ook daar kenbaar gemaakt wat mij dwars zat en dat ik graag 's nachts wil slapen. De eigenaar vond het ook niet kunnen en zou een mailtje sturen naar de bewoners. En zo gebeurde het. De buurman van de 4de verdieping waar ik zondag was geweest zou ook bellen met de VVE en de eigenaar maar rond 18 uur melde de buurman van de 4de verdieping zich bij ons en vertelde dat ze de hele dag in het ziekenhuis hadden gezeten. Zijn vrouw is al een tijdje niet goed en eerlijk gezegd vond ik haar zondag toen ik was ook erg slecht uitzien. Ze is vreselijk witjes en voelt zich niet lekker. Ze is een paar kilo afgevallen en haar bloed is niet goed. Dat klinkt allemaal niet best en de mensen zitten dan ook op het moment in zak en as. Vandaag wordt er een petscan gemaakt bij haar maar door het dagje ziekenhuis had buurman van de 4 de verdieping dus niet gebeld (heel begrijpelijk) maar vandaag zou hij alsnog contact opnemen met de eigenaar om mij te ondersteunen.

Gisterenavond kwam zo maar de lawaai-bovenbuurman aanbellen bij ons. Hij had het mailtje ontvangen en bood zijn excuses aan voor het lawaai en ze zouden hun best doen om geen lawaai meer te maken.

Dat vond ik wel super van de lawaai-buurman en raad eens ................ we hebben heerlijk geslapen vannacht en niet één keer zijn we wakker geschrokken van dichtslaande deuren.

Ik ga vandaag toch even langs bij de lawaai-bovenbuurman en ik ga ze bedanken voor de rustige nacht. Dat vind ik wel een complimentje waard.

Verdrietig meisje

 Afgelopen zaterdag ben ik naar mijn verdrietige meisje geweest.

Ik vond haar iets beter uitzien en ook ietsje fitter dan de laatste keer. Ze heeft nu medicijnen en ze had zelfs 6 uurtjes geslapen in plaats van de 3 uurtjes die ze normaal slaapt. Ook de slaap medicijnen waren aangepast en zodoende sliep ze iets langer.

We hebben gepraat en gepraat. Kopje koffie erbij. Ik heb haar zelfs zien lachen na een koddig verhaal van mij.

Ze vond het zo fijn dat ik geweest was dat ze 's avonds nog eens een appje stuurde om me te bedanken. Ach dat arme verdrietige meisje toch. Ik heb haar beloofd dat ik komende zaterdag weer kom. 

We kennen elkaar al langer dan 40 jaar met een tussenpauze van 20 jaar maar we pakken de draad weer gewoon op en dat is nu in het voordeel. Ik weet een beetje hoe ze in elkaar zit en het fijne is: we begrijpen elkaar zo goed!!

Jeetje de bovenburen.

Wat een nacht was dat weer.

We hebben sinds een paar weken nieuwe bovenburen ffffffffff een ramp.

Het is geloof ik een jong stel, tenminste dat heb ik horen zeggen. Ik heb ze nog niet gezien in levende lijven maar ik hoor ze wel.

Je hebt dagmensen en je hebt nachtmensen en zij behoren tot het ras van de nachtmensen. Ze hebben de vervelende gewoonte om 's nachts ontzettend hard met deuren te gaan slaan, meubels te verschuiven en ik weet niet wat allemaal meer maar dat het irritant is dat weet ik wel. Het duurt nu al een paar weken dat we er steeds weer wakker van worden.

Afgelopen nacht sloeg werkelijk alles. Tegen half 5 schrok ik weer eens wakker van de voordeur die met veel lawaai werd dicht gesmeten. Dit werd gevolgd door schoenen die in een hoek gesmeten werden en als ik zeg gesmeten dan bedoel ik dus echt gesmeten. Hun appartement bestond geloof ik alleen nog maar uit deuren want de ene deur na de andere werd met veel lawaai open en dicht gegooid. Dit alles duurde tot half 8 vanmorgen. Daarna ben ik geloof ik in een soort coma geraakt. Tegen tien uur maakte Lief me wakker en ik kwam van heel ver geloof ik. Ik moest echt wakker worden maar toen ik eenmaal wakker was ben ik aan de strijd begonnen. 

Potverdikkie nu moet het eens afgelopen zijn, mopperde ik.

Eerst naar de buren van de vierde etage die net boven het jonge stel wonen. Toen ze mij zagen staan bij de voordeur wisten ze al waar ik voor kwam "de buren".  Ook zij werden knettergek van al dat lawaai dat onze nachten verstoord. Ze waren zo blij dat ik naar hun toe was gekomen. Ik beloofde hun dat ik het telefoonnummer van de eigenaar ging zoeken en wie zoekt die vind, ik dus ook.

Morgen gaan we contact opnemen met de eigenaar die zijn huurders de wacht maar moet aanzeggen want zo kan dat niet meer.

Waarom we niet zelf naar het jonge stel stappen?  We vinden ze niet al te "florissant" uitzien en daarbij vinden we dat nachtelijke leven ook een beetje vreemd. We laten het maar aan hun huurbaas over. Wordt vervolgd.

Persconferentie

Gisteren zaten denk ik heel veel mensen gespannen naar de persconferentie te kijken. Ik ook natuurlijk en niet om te horen wat er open mag en wat niet want dat was allang uitgelekt maar ik wilde eens zien hoe onze nieuwe minister van de Volksgezondheid, Ernst Kuipers, het er van af bracht.

In gedachten zag ik Hugo lekker thuis op de bank zitten en een zucht van verlichting slaken dat hij het slechte en goede nieuws nu eens niet hoefde te vertellen. Laten we eerlijk zijn het zijn nu niet direct de baantjes waar je voor in de rij wil gaan staan want je doet het nooit goed.

Ernst Kuipers komt over bij mij als een beetje zachtaardige man die denk ik toch wel de wind eronder heeft gezien zijn vorige baan. We gaan het zien. 

Wat mij steeds weer opvalt na een persconferentie is dat er altijd mensen zijn die al bij voorbaat zeggen dat ze zich er niet aan gaan houden. We doen niet aan de QR-code, we willen geen vaccinaties, we willen geen mondkapjes, we willen geen avondklok enz. enz.

Ook nu weer. Je moet er maar op komen zoals Sanne Wallis de Vries om een theater om te gaan bouwen als kapsalon. Kan dat zomaar? Hebben ze een vergunning? Huren ze kappers in? Geen idee maar steeds weer dat tegensputteren ......... vreselijk. Tuurlijk is het zuur als je nog niet aan de beurt bent om je zaak open te doen en tuurlijk is het op een gegeven moment financieel een zware dobber. Als het die mensen goed gaat hoor je niet dat het zo super goed gaat en gaan hun prijzen toch omhoog. Ik denk ook wel eens dat het hun in het verleden heel goed is gegaan want wie kan het zo lang uitzingen zonder inkomen? Nou, ik niet hoor. Dan was ik allang bij de bijstand beland.

Gisteren kreeg een berichtje via de Wahats App binnen. Ik vond deze woorden zo goed uitgezocht dat ik ze jullie niet wil onthouden.

Wij zijn te eigenwijs, wij weten het altijd beter.

Wij gaan altijd in discussie. Wij weigeren altijd om mee te werken aan maatregelen en wij zoeken overal iets achter of willen overal voor beloond worden.

Dat somt het wel zo’n beetje op.

En dit alles maakt dat er geen beleid te voeren is, dat er geen maatregelen kunnen zijn en vooral geen eensgezindheid.

We willen geen vaccinatie, geen booster, geen mondkapje, geen QR code, geen lockdown maar er wel over klagen en over in discussie gaan.

Krijgen we hier een lockdown gaan we shoppen in België, komen er maatregelen op wintersport gaan we deze ontduiken.

En wij weten alles beter, weten meer dan virologen, meer dan medisch specialisten.

Want wij hebben Facebook!

En weten we het niet beter dan zit er iets achter, we vertrouwen niets.

En zelfs wanneer er in de landen om ons heen wel gewoon met een QR code wordt omgegaan, zonder gezeur of gedram…. Worden de protesten vast uit het nieuws gehouden.

Best bijzonder eigenlijk.

Fijne zaterdag ❤

Jarig broertje.

Vandaag zou mijn broertje jarig zijn. Hij zou nu 59 jaar geworden zijn als hij nog geleefd had. Helaas is hij maar 40 jaar oud geworden dat kleine broertje van mij.

Ik was 9 jaar en enigst kind toen mijn moeder mij vertelde dat ik een broertje of een zusje zou gaan krijgen en o wat was ik bij. Nu kreeg ik ook een speelkameraadje want andere kinderen hadden dat ook.

Mijn moeder was al 2 weken over tijd toen ze naar het ziekenhuis moest en de bevalling ingeleid zou worden. Daar had ik allemaal geen weet van. Wat ik wel wist was dat ik samen met mijn vader, die toen ziek was en met nierstenen zat te worstelen, naar een tante zou gaan. De tante woonde heel dicht bij mijn school dus dat was handig en mijn vader kon er verzorgt worden. 

Ik weet nog dat ik na schooltijd met vriendinnetjes aan het genieten was van de super lange glijbaan die we gemaakt hadden, toen er een meisje kwam aanrennen en riep, "Ellen, je moet meteen naar je tante want je hebt een broertje gekregen!"

Spannend!!!! Bij mijn tante mocht ik aan de telefoon luisteren hoe mijn broertje lag te schreeuwen. Wat een wonder.

Die avond ging mijn vader en ik samen met een oom die een auto had naar de kraamkliniek in Heerlen. Ik weet nog dat we in een lege kamer kwamen. Mijn moeder was nog niet op haar kamer en dus zaten wij in de wachtstand. Ik had een pluche hond onder mijn arm die ik samen met mijn moeder had gekocht voor het baby'tje wat ging komen. 

En daar kwamen ze. Een bed waar mijn moeder in lag en een bedje met mijn broertje erin. Hmmmm daar kon ik toch nog niet mee spelen dacht ik en zijn gezichtje was helemaal rood van het schreeuwen. Eigenlijk vond ik er niks aan.

Dat veranderde snel hoor en ik werd een soort tweede moedertje voor hem. Hij was mijn levende pop en trots dat ik was als ik met hem in de kinderwagen alleen mocht gaan wandelen. Het duurde dan ook niet lang of we konden niet meer zonder elkaar.

Hij is altijd mijn kleine broertje gebleven ook toen hij het moeilijk kreeg en toen hij het allemaal niet meer zag zitten. Het leven werd steeds zwaarder voor hem en ik probeerde hem te helpen en er voor hem te zijn. 

40 Jaar heb ik een rol mogen spelen in het leven van mijn broertje. Nu mag ik mee genieten van zijn 3 kinderen en kan ik hun veel vertellen over hun vader.