Windows en mams

Ik slaagde glansrijk voor mijn cursus WP en kreeg een mooi certificaat met allemaal 9 erop. Wat was ik trots.

In het jaar 1995 werd de Windows 95 geïntroduceerd en wat een luxe was dat. Windows had al alles voor ons uitgevonden. Je kon zo maar iets opzoeken via het google zoekprogramma en de Encyclopedie kon bij wijze van spreken de prullenbak in. 

Er was nog één obstakel en dat was het internet.

Internet konden we ontvangen via de telefoon en was aan de dure kant.

In die tijd was ik uit het onderwijs gestapt i.v.m gezondheidsproblemen en had ik een baan bij Libertel (het tegenwoordige Vodaphone). Daar leerde ik veel van collega's over hoe om te gaan met het dure internet.

Je kon maar niet zo een paar uur  per dag gebruik maken van internet want er zijn in die tijd heel wat mensen in de problemen gekomen toen ze de rekening door de brievenbus kregen.

Mijn collega's deden het als volgt, 1 uurtje internet en daarna het geld wat dat had gekost in een potje doen en zo kwamen ze niet voor verrassingen te staan en ook niet voor boze echtgenoten.

3 Jaar later kwam Windows 98, Windows XP, Windows 7 en nu de Windows 10.

Ik leerde het allemaal en deed cursussen en steeds ging ik verder en bleef geïnteresseerd. Mams moest er ook aan geloven vond ik en dat vond ze maar wat spannend. Paps had er minder mee.

Ze begon met een afgedankte pc van ons om eens te proberen. Het duurde niet lang of mams wilde een nieuwe pc en een kast waar die in kwam te staan met een bureaustoel ervoor. Ze was er helemaal klaar voor. Ze las de kranten, volgde het nieuws en kon mailen.

Na de PC kreeg Mams haar eerste mobiele telefoon met een prepaid kaartje. Ze vond het maar wat fijn en voelde zich zo veilig. Later wilde ze een abonnement. 

Wij wonen namelijk dicht bij de Belgische grens en als mams met paps boodschappen ging doen in België dan was mams als de dood dat er iets gebeurde en ze ons niet kon bereiken. Ze kon wel bellen vanuit het buitenland maar er gingen allerlei handelingen aan vooraf. "Stel je voor dat ik in paniek raak," zei ze dan "en niet weet hoe dat werkt". 

Mijn vader was dialyse patiënt en kon soms zo maar niet lekker worden dus nadat mams een abonnement had en wist dat ze ons kon bellen, waar vandaan dan ook konden, gaf haar dat een goed gevoel.

Mams is met haar tijd meegegaan zo lang als mogelijk was.

Tegenwoordig gebruikt mams op haar 93 ste haar mobiele telefoon vooral om boodschappen uit te zoeken en te laten bezorgen. Ze wil mij niet teveel belasten en zoveel mogelijk zelfstandig zijn en blijven zolang als dat mogelijk is. 

Ze stuurt appjes naar familie en kleinkinderen. De wereld is zo voor haar veel dichterbij gekomen. Mams feliciteert de jarigen, volgt ons op Polarsteps als we onderweg zijn en kan beeldbellen als ik haar bel. Zelf bellen met de mobiel is te moeilijk voor haar. Dat is ze vergeten hoe dat moet. Wel via Whats App kan ze bellen.

Van wie zou ik nu die nieuwsgierigheid in mijn genen hebben???

Mijn PC en ik.

Wat een dozen waren dat om mee naar huis te nemen en dan te bedenken dat ik dat allemaal weer in elkaar moest zien te krijgen.

Ik wilde een computer en nu had ik er een.

's Middags thuis gekomen van mijn werk begon ik meteen aan de klus en geloof het of niet maar iedere stekker paste en inderdaad maar in één stopcontact precies zoals me vertelt was.

Het wonderbaarlijke van alles was dat de pc het ook nog deed toen ik de stekker in het stopcontact deed. Dat had ik toch maar mooi gefixt 😁

Eigenlijk was er nog niet veel te zien op mijn scherm.

Ik had wel een spelletje ontdekt. Op mijn scherm was een vierkant te zien die aan een kant open was. Dat vierkant moest een hok voorstellen en de opening was een soort deur.  Ergens in een hoek op het scherm was een tekentje te zien met een soort van slurfje. Dat was een olifant en met de pijltjestoetsen moest je dan zien de olifant in zijn hok te krijgen.

Het was meer een oefening om de pijltjes toetsen te leren gebruiken. Bestond er eigenlijk al een muis? Ik heb er geen idee meer van.

Natuurlijk wilde ik meer met de pc dan iedere dag de olifant in zijn hok zien te krijgen dus mijn dikke boek wat we hadden meegekregen maar eens doorlezen.

Op een avond kwam mijn man thuis met de mededeling dat het bedrijf waar hij werkte alle mensen die een pc hadden gekocht een cursus WP aanboden. Hij had mij vast opgegeven want tja, ik wilde nu eenmaal een computer en die cursus hoorde daar ook bij.

Omdat wij in Maastricht woonden mocht ik de cursus in Maastricht doen. De cursus was een tekstverwerking programma, Word Perfect. Ik kon vast een kijkje nemen op pagina zoveel en dan eens kijken wat die cursus inhield. Ik kon zelfs al een beetje oefenen. Maar hoe ik ook probeerde te oefenen ......... ik kreeg die tekst niet op mijn scherm. Wat deed ik fout?

Mijn man kreeg de opdracht om eens aan een collega te vragen hoe ik die tekst te voorschijn moest krijgen. De collega's waren namelijk al begonnen met de WP cursus dus daar konden ze mij vast wel wegwijs in maken.

Spannend want nu ging er eindelijk eens actie komen.

Mijn 2de kennismaking

Mijn tweede kennismaking. 

Het bleef natuurlijk niet bij de Commodore 64 want ik bleef nieuwsgierig.

Het moet eind jaren tachtig zijn geweest toen er via het bedrijf waar mijn man werkte, het mogelijk was om een computer te kopen.

In die tijd hadden we nog geen windows maar MS-DOS als besturingssysteem. MS-DOS staat voor Microsoft Disk Operating System. Dit was een van de eerste besturingssystemen voor personal computers.

Eigenlijk waren we niet van plan om een computer te kopen maar collega's van mijn man raadde ons aan om er toch eentje te kopen want het zou de toekomst worden dus we gingen overstag. Er was maar één maar, ik moest me er op toeleggen want mijn man wilde er verder niets van weten. "Oké," zei ik. "dan doe ik het wel. Ik wil toch graag weten hoe zo iets werkt."

Zo gezegd, zo gedaan.

Dit was ongeveer het model alleen hadden wij 2 ingangen. Eentje voor een grote zwarte Floppy en eentje voor een "moderne" kleine grijze diskette.

Het bedrijf kocht de computers in, stelde ze op in een zaaltje want we kregen 3 avonden aangeboden waarop we wegwijs werden gemaakt om er mee om te kunnen gaan.

We mochten kiezen of we een oranje of een groen scherm wilde. Het oranje scherm was rustiger voor de ogen vertelde ze ons dus werd het een oranje scherm.

Op onze eerste info avond, ik moest natuurlijk mee en mijn man ging voor de show mee, werd ons uitgelegd hoe een computer werkte.

Ik hoorde verhalen over directory's en sub-directory's. Over bomen met takken en boekenkasten met boeken. Ik kreeg het er benauwd van. Maakte notities waar ik later bijna niet meer uit wijs kwam maar ik had A gezegd en liet het me niet aangaan dat ik het niet snapte. Waarschijnlijk had ik eerder Chinees leren spreken zonder talenknobbel dan dit allemaal.

De laatste avond werd ons succes gewenst en mochten we alle snoeren uittrekken en alles inpakken om mee naar huis te nemen.

Als ik daar nog maar uit wijs kwam thuis, dacht ik, en toen de cursusleider mij zag ploeteren met pen en papier en de snoeren zei hij me "alle snoeren passen maar in één stopcontact mevrouw." Wat was ik blij met deze info en het mooiste is dat ik het nooit meer vergeten ben.

We laadde de dozen in de auto en reden naar huis.

Mijn 1ste kennismaking

Het moet halverwege de jaren '80 zijn geweest toen wij onze eerste "computer" kregen. Het kwam mij ter ore omdat de buren zo'n ding gingen kopen.

Het ging om een Commodore 64.

Het was meer een toetsenbord met een soort cassette/data recorder erbij waar je dan een cassettebandje in kon stoppen. De Commodore werd vooral gebruikt om spelletjes mee te spelen. De beelden van toen en nu kun je niet vergelijken met elkaar.

Maar oké, toen ik hoorde dat de buren een computer hadden gekocht wekte dit meteen mijn belangstelling. Daar moest ik meer van weten.

Ik vond het wonderlijk toen ik de beelden zag op het televisie scherm. Zoiets wilde ik ook.

Je kunt kinderen niet vroeg genoeg met dit soort dingen laten kennis maken vond ik dus ik drong er bij mijn man op aan om zo'n ding aan te schaffen.

Nu had ik in die tijd een man die totaal 

anti computer was en schijnbaar nog altijd zo is. Ik zou het wel op me nemen en kijken hoe ik dat ding aan het werk kreeg.

Er werd een Commodore 64 aangeschaft maar nu moest ik nog een beeld er uit zien te toveren. Ik ging op onderzoek uit. Mijn buren konden mij niet verder helpen want die kregen de cassettebandjes kant en klaar van iemand. 

Na veel gevraag in de buurt kwam ik bij een overbuurman terecht die mij wel op weg wilde helpen als ik een leeg cassettebandje mee zou nemen.

En zo gebeurde het dat ik op een avond, gewapend met een leeg cassettebandje en een pen en papier naar de overbuurman ging. Alles wat ik moest onthouden schreef ik op en de dag erna ging ik aan het werk.

Ik had een paar cassettebandjes met spelletjes erop gekregen en die moest ik nu gaan kopiëren. Het is me uiteindelijk gelukt na veel geploeter en die dag toen mijn zoontje thuis kwam van school had mama een paar bandjes met spelletjes er op voor hem.

Wat was ik trots op mezelf.

De brief.

Toen we weer thuis kwamen van onze reis uit Frankrijk hadden we al snel een eerste domper te pakken. 

We waren 2 dagen thuis en hadden de camper in de stalling gezet. Alles was nog goed totdat 2 dagen later de telefoon ging en een camper vriend ons mededeelde dat onze stalling ging sluiten per 1 oktober. Bijna 800 voertuigen staan er. Caravans, campers en boten. Waar gaan die mensen allemaal heen, dachten we. De stallingen liggen niet voor het oprapen in het zuiden van het land en de stallingen die er zijn zitten stampvol. 

We zijn meteen gaan googlen en informatie gaan inwinnen her en der.  In Maastricht is nog een stalling maar daar zaten een boel haken en ogen aan die ons niet zo bevielen. Sleutel afgeven, altijd melden twee dagen vooraf aan vertrek of terug brengen, nooit alleen bij je camper mogen ook niet om hem te vullen voor vertrek of een klusje te doen. Deze had wel nog een buitenplaats. Eerst maar eens verder zoeken.

Uiteindelijk kwamen we bij een stalling uit die 16 km bij ons vandaan is.

Afgelopen zaterdag zijn we er naar toe gereden voor informatie en die beviel ons. "Zet ons maar op de wachtlijst want we serieuze huurders."

Meteen onze camper vriend gebeld met de mededeling dat we waarschijnlijk iets gevonden hadden en ook hij wilde meteen op de wachtlijst bij die stalling.

Natuurlijk wisten ze bij die stalling dat onze stalling dicht zou gaan en ook dat ze heel veel mensen kunnen gaan verwachten met vragen voor een plekje. Ze moesten nog even vergaderen maar we zouden bericht krijgen via de mail.

Lief sliep er slecht van. Vannacht had hij gedroomd dat we de camper moesten verkopen omdat we geen stalling hadden.

Maar vandaag kwam de mail met het verlossende antwoord. 

Wij hebben een plek en hij gaat 1 juni in!!!!!!!!!!