Clubjes

Gisteren had ik een bezig dagje. 

Alles begon met mijn "gouden meisje". Samen hebben we de boel weer blinkend schoon gemaakt behalve de ramen van de woonkamer, die moeten nog een sopje krijgen.

Gisterenmiddag gingen we samen met een stel andere flatbewoners naar ons jeu de boules veldje dat achter de flat ligt. 

We woonden nog niet zo heel lang in de flat. Doordat we beiden nog werkten leerden we niet zoveel mensen kennen.  We zagen achter de flat het jeu de boules veldje er werkeloos bij liggen. 

Het zou aanleiding geven om andere bewoners te leren kennen. Het zou in het voordeel van iedereen zijn om elkaar wat beter te leren kennen.

Het bleef echter bij plannen maken totdat we met andere flatbewoners erover spraken en hun leek het ook wel iets.

Zo gebeurde het dat we met ons viertjes op een maandagmiddag naar de jeu de boules baan gingen. Het duurde niet lang of er kwamen ook andere bewoners kijken wat wij aan het doen waren. Het leek hun ook wel leuk maar zij hadden nog nooit jeu de boules gespeeld. Nou wij ook niet hoor. We leren het wel.

Zo kwamen er steeds meer bewoners in ons groepje en na onze gespeelde "wedstrijd" dronken we samen een glaasje wijn of liever gezegd een bekertje wijn. Om de beurt nam er iemand 2 flessen wijn mee. Een rode en een witte en bekertjes en was er iemand jarig dan werden er ook nog hapjes uitgedeeld door de feesteling.

Het andere stel die samen met ons ooit zijn begonnen zijn al alle twee al overleden, te jong. Zo zijn er al meerdere leden van ons clubje overleden en gisteren dachten we erover hoe nieuwe leden te werven. Er zijn in de loop der jaren wel nieuwe leden bij gekomen maar het begint weer danig uit te dunnen.

Vanuit het jeu de boules clubje is ook een nieuwjaarsborrel ontstaan die meestal in de eerste week van januari plaatsvind en sinds een paar jaar organiseren we in de zomer een barbeque middag.

Vanuit het jeu de boules clubje is er ook een wandelclubje ontstaan op de maandag ochtend. In de flat wonen ook studenten en zij hebben in de zomermaanden een volleybal club.

Geweldig toch hoe zoiets is uitgegroeid. 

Booster

We hebben onze tweede booster binnen. Afgelopen zaterdagmiddag mochten we hem ophalen. Lief had zijn gezondheidsverklaring naar waarheid ingevuld en dan weet je dat je weer langs de arts moet i.v.m de bloedverdunners.

"Juffrouw, dit is al de derde prik voor ons en het gaat altijd prima wat de bloedverdunners aangaat. Moeten we nu echt weer langs de arts?" vroeg ik.

Nou ........ omdat het nu de derde keer was hoefde we niet. 

Eigenlijk had ik een beetje gejokt, erg he. De vorige keer toen we onze derde prik moesten ophalen moest Lief twee dagen na zijn liesoperatie aantreden en ik twee dagen later. Ik ging met Lief mee ter ondersteuning want hij had veel last van de operatie. 

Normaal moet hij dus langs de dokter en deze keer niet. Gelukkig maar want iedere stap was er een te veel. Twee dagen later moest ik en bij binnenkomst, nadat ik mijn gezondheidsverklaring had afgegeven kreeg ik direct het commando, "u moet even langs de arts." Ik knikte maar. 

Waar had dat mens het nu over? Waarom moest ik langs de arts? Toen ik mijn gezondheidsverklaring weer in de handen kreeg gedrukt en erop keek zag wat er gebeurd was. Ik had de gezondheidsverklaringen per ongeluk verwisselt. Ik had er deze keer de bloedverdunners op staan. Wat stom. Dat artsenbezoek zou ik maar achterwege laten want ikzelf slik geen bloedverdunner. 

Bij de volgende afslag waar een overijverige medewerker stond om de mensen de goede richting uit te sturen, werd ik weer richting arts gestuurd. Ik draaide een rondje rond en toen ik uit het oog van de medewerker was liep ik weer verder richting de prikmevrouw. Bij de laatste halte voor je de prik krijgt werd me weer gevraagd of ik de arts had bezocht. Ik knikte van ja en dat ik precies wist hoe ik 5 tot 10 minuten moest drukken op de prikplaats ffffffff. 

Wat een gedoe toch allemaal over die bloedverdunners en ik slik ze niet eens.

Ik kreeg mijn prik, drukte nergens op en ging naar huis. Bulderend van het lachen kwam ik thuis en vertelde mijn verhaal aan Lief dat ik de gezondheidsverklaringen had om gewisseld. Lief was met de mijne op pad gegaan en hoefde daarom ook niet langs de arts en bij mij was het dus net het tegenovergestelde.

Wij hebben onze prikken weer binnen en ze staan weer mooi in onze CoronaCheck app. Of we ze ooit nodig hebben? Geen idee. Het belangrijkste is dat wij weten dat we ze gehad hebben.

Windows en mams

Ik slaagde glansrijk voor mijn cursus WP en kreeg een mooi certificaat met allemaal 9 erop. Wat was ik trots.

In het jaar 1995 werd de Windows 95 geïntroduceerd en wat een luxe was dat. Windows had al alles voor ons uitgevonden. Je kon zo maar iets opzoeken via het google zoekprogramma en de Encyclopedie kon bij wijze van spreken de prullenbak in. 

Er was nog één obstakel en dat was het internet.

Internet konden we ontvangen via de telefoon en was aan de dure kant.

In die tijd was ik uit het onderwijs gestapt i.v.m gezondheidsproblemen en had ik een baan bij Libertel (het tegenwoordige Vodaphone). Daar leerde ik veel van collega's over hoe om te gaan met het dure internet.

Je kon maar niet zo een paar uur  per dag gebruik maken van internet want er zijn in die tijd heel wat mensen in de problemen gekomen toen ze de rekening door de brievenbus kregen.

Mijn collega's deden het als volgt, 1 uurtje internet en daarna het geld wat dat had gekost in een potje doen en zo kwamen ze niet voor verrassingen te staan en ook niet voor boze echtgenoten.

3 Jaar later kwam Windows 98, Windows XP, Windows 7 en nu de Windows 10.

Ik leerde het allemaal en deed cursussen en steeds ging ik verder en bleef geïnteresseerd. Mams moest er ook aan geloven vond ik en dat vond ze maar wat spannend. Paps had er minder mee.

Ze begon met een afgedankte pc van ons om eens te proberen. Het duurde niet lang of mams wilde een nieuwe pc en een kast waar die in kwam te staan met een bureaustoel ervoor. Ze was er helemaal klaar voor. Ze las de kranten, volgde het nieuws en kon mailen.

Na de PC kreeg Mams haar eerste mobiele telefoon met een prepaid kaartje. Ze vond het maar wat fijn en voelde zich zo veilig. Later wilde ze een abonnement. 

Wij wonen namelijk dicht bij de Belgische grens en als mams met paps boodschappen ging doen in België dan was mams als de dood dat er iets gebeurde en ze ons niet kon bereiken. Ze kon wel bellen vanuit het buitenland maar er gingen allerlei handelingen aan vooraf. "Stel je voor dat ik in paniek raak," zei ze dan "en niet weet hoe dat werkt". 

Mijn vader was dialyse patiënt en kon soms zo maar niet lekker worden dus nadat mams een abonnement had en wist dat ze ons kon bellen, waar vandaan dan ook konden, gaf haar dat een goed gevoel.

Mams is met haar tijd meegegaan zo lang als mogelijk was.

Tegenwoordig gebruikt mams op haar 93 ste haar mobiele telefoon vooral om boodschappen uit te zoeken en te laten bezorgen. Ze wil mij niet teveel belasten en zoveel mogelijk zelfstandig zijn en blijven zolang als dat mogelijk is. 

Ze stuurt appjes naar familie en kleinkinderen. De wereld is zo voor haar veel dichterbij gekomen. Mams feliciteert de jarigen, volgt ons op Polarsteps als we onderweg zijn en kan beeldbellen als ik haar bel. Zelf bellen met de mobiel is te moeilijk voor haar. Dat is ze vergeten hoe dat moet. Wel via Whats App kan ze bellen.

Van wie zou ik nu die nieuwsgierigheid in mijn genen hebben???

Mijn PC en ik.

Wat een dozen waren dat om mee naar huis te nemen en dan te bedenken dat ik dat allemaal weer in elkaar moest zien te krijgen.

Ik wilde een computer en nu had ik er een.

's Middags thuis gekomen van mijn werk begon ik meteen aan de klus en geloof het of niet maar iedere stekker paste en inderdaad maar in één stopcontact precies zoals me vertelt was.

Het wonderbaarlijke van alles was dat de pc het ook nog deed toen ik de stekker in het stopcontact deed. Dat had ik toch maar mooi gefixt 😁

Eigenlijk was er nog niet veel te zien op mijn scherm.

Ik had wel een spelletje ontdekt. Op mijn scherm was een vierkant te zien die aan een kant open was. Dat vierkant moest een hok voorstellen en de opening was een soort deur.  Ergens in een hoek op het scherm was een tekentje te zien met een soort van slurfje. Dat was een olifant en met de pijltjestoetsen moest je dan zien de olifant in zijn hok te krijgen.

Het was meer een oefening om de pijltjes toetsen te leren gebruiken. Bestond er eigenlijk al een muis? Ik heb er geen idee meer van.

Natuurlijk wilde ik meer met de pc dan iedere dag de olifant in zijn hok zien te krijgen dus mijn dikke boek wat we hadden meegekregen maar eens doorlezen.

Op een avond kwam mijn man thuis met de mededeling dat het bedrijf waar hij werkte alle mensen die een pc hadden gekocht een cursus WP aanboden. Hij had mij vast opgegeven want tja, ik wilde nu eenmaal een computer en die cursus hoorde daar ook bij.

Omdat wij in Maastricht woonden mocht ik de cursus in Maastricht doen. De cursus was een tekstverwerking programma, Word Perfect. Ik kon vast een kijkje nemen op pagina zoveel en dan eens kijken wat die cursus inhield. Ik kon zelfs al een beetje oefenen. Maar hoe ik ook probeerde te oefenen ......... ik kreeg die tekst niet op mijn scherm. Wat deed ik fout?

Mijn man kreeg de opdracht om eens aan een collega te vragen hoe ik die tekst te voorschijn moest krijgen. De collega's waren namelijk al begonnen met de WP cursus dus daar konden ze mij vast wel wegwijs in maken.

Spannend want nu ging er eindelijk eens actie komen.

Mijn 2de kennismaking

Mijn tweede kennismaking. 

Het bleef natuurlijk niet bij de Commodore 64 want ik bleef nieuwsgierig.

Het moet eind jaren tachtig zijn geweest toen er via het bedrijf waar mijn man werkte, het mogelijk was om een computer te kopen.

In die tijd hadden we nog geen windows maar MS-DOS als besturingssysteem. MS-DOS staat voor Microsoft Disk Operating System. Dit was een van de eerste besturingssystemen voor personal computers.

Eigenlijk waren we niet van plan om een computer te kopen maar collega's van mijn man raadde ons aan om er toch eentje te kopen want het zou de toekomst worden dus we gingen overstag. Er was maar één maar, ik moest me er op toeleggen want mijn man wilde er verder niets van weten. "Oké," zei ik. "dan doe ik het wel. Ik wil toch graag weten hoe zo iets werkt."

Zo gezegd, zo gedaan.

Dit was ongeveer het model alleen hadden wij 2 ingangen. Eentje voor een grote zwarte Floppy en eentje voor een "moderne" kleine grijze diskette.

Het bedrijf kocht de computers in, stelde ze op in een zaaltje want we kregen 3 avonden aangeboden waarop we wegwijs werden gemaakt om er mee om te kunnen gaan.

We mochten kiezen of we een oranje of een groen scherm wilde. Het oranje scherm was rustiger voor de ogen vertelde ze ons dus werd het een oranje scherm.

Op onze eerste info avond, ik moest natuurlijk mee en mijn man ging voor de show mee, werd ons uitgelegd hoe een computer werkte.

Ik hoorde verhalen over directory's en sub-directory's. Over bomen met takken en boekenkasten met boeken. Ik kreeg het er benauwd van. Maakte notities waar ik later bijna niet meer uit wijs kwam maar ik had A gezegd en liet het me niet aangaan dat ik het niet snapte. Waarschijnlijk had ik eerder Chinees leren spreken zonder talenknobbel dan dit allemaal.

De laatste avond werd ons succes gewenst en mochten we alle snoeren uittrekken en alles inpakken om mee naar huis te nemen.

Als ik daar nog maar uit wijs kwam thuis, dacht ik, en toen de cursusleider mij zag ploeteren met pen en papier en de snoeren zei hij me "alle snoeren passen maar in één stopcontact mevrouw." Wat was ik blij met deze info en het mooiste is dat ik het nooit meer vergeten ben.

We laadde de dozen in de auto en reden naar huis.