Kapper

 De kapper heb ik al jaren geleden afgezworen. Ik heb iets mee of liever gezegd, ik heb er niets mee.

Heel wat jaren geleden en dan bedoel ik de tijd dat ik nog studeerde ging ik samen met vriendinnen naar de kapper. Een dolle boel was dat. Om de beurt werden we bewerkt met kam en schaar en controleerden van elkaar of het iets werd. Na de knipbeurt spoten de kappers in die tijd een halve bus haarlak op je haar waar wij niet zo van gecharmeerd waren. 

Het eerste wat wij dan ook deden na zo'n haarlak beurt was naar de V&D gaan om bij het toilet onze hoofden onder de kraan te houden om al die haarlak uit onze haren te verwijderen en ons kapsel weer toonbaar te maken. De kapper lukte het nooit om onze haren weer in het oude model te krijgen.

Thuis hielpen we elkaar om onze haardos van een ander kleurtje te voorzien en dat lukte aardig.

Later ging ik naar de kapper voor een knipbeurt en een coupe soleil die toen erg in was. Je zat dan uren bij zo'n kapper te luisteren naar allerlei onzinnige verhalen en het duurde dan ook niet lang of ik werd ongeduldig van al die uren te zitten.

Knippen zou ik bij de kapper laten doen en dat kleurtje zou ik zelf weer doen.

Ik heb heel wat kappers gehad in mijn leven maar nooit is het mij gelukt om een "vaste" relatie met een van hun op te bouwen zoals ik dat wel eens hoor van andere dames.

Vaak voelde ik mij in de boot genomen.

De prijs schiet in eens met €10 de lucht in (ja echt waar) of een binnenlopende klant zonder afspraak wordt voor mij geholpen (je moet nieuwe klanten zien te binnen te krijgen) of haren recht afknippen lukt niet meer. Nee voor mij geen kapper meer voorlopig.

Ik laat mijn haren groeien wat ook nog heel makkelijk is onderweg met de camper en die 

puntjes ...... die knip ik zelf bij. Op youtube kun je heel veel over vinden hoe je haren zelf kunt bij knippen. Ik vind deze manier ideaal en Lief ook want ook hij heeft zolang ik hem ken er een hekel aan om naar de kapper te gaan.

Om de zoveel tijd zoek ik mijn kappersschaar op en roep ik Lief naar mijn kapperskruk en sla aan het knippen. Gelukkig heeft hij een flinke haardos dus mocht ik een foutje maken dan valt het niet op en ik word er steeds handiger en brutaler in.

Zelfs mams prijst mijn kapperskunsten. Bij haar mag ik sinds kort ook de puntjes bijknippen.

 

Privacy

Gisteren moest ik naar de apotheek om onze medicijnen voor 4 maanden op te halen. Het is altijd een hele uitzoekerij om precies te weten wat en hoeveel we moeten hebben. 

Gelukkig slik ikzelf maar twee pilletjes en die gaan altijd mooi geleidelijk samen. Is de een op dan is de andere dat ook maar bij Lief is dat een heel ander verhaal.

Lief heeft 4 soorten pilletjes en dat werkt nooit samen. Van de een heeft hij nog 3 doosjes en van een ander nog maar 1. Het is zelfs al eens voorgekomen dat toen Lief moest gaan tellen om te kijken wat hij nog bestellen hij merkte dat er van 1 soort nog maar voor twee dagen in voorraad had.

Ook komt het geregeld voor dat Lief voor de laatste dagen als we onderweg zijn, in ene keer geen pilletjes meer heeft en we maar huiswaarts gaan.

Deze keer ging ik er me maar eens over ontfermen. Eens kijken of we het samen onder controle krijgen. Nadat we alles uitgeteld hadden hoeveel pilletjes voor 120 dagen per medicijn nodig waren en hoeveel pilletjes er in een doosje zitten deden we de bestelling online bij de huisarts.

Gisterenmiddag kregen we een berichtje dat de medicijnen opgehaald konden worden.

Bij de apotheek kijk ik de hoeveelheden na want het is me al eerder gebeurd dat ze me maar net genoeg voor 3 maanden mee gaven. 

Te weinig dus. "Maar mevrouw, wij geven altijd maar voor 3 maanden medicijnen mee. De rest kunt u later komen ophalen. Het ligt hier dan voor u klaar."  Nadat ik dan duidelijk maak dat ik voor 4 maanden heb besteld en dat dat een rede heeft zoals nu bijvoorbeeld dat we op vakantie zijn, krijg ik te horen dat de dokter er dat niet bij geschreven heeft.

Moet dat dan?

Dat vind ik ook altijd zo iets als je bij de receptie staat bij de huisarts om een afspraak te maken. Er wordt dan altijd gevraagd waar het voor is al is het niet altijd leuk en soms zelfs gênant om dat hardop te moeten zeggen. 

Stel je voor, "ik kom voor mijn prostaat."  of  "ik heb last van een wratje op mijn dikke teen" 

En dan hebben ze het over privacy .........

"Verdwenen" mensen maar geen "vergeten" mensen

Nu ik de leeftijd van 68 jaar heb bereikt valt het mij steeds vaker op dat er zoveel mensen om mij heen zomaar verdwijnen. Dan bedoel niet via, hocus pocus pas ik wilde dat je weg was, nee was dat maar zo want dan kon je ze ook zo weer te voorschijn toveren.

Van de week hoorde ik weer zo'n horror verhaal. In het appartementen gebouw die naast de onze staat heeft een mevrouw 3 dagen in haar appartement gelegen eer ze haar miste. Zo vreselijk oud was ze niet. Ze was 76 jaar en zo kwiek als maar kon. Ik zag haar vaker langs lopen met haar boodschappenkarretje. Ze viel op. Ze liep niet zoals wij lopen, nee ze schreed vooruit. Ooit had ze als kind een ontploffing meegemaakt in het ouderlijk huis en zij was nog de enigste overlevende. Haar ouders, broertjes en zusjes zijn toen allemaal omgekomen.

Ze heeft ook nooit een relatie gehad. Ze droeg een volle rugzak mee in haar leven.

Bij ons in het appartementengebouw is 3 jaar geleden iemand gevonden. Hij was 1 jaar ouder dan ikzelf. Was alleen en kreeg een beroerte. Heeft een paar dagen op de grond in zijn slaapkamer gelegen. Een oplettende buurman heeft uiteindelijk actie ondernomen. De man leefde nog toen ze hem vonden maar heeft het uiteindelijk niet overleefd.

Neem mijn "verdrietige meisje". De vast lezers van mij hebben mijn verhalen gelezen over haar.

Als ik alleen al eens bij mezelf kijk. Mijn ex schoonfamilie bijvoorbeeld. We waren met z'n zessen. Drie broers en drie schoonzussen. Mijn ex man is nog de enigste die over is (en ik dan).

Mijn eigen broer die maar 40 jaar oud is geworden.

Vrienden, vriendinnen, familieleden, buren ...............

Zo kan ik een hele lijst opnoemen en ik denk dat er veel mensen zijn die al heel wat mensen om hun heen zijn kwijtgeraakt.

We worden oud, denk ik dan maar dat is ook wel mijn bedoeling.

Wachtkamer

Vanmorgen moest ik bloed laten prikken dus op tijd mijn bed uit en naar de overkant van de straat waar de kliniek is. Wat wonen we toch ideaal wat dokters en winkels betreft.

Tegen 8 uur kwam ik binnen en er zaten al 10 wachtenden voor me. Gelukkig zag ik dat er 2 prikdames waren en dan schiet het lekker op.

Een wachtkamer vind ik altijd iets aparts hebben. Er zitten mensen van allerlei rangen en stangen. De meesten zijn toch ouderen vandaag. 

Het valt me op dat de ouderen maar wat voor zich uit zitten kijken en de paar jongeren die er zijn zitten op hun telefoon te kijken. Een praatje maken is er niet bij met al die doorzichtige schotten tussen de stoelen in.

Er gebeurt weinig spannends totdat er een mijnheer binnen komt en zich met nogal een luide stem meldt bij de dame van de receptie. Hij geeft zijn formulier af en de dame van de receptie vraagt of hij ook een plasje bij zich heeft. Ja dat heeft hij. Als ze hem vraagt of hij ook zijn paspoort bij zich heeft moet hij ontkennend antwoorden.

De dame zegt hem dat ze tot half 1 open zijn maar dat vindt de man geen optie. Hij begint een verhaal dat hij nogal gehaast vertrokken is vanmorgen en alles thuis heeft laten liggen. De receptioniste zegt hem dat ze toch een legitimatie nodig heeft. Een paspoort of rijbewijs maar dat heeft hij niet bij zich. "Ook niets op uw telefoon?" Nee die heeft hij ook niet bij zich. Op de vraag waarom ze het paspoort nodig hebben zegt de receptioniste dat ze zijn bsn nummer moet hebben. 

De man begint een viertal cijfers op te noemen maar verder komt hij niet. De receptioniste bekijkt de man bedenkelijk aan en zegt dan, "dat kunt u niet verzonnen hebben. Gaat u maar zitten." Hij heeft geluk gehad 😁

Dan komt er een echtpaar binnen en weer worden de volgende vragen gesteld; heeft u uw paspoort bij u? Ja. Heeft u ook een plasje bij u? Uhhhh, nee.

Ze krijgen alle twee een potje mee en er wordt hun gewezen waar het toilet is. De vrouw is er zo mee klaar maar de man heeft er nogal moeite mee om iets in dat potje te krijgen. Zijn vrouw vraagt of het lukt. Ik hoor een zacht gemummel.

En dan ben ik aan de beurt.

Jammer, het werd net leuk. Ben toch benieuwd of het die man nog gelukt is 💪

Een dag uit het leven van een pensionada

Vanmorgen eerst ontbeten. Lekker op ons gemak want dat kan als je bent gepensioneerd. Lief had een roer eitje voor ons gemaakt. Kopje thee erbij en meestal kijken we dan met scheef oog naar  Goede morgen Nederland totdat het sporten begint met Olga Commandeur.

Na de thee is het meestal tijd voor een kopje koffie maar vandaag had ik er geen tijd voor.

Ik moest een paar boodschapjes doen want we hadden geen broodbeleg meer en vanavond komt de Picnic pas rond zeven uur met de boodschappen voor de komende week. Het winkelcentrum ligt op 5 minuten loopafstand dus geen probleem. Ik wilde ook nog even langs de Action om zo'n handige bak te halen die prima in mijn keukenlade past in de camper. Toevallig zag ik ook nog leuke bollen breigaren die ik niet kon laten liggen om er een omslagdoek van te breien.

Na het bezoek aan het winkelcentrum liep ik meteen door naar mams met ............... iets lekkers voor bij de koffie. Mams is erg verkouden geweest en heeft nog weinig eetlust maar de kersen vlaai die ik bij me had smaakte haar voortreffelijk samen met een kopje koffie. We hebben even heerlijk zitten babbelen totdat mijn plicht me weer riep en ik weer huiswaarts moest.

Thuis gekomen zat Lief diep gebogen over de nieuwe Ring bel die vandaag bezorgt was. Ik ben er wel achter dat je die maar niet zo even installeert, fffffffff wat een karwei.

Het wachtwoord moest wel een keer 6 weer opnieuw ingevuld worden. Het is natuurlijk een super veilig systeem dus na een paar vragen kwam de vraag weer "vul uw wachtwoord in" en daarna kwam een paar keer de melding "vul uw code in van uw telefoon"  

Lief heeft dan een engelen geduld. Als het aan mij had gelegen had ik die bel al lang weer terug gestuurd maar uiteindelijk lukte het.

We kunnen nu alle twee op onze telefoon zien als er iemand bij de deur staat maar ................ eerst moet hij uren opladen.

Terwijl onze bel aan het opladen was werden we tegen twee uur verwacht bij onze buurtjes beneden op het grasveld bij de jeu de boules baan om een potje te spelen. Deze keer gingen de dames tegen de heren spelen en jippie de dames wonnen met 3-2.

Om van de schrik te bekomen gaan we na onze inspanning altijd een wijntje drinken. Om de beurt neemt er iemand wijn mee.

Onderhand was het vijf uur geweest. Tijd om te gaan koken.

Zelf had ik pizza gehaald en die hoefde alleen nog maar de oven in. 

Veel tijd om te koken had ik niet want de Picnic zou tussen half zeven en zeven uur voor de deur staan.

Nu stuurt Picnic altijd een berichtje als ze er aan komen en hadden we het autootje zien stoppen beneden bij de voordeur. Maar de bel ging niet. Wat gek. De jongeman stond ook niet meer op straat want dat kon ik zien van bovenaf.

Nu was onze Picnic bezorger waarschijnlijk met iemand mee door de hoofddeur gelopen en boven gekomen had de beste jongeman op de Ring bel gedrukt waar nog geen accu in zat.

Goed dat we gingen kijken en hem zagen staan.

Boodschappen weer opgeruimd en nu doen we niets meer alleen nog een kopje koffie drinken.

Maar goed dat we gepensioneerd zijn want om te werken zouden we geen tijd meer hebben. 😂😂