Mijn gouden meisje

 Gisteren was het weer zover en kwam ons "gouden meisje". Wie is nu dat "gouden meisje"?

Haar naam is W en ze komt nu al heel wat jaartjes bij ons in huis. 

Frits was al met pensioen maar ik moest nog een tijdje. Dat komt niet omdat ik zoveel jaren jonger ben (3 jaar) maar omdat Frits nog gebruik kon maken van de VUT regeling en kon er met 62 jaar al uit. Ik had vette pech want moest tot 66 en 8 maanden.

Als ik een dagje vrij was van mijn werk dan verheugde Frits zich al op al die leuke dingen wat we zouden kunnen gaan doen die dag. "Helaas Frits, ik moet ook nog poetsen. Ramen zemen, de keuken en de badkamer moeten ook nog een beurt. Ik ben nog wel even bezig vandaag". 

Ach die arme Frits raakte er helemaal van in de stress. "Nu kunnen we eens iets leuks gaan doen en dan moet jij weer hoognodig poetsen. Vorige week heb je ook nog gepoetst en het is helemaal niet vuil." Zei hij dan maar ja zo werkt dat niet bij mij. Zo kwam hij op het idee dat hij het poetsen voor zijn rekening zou nemen en als ik dan een vrije dag zou hebben dan konden we in ieder geval iets leuks gaan doen.

Ik vond het best al moest ik na een poetsbeurt in huis van Frits maar niet te veel rondkijken want ik zag natuurlijk van alles waar ik niet helemaal tevreden over was. Maar voorruit, ik moest natuurlijk ook niet op alle slakken zout leggen, toch. Hij deed zijn best.

Zo kabbelde we een tijdje door totdat Frits met een nieuw voorstel kwam. "Hier op het hoekje bij T daar zie ik een alleraardigst vrouwtje poetsen. Ze lijkt me heel geschikt. Zou dat niet iets voor ons zijn?" "Ga er maar eens achteraan," gaf ik hem als antwoord en dat deed hij.

Hij sprak af met W dat ze langs zou komen als ik thuis was en dan konden we eens kijken wat de bedoeling was en hoe het ons beiden zou bevallen.

W is dus mijn "gouden meisje". Ze is gebleven en komt nu al 6 jaar bij ons eens in de 2 weken. We wonen in een appartement dus maar 1 verdieping.  Zo groot is het niet en we zijn maar met ons tweetjes. W vindt het bij ons een fijne plekje met niet heel zwaar werk en wij zijn blij met W. Op zo'n poets dag, poets ik met haar mee en samen hebben we dan de hele boel op zo'n ochtend weer schoon. We kletsen wat, drinken koffie die Frits voor ons maakt en poetsen weer verder.

W heeft een sleutel van ons domeintje en als we met de camper een paar maanden weg zijn dan houdt W goed de boel in de gaten en zorgt voor onze post. Ze let op als er brieven zouden komen met buitenlandse postzegels erop want dan moet je er op tijd bij zijn. Gelukkig hebben we dat nog niet gehad.

Is W nu een "gouden meisje" of niet?

Ik ga haar maar eens extra verwennen met de kerst.

Mams en de digitale wereld

 Ondanks de hoge leeftijd van mams maakt ze nog altijd gebruik van de digitale snelweg. Tot een paar jaar geleden nog draaide ze er haar hand niet voor om iemand een verjaardagskaart te sturen via een online kaartenservice die dan netjes bij de jarige door de brievenbus viel. Toen ik haar het kunstje eenmaal had geleerd werd ze er grootgebruiker van. De ontvangers van de kaarten waren er steeds weer verbaasd over hoe tante en/of oma dat deed. 

Van de ene website surfde ze naar de ander en ze ontdekte nog veel meer. Ze maakte kalenders met leuke foto's erop. Koffiebekers met een foto erop en sleutelhangers, pennen. Niets was er meer een geheim voor haar. Met Sinterklaas kregen we allemaal een leuke koffiebeker met onze eigen foto erop. 

Ik nam de mijne mee naar mijn werk en schepte dan op met mijn knappe mams die dat zo maar gemaakt had voor mij en ook voor andere familieleden. Als ik haar de verhalen dan vertelde die ik kreeg te horen van mijn collega's dan kon ze maar niet begrijpen dat die het zo'n wonder vonden dat iemand van begin 80 zoiets kon. "Dat is toch helemaal niet moeilijk, " zei ze dan. Natuurlijk glunderde ze wel.

Mams zocht telefoonnummers op bij detelefoongids.nl en via google en kwam zo bij allerlei instanties terecht waarvan ze dacht dat die haar tekort hadden gedaan of hadden vergeten. Eenmaal de betreffende persoon aan de telefoon vroegen ze haar hoe ze aan hun nummer kwam en dan antwoordde ze heel nonchalant, " natuurlijk via google mijnheer. Dat is toch niet zo moeilijk."  

De laatste tijd wordt dat allemaal wat minder en weet mams niet meer wat ze met google aan moet en een telefoonnummer opzoeken is een groot raadsel voor haar net als iemand een verjaardagskaart sturen. Ze is het helemaal kwijt.

De laatste tijd heeft mams steeds meer last van restaurants die haar nieuwsbrieven sturen. Ze gaat namelijk graag uit eten. "Je hoeft ergens maar 1 keer te zijn geweest," zegt ze dan "en ze blijven me post sturen." Op mijn vraag of ze soms op de site van het restaurant is gaan kijken antwoordt ze dan steeds "Nee hoor, ik doe niets. Ze sturen het me steeds weer. Ze blijven me bekruipen en sturen me steeds hun nieuwe menu's. Wat heb ik daar nu mee te maken." 

Het is onbegrijpelijk voor haar maar wat mams nog heel goed kan is haar boodschappen online bestellen bij de Albert Heijn en de Plus. Zolang ze dat maar blijft herhalen dan zal ze het niet snel vergeten.

Die mams toch. Ik vind het maar knap van haar en hoop dat als ik ooit zo oud mag worden ik nog zo zelfstandig mijn leven kan leiden.

Een nieuwe "hobby"

Sinds kort heb ik er een nieuwe "hobby" bij. 

Ik heb een nieuwe bloeddrukmeter en ik vind hem fantastisch.

Eigenlijk ben ik al jaren aan het rommelen met mijn bloeddruk. Nu had ik wel een bloeddrukmeter om hem het een beetje in de gaten te houden. Meer een huis tuin en keuken gevalletje. 

Een pols bloeddrukmeter. En of hij nu zijn metingen goed deed maakte me niet zoveel uit als ik maar kon zien of ik in ene keer de lucht in zou gaan of dat er andere vreemde metingen te voorschijn zouden komen zodat ik dan bij de huisarts aan de bel kon trekken. Ik had mijn metertje ook al eens meegenomen naar de huisarts zodat ik kon vergelijken en zodoende wist ik dat ik heel ver kon komen met deze pols bloeddrukmeter.

Bij de huisarts sloeg mijn meting meestal een eind de lucht in maar dat kwam natuurlijk door het "witte-jassenefect"  werd me verteld. Nou ja dat zal dan wel al maakte ik me helemaal niet nerveus.

Toch vond ik het eens tijd worden voor een "echte" meter en die vond ik via de hart stichting bij de bekende online winkel.

Van de week kreeg ik hem thuis en nu nemen lief en ik regelmatig onze bloeddruk op. Niet omdat we dat zo leuk vinden maar omdat het in onze gevallen beter is.

 

Het Voedingscentrum en ik.

Mijn eerste week met het voedingscentrum zit erop en ik moet zeggen dat ik weer van alles heb bijgeleerd ondanks mijn dieet verleden. Als eerste heb ik een account aangemaakt en ben begonnen met het dagelijks invullen van mijn eetmeter en 1 keer in de week mijn gewicht.

Ik mag alles eten en kan meteen zien hoe ik de "ongezonde" product kan veranderen in een "gezonder".  Zelf eet ik graag 's morgens een half sneetje brood met hagelslag. Nu behoort hagelslag niet meteen tot de "gezonde" producten en dan kan ik meteen in een lijstje zien wat ik bijvoorbeeld ook in de plaats van hagelslag zou kunnen nemen.

Wij bakken altijd zelf brood en dan zijn de sneeën iets groter dan bij een kant en klaar gekocht. Bij mijn ene snee brood zie ik dat ik nu 50 gram brood heb gehad en dat er wordt aanbevolen om 105 tot 140 gram per dag te eten. Zou ik vanmiddag weer 1 snee brood nemen dan eet ik ietsje te weinig. Dus een dikkere snee zou beter zijn.

Zo kun je per dag zien of je ook goed bezig bent.

Ik wil geen echt "dieet" volgen maar mijn manier van eten veranderen.

Na 1 week alles genoteerd te hebben, op de calorieën gelet en zelfs ietsje meer gegeten te hebben, ben ik 1 kg kwijt geraakt. Niet spectaculair maar 1 kilo is een kilo.

Deze manier van eten bevalt me wel vooral ook omdat ik overal gewoon kan meedoen en niet hoef te zeggen; "nee ik niet want ik ben op dieet" Dat heb ik al te vaak gedaan in mijn leven.

Mams

Gisteren ben ik met mijn 92 jarige moeder naar de priklocatie geweest in Maastricht voor haar derde Pfizer prik. Het is toch wat al dat geprik op zo'n hoge leeftijd.

Mams kon het allemaal niet meer begrijpen toen ik met haar aankwam op de priklocatie. 

"Je bent verkeerd hoor," zei ze me. "De thuiszorg vanmorgen heeft me gezegd dat we in het Mecc moeten zijn en dit is niet het Mecc." "Nee inderdaad is dit niet het Mecc, mams. Maar de wegwijzers langs de kant van de weg wijzen ons hierheen. Je bent hier trouwens vorige keer ook geweest met de prikken. Weet je nog?" Ach ja, eigenlijk hoef ik niet te vragen of ze dat nog weet want die informatie bevindt zich ergens in een grijs gebied. "Dat weet ik heus wel," zei mams om te laten zien dat ze dat echt niet vergeten was. 

"Maar dit is niet het Mecc en daar moet je wel zijn voor de booster-prik." 

"Weet je wat mams, we vragen het binnen wel even, goed?" Nou ja mams vond het goed  maar niet van harte want ze had geen andere keus met die volhardende dochter.

We gingen naar binnen naar de desk waar alle papieren bekeken worden incluis de uitnodigingsbrief en die waren in orde. We mochten door lopen naar de afdeling waar de prik dames zaten. Mams kon het niet nalaten om tegen de vriendelijke dame van de desk te zeggen, "Ik kom voor de booster prik hoor. Zijn we daar hier goed voor? " De vriendelijke dame knikte en zei dat alle prikken hier gegeven werden. Gelukkig fffffff.

De prikdame kwam ons al vrij snel ophalen en mams mocht haar jas uittrekken en haar vestje. De prikdame nam haar spuitje en zei tegen mams dat zij de Pfizer zou krijgen. "Nee," zei mams " ik kom niet voor de Pfizer maar voor de booster." Ze vertrouwde het allemaal voor geen meter maar de dame stelde haar gerust en antwoordde "Mevrouw, Pfizer of booster het maakt niet uit. Het is maar een naam en betekent hetzelfde. De booster is de Pfizer." Mams was helemaal opgelucht dat ze haar booster kreeg en voor ze het wist zat de prik al in haar arm. "U bent klaar," zei de prikdame. "Wat, nu al." zei mams. Ze had het niet eens gemerkt. De prikdame zei haar dat we nu een kopje koffie mochten drinken en dan weer naar huis. Toen we in de wachtruimte gingen zitten vroeg mams,    

 " Wat doen we hier eigenlijk?" Ik legde haar uit dat we even een kwartiertje zouden blijven zitten voor als ze zich misschien niet helemaal lekker zou voelen en dat we daarna samen naar haar huis zouden gaan om een kopje koffie te drinken. Dat vond mams wel een gezellig vooruitzicht. 

Ze had weer een heerlijk uitje gehad die mams van mij.

Mooi afscheid

Gisteren zijn we naar de crematie van W. geweest. 

W. was al meer dan 40 jaar lid van een mannenkoor uit de omgeving en de koorleden waren dan ook met velen aanwezig. Mooi in het zwarte pak, wit overhemd en een zwarte strik voor. Het straalt altijd iets speciaals uit vind ik als zo'n mannenkoor aanwezig is.

In de aula zat de naaste familie vooraan op de eerste rij, daarachter de broers en zussen met of zonder kinderen en wij schoven daar weer allemaal achteraan met allemaal 1,5 m. afstand.

Er werden foto's op een groot scherm getoond waarop W. te zien was vanaf de tijd dat hij een klein jongetje was totdat hij 60 jaar getrouwd was met zijn M. 

De kinderen hadden er een mooie tijdlijn van gemaakt.

De dochter nam op een gegeven moment het woord. Ik vind dat altijd zo ontzettend knap dat iemand dat kan. Het woord nemen terwijl je zo vol verdriet zit. Je moet de knop zien om te schakelen om niet in snikken uit te barsten,

Naderhand spraken nog 2 kleindochters waarvan de jongste het erg moeilijk had. De 2 achterkleinkinderen waren er niet bij, misschien ook wel zo verstandig.

Na dit verdrietige gedeelte werd er door de aanwezigen in een aparte ruimte gebabbeld bij een kopje soep en getoost met een glaasje wijn op de overledene.

Het was een mooi en waardig afscheid. 

Van alles wat.

Vandaag is het een beetje vreemde dag. 

De anderhalve meter afstand houden gaat weer in al vind ik dat geen enkel probleem. Wordt dit opgevolgd door een harde lockdown? Ik denk bijna van wel en vind ik dat erg? Eigenlijk niet. 

Het kan gewoon niet doorgaan op de manier zoals het nu gaat. 

Wat me ook wel schrik aan jaagt is zoals de mensen zich op het moment gedragen. Als ik op tv de beelden zie van de rellen en hoe agressief mensen zich gedragen. Vreselijk.

Vanmiddag hebben we de crematie van een mede flatbewoner. Het zal wel druk zijn in zoverre dat nu mogelijk is want het afscheid is alleen voor genodigden.

W. was een zeer geliefd mens bij iedereen. Een doorzetter. Tjonge, jonge wat was dat een doorzetter, ongelooflijk. 

De beste man heeft zijn bekken gebroken toen hij begin 80 was en daarbij heeft hij toen nog een delier gekregen en was totaal de weg kwijt. 

Zijn vrouw verzorgde haar man als een teer vogeltje en met succes.

Hij knapte op en oefende en oefende want hij wilde weer lopen en alles weer leren wat hij voorheen ook deed. Iedere dag wandelde hij over de galerijen met zijn rollator en maakte met iedereen een praatje. Hij maakte kniebuigingen om zijn kracht weer enig zins terug te krijgen en wij volgden hem met veel ontzag en zagen wat voor een vorderingen hij maakte.

Toen hij daarvan opgeknapt was ontdekten ze darmkanker bij hem en weer ging hij de strijd aan en overwon met succes.

Hij heeft veel ziekten overwonnen maar Covid was hem de baas en ondanks zijn derde prik heeft hij deze strijd verloren. Zo triest.

Zijn vrouw blijft nu nog alleen over. Zij verzorgde haar man met liefde terwijl ze zelf ook 80+ is.

We weten dat we niet eeuwig blijven leven maar iemand missen kan toch wel verdomd veel pijn doen.

Een dag verder.

Vandaag zijn we weer een stukje verder wat dokters bezoeken betreft.

Gisteren de cardioloog gehad en eigenlijk blijft het bij de diagnose, boezemfibrilleren. Vanaf welke plek het komt is niet te traceren en dat maakt het allemaal zo moeilijk.

We gaan gebruik maken van de hedendaagse techniek. We hadden een gisteren een arts die hiervoor open staat. Het gaat om een apparaatje die we ongeveer een half jaar mogen hebben en via de gsm op het moment van klachten een hartfilmpje kan maken en doorsturen naar de cardioloog.

Ben benieuwd of dat gaat lukken want toen we het apparaatje gingen ophalen bij de receptie hadden ze er daar nog nooit van gehoord. We zouden erover gebeld worden. Wordt vervolgd.

Op weg naar de uitgang zijn we nog even langs de boekenwinkel in het ziekenhuis gelopen om twee mooie condoleance kaarten te kopen.

Daarna even langs de apotheek om mijn medicijnen op te halen. Kwam ik daar lag er helemaal geen recept klaar. Mijn praktijkondersteuner is het afgelopen vrijdag helemaal vergeten door te geven aan de apotheek. Hopelijk hoor ik er vandaag meer over en anders ga ik er maar eens achteraan.

De chirurg, hebben we gisterenmiddag ook gehad en vandaag nog de anesthesist en dan wordt het wachten wanneer Frits geholpen kan worden aan zijn liesbreuken. We hebben goede hoop dat het geen maanden gaat duren want daarom hebben we ook voor deze kleinere kliniek gekozen dus duimen maar 👍

Drukke week voor de boeg.

De komende week wordt een bezige week voor ons en die begint morgen al.

Maandag voormiddag naar de cardioloog en in de namiddag een telefonisch consult met de chirurg.

Dinsdag een afspraak met de anesthesist

Woensdag een crematie

Donderdag met mams op pad. Ze krijgt haar derde corona prik.

Vrijdag nog vrij (er is weer iemand overleden van onze vrienden) misschien nog een crematie.

En dan is het weekend .............. gelukkig en dan hopen we dat we een vruchtbare week achter de rug hebben gehad.

De weegschaal

Gisteren bij de praktijkondersteuner kreeg ik de tip om eens te kijken op de site van het voedingscentrum en inderdaad wat ik daar allemaal zie lijkt voor mij geschreven. Ik heb gisteren meteen een account aangemaakt en op mijn telefoon de app geïnstalleerd. Wow het bevalt me steeds beter nadat ik daar eens op rond gesnuffeld heb.

Na de afgelopen 2 weken zag ik nog niet veel veranderen op de weegschaal maar vanmorgen was ik 2 ons kwijt. Wat is nu 2 ons .......... helemaal niks maar het begin van een dalende lijn is in zicht. 

Nadat je je lengte en gewicht hebt ingevuld kun je beginnen.

Alles wat ik nu eet en drink vul ik in op mijn eet-meter. Je kunt dan meteen zien hoeveel vetten, zout, koolhydraten enz enz hebt gegeten en ook of je gezond bezig bent wat de schijf van vijf betreft.

Ik vroeg ook aan de ondersteuner, wat te kiezen met mijn vele visites de laatste tijd, van gebak. Ik kan toch geen gebak halen en zelf niets eten. Het lijkt wel of ik de mensen wil gaan vergiftigen en ik wil ook niet steeds moeten zeggen dat ik weer aan het diëten ben of wat dan ook. Ik wil eigenlijk ook niet echt op dieët maar ik wil een goede eetgewoonte aanleren. Val ik daarbij dan ook nog af dan vind ik dat natuurlijk geweldig want eigenlijk is dat toch wel wat ik graag wil.

Krijg ik nu visite dan sla ik die maaltijd over of neem alleen wat fruit. Het gebak van mij wordt een slagroomsoes want die is het veiligst en de kleine hapjes op tafel laat ik aan me voorbij gaan. Dat valt niet op. En zoals pinda's neem ik nu 1 keer en geen 5 keer meer een handje vol van want ik zag op mijn eet-meter dat ik die zeker nog mocht hebben.

Volgens mij heb ik altijd te weinig gegeten als ik op die eet-meter kijk. 

Bezige dag

Vandaag mocht ik mijn jaarlijkse bezoekje aan de praktijkondersteuner brengen. Ik zit al heel wat jaartjes met mijn bloeddruk te hannesen. Thuis valt het allemaal wel mee maar als ik dan bij de huisarts of praktijkondersteuner ben dan schiet die bloeddrukmeter de lucht in.

Eerder ging ik zonder vrees mijn bloeddruk laten opmeten maar nadat die steeds weer zo de lucht in schoot ging ik met een heel ander gevoel naar de huisarts of ondersteuner en natuurlijk schoot ik iedere keer weer de lucht in.

Vandaag dus weer en hoe vaker mijn bloeddruk werd opgemeten hoe hoger hij ging. Nu moet het maar eens afgelopen zijn vind ik. Maandag kan ik mijn receptje gaan ophalen en beginnen met mijn tabletje en dan half januari nog eens op controle. 

Misschien een bekend beeld voor vele. De rechtbank van Maastricht. Wij wonen aan de overkant en rechts van het gebouw is onze huisartsen-praktijk.

Ik heb mijn loopdag vandaag geloof ik. Eerst dus naar de praktijkondersteuner, daarna naar de Aldi want manlief zag op tv een heerlijke pizza-taart voorbij komen om zelf te maken. Hij miste nog een paar ingrediënten en dus ging ik op pad naar de Aldi die bijna om de hoek ligt bij ons.

Daarna eerst een boterhammetje thuis eten en dan op weg naar de bakker. Ga nooit met honger naar een bakker want dan loopt het echt verkeerd af 😉

Op weg naar de bakker kom ik langs deze kerk die op het moment bewoond wordt door een gezin.
Bah wat een grijs weer hebben we weer vandaag 😕 

Vanavond krijgen we visite van een neef met zijn vrouw. We hebben elkaar al bijna 2 jaar niet meer gezien i.v.m de corona maar vanavond gaat het gebeuren hoor.

Gezellig weer bijbabbelen.

Leesuurtje

 

Anne Jacobs is het pseudoniem van Hilke Sellnick. ... Een ander pseudoniem van haar is Marie Lamballe, bekend van de serie over Café Engel

Anne is een Engelse romanschrijver. Ze studeerde in 1962 af aan de Universiteit van Leeds, voordat ze in 1973 naar Australië emigreerde. Ze heeft meer dan 80 romans geschreven, waarvan de meeste historische sagen zijn of familie- of relatieverhalen die onder haar eigen naam zijn gepubliceerd.

Weer een mooie serie. Als je een lezer bent van de boeken van Lucinda Riley dan is dit zeker ook een aanrader.

Deze serie bestaat uit 4 delen nl.

1 Het weesmeisje 

Een schitterende villa, een machtige familie en een donker geheim...

Augsburg, 1913. Het jonge weesmeisje Marie neemt een betrekking aan als keukenmeid in het imposante familiehuis van de Melzers, de puissant rijke industriële familie die haar geld verdient in de textiel. Terwijl Marie haar plaats zoekt te midden van de hardwerkende bedienden, bereidt Katharina, de mooie, jongste dochter van de Melzers, zich voor op het balseizoen waarin ze aan de buitenwereld zal worden voorgesteld.

Haar broer Paul, de erfgenaam van de familie, lijkt zich afzijdig te houden en geeft de voorkeur aan zijn studentenleven in München - totdat hij Marie ontmoet...

2 De moed van het weesmeisje 

Een schitterende villa, een verwoestende oorlog en een hart vol hoop...

Het is 1916 en de villa is veranderd in een militair ziekenhuis. Marie heeft het beheer van de fabriek op zich genomen terwijl Paul zich aan het front bevindt. De dochters van het huishouden zorgen samen met het personeel voor de gewonden. Ze houden hoop, tot triest nieuws hun oren bereikt: Maries zwager is aan het front omgekomen en Paul is als krijgsgevangene in handen van de Russen.

Terwijl Marie worstelt om het erfgoed van het gezin te behouden en de hoop op een hereniging met Paul niet op te geven, komt Ernst von Klippstein naar de villa. En hij lijkt erg op Marie gesteld te zijn...

3 De erfenis van het weesmeisje 

Een schitterende villa, een verwoestende oorlog en een hart vol hoop...

De oorlog is voorbij en de familie is optimistisch over de toekomst. Paul Melzer is terug uit Rusland en probeert de lakenfabriek in zijn oude glorie te herstellen. En Marie wil, tot ongenoegen van haar schoonmoeder Alice, een lang gekoesterde droom vervullen: haar eigen modestudio. Maar de vondst van een wel heel bijzondere collectie schilderijen verandert alles...

In De erfenis van het weesmeisje laat Marie zien wie ze is, ontstaan er nieuwe liefdes en worden dromen eindelijk werkelijkheid.

4 De terugkeer van het weesmeisje 

Een geliefde villa, zware tijden en de kracht van hoop...

Het zijn zware tijden voor Marie en Paul, hun gezin en de personeelsleden van de villa: de economische crisis hakt erin, de fabriek loopt steeds slechter en ook het atelier van Marie lijdt verlies. Als tot overmaat van ramp ook nog eens Pauls gezondheid achteruitgaat, besluit Marie haar atelier voorlopig te sluiten.

De bewoners van de villa zullen alles op alles moeten zetten om hun geliefde thuis te redden van de ondergang...

Maar Anne heeft nog meer boeken uitgebracht;

1 Het landhuis 

Een landgoed, een verloren liefde en een gevaarlijk geheim...

Als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, moeten Franziska en haar moeder hun landgoed verlaten. Franziska weet dan nog niet dat het meer dan veertig jaar zal duren voordat ze haar huis weer zal zien. En wat ze dan aantreft, doet haar veel verdriet. Het landgoed is vervallen en Franziska doet er alles aan om het te herstellen naar de vooroorlogse glorie.

Maar haar terugkeer brengt niet alleen positieve herinneringen met zich mee...

2 Storm rond het landhuis 

Een landhuis, een verloren liefde en een dramatisch lot...

De Berlijnse Muur is recent gevallen en Oost-Duitsland is in rep en roer. Nu Franziska herenigd is met haar grote liefde Walter is het eindelijk tijd om in het huwelijksbootje te stappen. Franziska en Walter staan te popelen om hun families te verenigen, maar er zweeft een donkere wolk boven hun plannen: hun verleden dreigt hen nog steeds in te halen.

Om de sluimerende storm tot bedaren te brengen en hun ideale leven te kunnen starten, is een flink staaltje moed, vastberadenheid en een diep geloof in de liefde nodig… Zal het Franziska lukken het tij te keren?

Ik heb ze bijna allemaal op mijn e-reader staan behalve twee laatste delen, "terugkeer van het weesmeisje" en "Storm rond het landhuis"

Ik kan weer even vooruit

G1, G2 of G3 of .......

 G1, G2 of G3 of misschien weer een strengere totale lockdown?

De ene discussie volgt de andere op. Het lijkt wel of er niets anders meer gebeurt in de wereld. We kunnen er volgens mij nog dagen over praten maar of dat iets oplost?

Als ze het in Den Haag al niet eens kunnen worden hoe moet dat dan met de hele bevolking?

Ik weet het niet maar door al die meningen hebben we ook nog altijd geen regering. Niemand kan het meer eens worden met elkaar lijkt het wel.

Alles heeft zijn voor en tegens wat de maatregelen voor de corona betreft maar mij lijkt het beter om eens even goed de boel te sluiten want zolang er niet goed gehandhaafd wordt is het allemaal een onbegonnen zaak en doen een boel mensen precies wat ze zelf willen. Zo blijven we bezig. Mensen zijn corona-moe. Zodra er een regel bekent wordt gemaakt krijg je al meteen commentaren dat ze zich er niet aan zullen houden. 

Nu is dat vooral in Nederland zo. We staan erom bekend in onze buurlanden. Moeten we daar trots op zijn?

Den Haag zou eens duidelijker en eerlijker moeten zijn. Zeggen waar het op staat en wat de regels zijn en waarvoor en dan, een heel belangrijk punt, die regels handhaven. Je kunt geen adviezen blijven geven. Dat werkt bij velen niet.

Dansen met Janssen, werd een grote flop net als, zeg mondkapje waar ga je hene, naar het vuil, naar het vuil. Genoeg gevaccineerden zou de vrijheid brengen wat niet helemaal klopt want we blijven besmet raken. Gevaccineerden worden niet zo erg ziek dat ze aan de zuurstof moeten maar ze kunnen het wel krijgen en dat waren de meesten een beetje uit het oog verloren.

In België maken ze er korte metten mee wat de gevaccineerden in de zorg betreft. Of dit een goed plan is weet ik niet maar ze zijn in ieder geval duidelijk. Oostenrijk heeft ook duidelijke regels. Portugal doet het ook goed. Wij waren er zelf afgelopen zomer en maakten mee hoe het daar toeging net als in Spanje en Frankrijk. Dan kom je weer terug in Nederland en waren we weer verbaasd net als 2 jaar geleden hoe het hier toeging. Is hier geen corona meer? Iedereen leefde weer zijn leven net als voor de corona.

Zelf zijn we volledig gevaccineerd en als de booster prik komt dan gaan we daar ook weer voor. Verder blijven we maar weer grotendeels op ons zelf. Geen feestjes voor ons voorlopig.

Mams

 Gisteren met mams naar de oogarts geweest.

Ze klaagde al een tijdje over slecht zien en ze moest steeds een loep erbij nemen om iets te kunnen lezen. Ondertiteling op de tv was ook niet meer te lezen voor haar. Het werd steeds meer een handicap.

Mams is 92 jaar en woont nog zelfstandig en dat wil ze ook het liefst zo lang mogelijk zo houden. Via de app van de Albert Heijn en de Plus die op haar telefoon zijn geïnstalleerd doet ze de wekelijkse boodschappen helemaal zelf. Die boodschappen worden worden netjes thuis gebracht en betalen doet ze met de pinpas. Dat gaat allemaal prima. Ik houd het op afstand allemaal wat in de gaten. Krijgt ze een rekening die betaalt moet worden dan stuurt mams me een mailtje met alle gegevens en maak ik het bedrag over.

Die mams die red zich wel. Ik ben best wel trots op haar dat ze dat allemaal zo kan.

Haar laptop hebben we maar aan de kant gedaan want die is helemaal anders geworden zegt mams. "Ik weet niet wat je ermee gedaan hebt," zegt ze dan tegen mij "maar hij is helemaal anders." Handelingen die ze een paar weken niet meer heeft gedaan, vergeet ze en ik krijg het er dan ook niet meer in haar hoofd gestopt. Maar we houden vol. Mams stuurt appjes naar ons en de kleinkinderen en is zelfs actief op facebook.

Als je nog zo actief bent en je ogen laten het afweten dan is het dus echt een handicap om zo slecht te zien en zo gebeurde het dat we gisteren samen naar de oogarts gingen.

Het werd een heel gedoe om mij ook toe te laten in de kliniek. Het liefst hadden ze me buiten op de straat laten staan. Uiteindelijk mocht ik dan toch mee naar binnen. Ik vond het ook wel een beetje krom want mams begrijpt niet meer altijd wat een arts vertelt. Ik had dus geluk, ik mocht mee.

De arts legde mams alles heel goed uit wat er aan de hand was en wat hij ging doen en toen we weer in de wachtruimte kwamen vroeg mams; "wat heb ik nu aan mijn ogen en wat ze doen? Moet ik nu weer terug komen?" Ze had het dus toch niet begrepen en ik legde het haar weer uit met mijn mondkapje op zo goed en zo kwaad als dat ging want het gehoor van mams is ook niet meer optimaal. Als je dan in een wachtruimte zit met 5 mensen je moet erg hard praten dan vind ik dat niet altijd even prettig want mams haalt er dan zowat de hele familie bij die dat dan ooit ook eens hebben gehad. Ik dacht dat mams, met al mijn inspanningen, het begrepen had maar toen ze opgehaald werd om de ogen te lazeren vroeg ze weer wat er nu ging gebeuren.

Ik zei haar dat ze met de zuster mee kon gaan en dat het geen pijn zou doen. Ik bleef op haar wachten.

Het is allemaal gelukt en gisterenavond nog stuurde mams mij een app dat ze letters op de tv weer kon lezen en zelfs de kleuren waren mooier. Gelukkig heeft de behandeling goed geholpen van de na-staar.

Mams is helemaal happy en daar doe je het toch allemaal voor.

De tandarts

Vandaag was ik weer aan de beurt voor mijn half jaarlijkse controle bij de tandarts.

Ik stam nog uit de tijd dat een tandarts een soort "griezel" was of meer een soort "slager". Tenminste zo kwam hij bij mij over. Als kind zat ik dan met mijn vader, want die ging meestal met mij mee, in de wachtkamer voor het spreekuur. Zo nu en dan kwam de tandarts in zijn witte jas aan en rode, kale hoofd om het hoekje van de deur kijken. Hij riep dan een naam en het volgende slachtoffer. Die stond op en liep achter die rode, kale kop aan. Mij ontsnapte dan weer een zucht met zoiets van, gelukkig het was niet mijn naam. 

Natuurlijk brak ook voor mij en het moment aan dat ik naar binnen moest met mijn vader achter me aan. In die tijd was ik misschien een jaar of 5/6.

Meestal had ik pech en moest er een kies getrokken worden of moest de boormachine erbij aan te pa komen. Moest er iets getrokken worden dan kwam eerst die vreselijke grote spuit die voor de verdoving moest zorgen en daarna kwam de tang aan de beurt.

Vreselijk. Een kind zou er toch trauma's van krijgen.

Mijn ouders besloten dat ik samen met mijn schoolvriendinnetjes mee naar de schooltandarts mocht. Misschien was dat een beter idee.

Nou niet dus en ik denk dat er hier meerdere lezers zullen zijn die terwijl ze dit lezen, nog de rillingen over hun rug voelen lopen.

De eerste keer dat we met het Volkswagen busje mee mochten was het feest. We wisten niet wat er ging gebeuren. Bij de tandarts mochten we uitstappen en in de wachtkamer gaan zitten. Niemand maar dan ook niemand wist wat er ging gebeuren en de slachtoffers die uit de behandelkamer kwamen mochten niets zeggen maar wel hun tubetje tandpasta laten zien wat ze cadeau hadden gekregen. 

Eenmaal in de behandelkamer zaten we met 3 kinderen naast elkaar en begon het boren in de kiezen.

Dit was dus ook geen echt succes.

Zo rolde ik van de ene tandarts naar de ander en altijd was ik de sigaar. Altijd was er wel iets en heel vaak ging dat ook nog mis en hield ik na een verdoving een scheef gezicht over.

Toen volgde de tijd dat ik niet meer naar een tandarts ging. Het zweet brak me al uit als ik er aan dacht te moeten gaan totdat ik bij een tandarts terecht kwam die veel begrip toonde voor mijn angst. Ieder half jaar ging ik trouw voor een controle of behandeling. Die tandarts heeft mijn hele gebit op en top in orde gebracht. Toen brak de tijd aan dat hij met pensioen ging. De angst sloeg weer toe en de opvolger van mijn geweldige tandarts werd niet echt "mijn" tandarts. Hij was te lief en was bang om een patiënt pijn te doen. En zo gebeurde het dat je na een behandeling vaak nog allerlei klachten over hield. 

En toen vond ik "mijn" tandarts. Begripvol en heel kundig. Ik voel me er weer goed bij al heb ik voordat ik ga soms nog wel even een beetje buikpijn maar dat is weer zo over.

Ik ben er vanaf voor een half jaar.

Helemaal mee eens.

Hebben jullie ook de persconferentie afgelopen vrijdag gezien?

Wat een ellende weer als ik het allemaal hoor. 

Waarom niet in ene keer zeggen hoe het moet om de besmettingen in de hand te houden in plaats van al die "adviezen".

Er zal iets moeten gebeuren dat weten we allemaal alleen weten veel mensen niet meer waar ze aan toe zijn.

 

Vanmorgen keek ik WNL op zondag en natuurlijk ging ook hier een van de discussies over de lockdown en de G2 of G3 die ze nu in Oostenrijk invoeren.

In Oostenrijk geldt vanaf 8 november het 2G-beleid. Dat betekent dat alleen nog gevaccineerde of van corona genezen mensen welkom zijn in onder meer hotels, restaurants en skiliften. Een negatief testbewijs is dus niet langer genoeg. Zou dat beleid ook in Nederland moeten worden ingevoerd?

Onze Maastrichtse burgemeester Annemarie Penn-te Strake kon het goed verwoorden. 

 “Natuurlijk is een situatie zoals in Oostenrijk onwenselijk, om het zo rigoureus te doen. Aan de andere kant begin ik ongerust te worden dat een kleine minderheid bepaalt hoe een grote meerderheid moet leven. Iedereen mag zijn eigen mening hebben als het over vaccinaties gaat, zeker. Maar als het zo is dat als je een evenement organiseert en daar nu eerder mee moet stoppen, dan snap ik gewoon niet dat het logisch is dat helemaal niemand daar naartoe kan gaan, in plaats van dat je zegt: een deel dat gevaccineerd of genezen is wel.”

Kerst stad

Wat kan ik ervan genieten. Kerst in de Intratuin. Ik hoef er niets te kopen want onderhand hebben we zoveel kerstspullen dat we wel wat zouden kunnen opruimen maar gewoon de sfeer even proeven en rondneuzen. 

En dan zie je deze leuke kerststad en dit was niet de enigste want ik zag er wel 3.

De schaatsbaan mag natuurlijk niet ontbreken met de grote trein die er zijn rondjes maakt.

En dan deze prachtige elf die een verhaaltje vertelt terwijl ze op haar grote paddenstoel zit.

Als je nog niet in kerststemming bent dan krijg je hier de smaak wel te pakken. Het is druk en mensen lopen met volle karren tussen de rijen door. Ik hoor veel Franstaligen maar dat is in Maastricht heel gewoon. Doordat we dicht bij de grens van België wonen en voor je het weet in het land der Walen bent. Wij kregen dan ook al 1 keer in de week Franse les op de lagere school. 

Vroeger, in de tijd van de gulden en de Belgische franc was alles dan ook dubbel geprijsd in de winkels en kwam je op de markt en vroeg wat iets koste dan kreeg je heel vaak het bedrag in de francs te horen en wilde je het bedrag in guldens weten dan moest de marktkoopman met zijn telmachine het bedrag omrekenen. 

Wij hadden thuis altijd 3 portemonnee's. Eentje met Nederlandse guldens, eentje met Belgische francs en eentje met Duitse marken. 

Wat een gedoe was dat toch met al dat verschillende geld. Wat dat betreft is de Euro toch wel fijner al ben ik heel lang blijven omrekenen want het bedrag in Euro's viel altijd hoger uit. 

Een hele enkele keer doe ik dat nog wel eens. Vanmorgen nog toen we langs een cafeetje reden met de auto en ik het bord zag staan waarop een speciaal biertje stond met de prijs van € 4,90. Dat kon je je 20 jaar geleden toch niet bedenken dat een biertje bijna fl. 10,00 zou kosten en nu zit het op dat terrasje altijd bomvol.........

Naar de dokter

 

Gisteren hadden we onze afspraak in de Annadal kliniek voor een gesprek i.v.m de 2 liesbreuken van Frits.

We hadden een afspraak om 10.45 uur en waren ruimschoots op tijd zoals meestal. Eenmaal in de wachtruimte zagen we de klok vooruit kruipen naar 11.00 uur en naar 11.15 uur en de wachtruimte werd leger en leger en iedereen ging maar voor. Wat duurt dat wachten toch lang.

Tegen 11.30 uur werd het me te gortig en ging ik  eens bij de receptie vragen of ze ons soms vergeten waren. De receptioniste snapte er niks van en belde de desbetreffende dokter. 

De dokter zou er zo aankomen werd me beloofd. Volgens ons was ze de tijd vergeten want er waren geen patiënten binnen in haar kamer, daar hadden we op gelet. Maar tja, we konden naar binnen.

De liesbreuken werden vastgesteld en de vraag kwam; Wat wilt u nu mijnheer? Nou ja, wat een vraag. Mijnheer wil graag dat het gerepareerd wordt.

Oké, dat kan gelukkig maar en na al de nadelen op te sommen die zo'n operatie met zich mee kan brengen wilde mijnheer nog steeds dat ze gerepareerd werden. Kunt u dan dit formulier even tekenen? En zo gebeurde het.

Bij de receptie volgde nog meer formulieren die ingevuld moesten worden. Daarna nog een informatief gesprek, bloeddruk opmeten, hartfilmpje maar dat laatste ging niet lukken omdat mijnheer een holter-recorder draagt op het moment. Morgen mag die weer af.

Volgende week een gesprek met de anesthesist en dan gaan de papieren naar de OK en moeten we  wachten op een oproep.

Hopelijk hoeft mijnheer niet te lang te wachten!!!!!!

Gezellige familiedag

Wat was het weer gezellig gisteren om de familie weer eens bij elkaar te hebben. Onze laatste keer was mei 2019.

Met het stijgen van de jaren zijn ook de aantal kwaaltjes gestegen en natuurlijk moesten we de ongemakken ervan "even" kwijt aan elkaar. Dat "even"werd natuurlijk iets van "uren".

We konden er gelukkig om lachen. We zijn oud aan het worden zeiden we op een gegeven moment want we hebben het alleen maar over ziektes maar vanaf nu gaan we het er niet meer over hebben. Nu gaan we het alleen nog over leuke dingen hebben en dat ging goed totdat de telefoon ging van een schoonzusje. Het was het ziekenhuis om een afspraak te maken voor een gesprek en daar gingen we weer 😅😅

Tegen zessen gingen we naar ons favoriete restaurantje twee straten bij ons vandaan. Iedereen had zijn QR code bij zich en legitimatie bewijs. Mondkapjes mochten af en zo konden we aanschuiven aan een mooie grote tafel waar we met ons zevenen mooi aanpasten.

Tegen tien uur/ half 11 is iedereen weer naar huis gegaan. De oudsten van ons moesten het verst, helemaal richting Deventer, zo'n 210 km.

Jaaa het zijn kranige tachtigers!!!!!!!

Volgende familiedag hopen we weer in mei te kunnen hebben zoals gewoonlijk. De afspraak staat al.

Nu genieten we nog even na ❤

De planning voor vandaag

Mijn planning voor vandaag: 

• Eerst bloed laten prikken en potje urine meenemen voor mijn jaarlijkse check-up.
• ontbijten 
• samen met mijn hulp de boel laten glimmen. Wat bof ik toch met mijn W.
• gebak bestellen voor morgen
• lunchen
• boodschappen halen voor morgen 
• bosje bloemen op tafel, theelichtjes overal aan vullen
• avondeten
• beentjes omhoog

Zo zal mijn dag er vandaag ongeveer uitzien. 

Woensdagmorgen op tijd bij de bakker zijn om het gebak op te halen en Frits moet op tijd in het ziekenhuis zijn om de hart holter te laten plaatsen i.v.m zijn onregelmatige hartslag.

Rond 10/10.30 uur verwachten we de familie en dan moeten we zeker weer thuis zijn.

@ Mijn planning is aardig gelukt. Ik ben onderhand bij het punt van de theelichtjes beland .......😁

Wat moeten we hieruit opmaken???????

Misschien een beetje afgezaagd maar onderstaand artikel kwam ik tegen in het AD en vond toch wel de moeite waard om te lezen.

----------------------------------------------------------------

98 procent gevaccineerd en amper besmettingen: dit is het wonder van Portugal

,,Zeg tegen een Portugees dat mondkapjes mogen maar niet moeten en hij zal het toch dragen. Bij Nederlanders is dat precies het omgekeerde. Dat is de verklaring van de goede corona-cijfers hier: Portugezen zijn volgzame mensen.” In het voorjaar stortte het ziekenhuissysteem nog in, stonden de ambulances in de file en stierven er 300 mensen per dag. Nu heeft het land de hoogste vaccinatiegraad ter wereld en hebben ze véél minder zieken dan in Nederland. Maar betekent dat ook ze het leven er terug in volle zwier leven? Een verslag uit Lissabon.

Ze dragen ze overal. In de tram en in de metro, want daar moet het nog. In winkels, shoppingcentra en supermarkten, ook al hangen er nergens bordjes met ‘mondkapje verplicht’. Wanneer ‘s middags de kantoren sluiten, stromen de mensen naar buiten met eentje over mond en neus. Zitten mensen op een terras, zetten ze hun mondkapje op wanneer ze het café of restaurant naar binnen stappen. Zelfs op straat: overal mondkapjes.

-----------------------------------------------------------------------

Dit is toch wel iets om over na te denken. 

Nu waren wij afgelopen zomer zelf in Portugal en inderdaad zo vlug een Portugees zijn voordeur doorgaat gaat het mondkapje op. Niemand maakte er ook maar enig probleem over. Het werkt toch wel.

De weegschaal

Zowat de helft van mijn leven ben ik in gevecht met de weegschaal. Het begon eigenlijk in mijn pubertijd. Ik vond mezelf te dik. Die buik wilde ik platter en zo belande ik bij de Weight watchers om 5 kg kwijt te raken. Samen met mijn moeder ging ik naar de wekelijkse weegavond. Viel je meer dan 1 kg af in die week dan werd je geprezen en voor de winnaar van de week werd er geklapt. Er werd nooit voor mij geklapt want ik viel hooguit een paar onsjes af.

Het dieet beviel me niet want ik moest iedere dag 0,5 liter melk drinken en ik lust geen melk. Mijn moeder woog die 0,5 liter iedere dag af en die moest erin, vreselijk. Daarbij moest ik sla eten, heel veel sla. Soms droomde ik van de grote hoeveelheden sla die ik naar binnen moest werken. Na een paar maanden hield ik de Weight watchers voor gezien.

Toen ik een jaar of 18 was ging ik roken want roken was erg in in die tijd en dat was voor mij ideaal. Kreeg ik honger dan nam ik een sigaretje en zo hield ik mijn gewicht op peil tot ik zwanger werd en de kilo's er aan kwamen. Vreselijk. Maar ja je bent zwanger en dan word je nu eenmaal dikker. Een buurvrouw vroeg me eens of ik wel zeker wist dat ik geen tweeling verwachtte. Ik had er wel 30 kg extra aan zitten.

De baby werd geboren en ik sjouwde wat af en raakte het overgewicht weer kwijt. Mijn weegschaal was weer tevreden over mij en ikzelf was dat ook.

Ik was 39 jaar toen ik stopte met roken en toen gebeurde het. In plaats van een sigaret nam ik een appel en na een tijdje werd die appel vervangen door chocolade en zo begon ik te groeien.
"Ach dat gaat er wel weer af, eerst moet ik helemaal afkicken," dacht ik toen nog.

Ik werd dikker en moest mijn kledingmaten aanpassen. Trouwens als ik foto's van mezelf zag van voor mijn 39ste dan was ik wel erg mager dus er mocht best ietsje bij komen troostte ik mezelf.

Ik ben nu bijna 30 jaar verder en heb het nog één keer gepresteerd om 25 kg af te vallen door koolhydraat-arm te eten. Ik was zo trots en voelde me ook beter in mijn vel zitten. Dat zal me nooit meer gebeuren dacht ik. Helaas, nu ben ik 12 jaar verder en de kilo's zitten er weer aan. Toch zou ik graag wat afvallen alleen die knop krijg ik zo moeilijk om en toch wil ik het graag.

Echt een dieet volgen wil ik niet meer. Ik heb onderhand een halve boekenkast vol met dieet boeken. Mijn plan is om de porties kleiner te nemen. Ik heb een app op mijn telefoon gezet waar ik iedere week op vrijdag mijn gewicht in ga noteren.

Het plan is goed, de wil is er ook dus ................... hoppa, nu de resultaten nog.

Familiedag

Gisteren kregen we een telefoontje dat de dokters-afspraak van maandag a.s. niet doorgaat. De behandelend arts is positief getest op corona. Tja, daar gaan we weer.

De afspraak is verzet naar donderdag morgen. We krijgen een andere arts die het eerst vrij is voor ons. 

Het is niet anders. Hopelijk gaan de volgende afspraken wel gewoon door.

In de tussentijd vermaken we ons wel.

Komende woensdag hebben we onze jaarlijkse familiedag. 

Omdat we allemaal een eindje bij elkaar vandaan wonen (het oosten en in het zuiden van het land) hebben we na het overlijden van de moeder van Frits een jaarlijkse familiedag uitgeroepen op de eerste zaterdag van mei. In die tijd was er meestal niemand op vakantie en waren er geen jarigen die bezocht moesten worden en dus leek ons die datum perfect. Je weet al een heel jaar dat op die dag de familiedag is en kun je daar rekening mee houden. 

Dat werkte prima tot Corona zijn intrede deed.

De laatste familiedag was in mei 2019. 

In mei 2020 was net de corona uitgebroken dus schoven we ons bezoek 1 jaar op. Mei 2021 was ook niet ideaal want er waren nog heel veel beperkingen met het aantal bezoekers die je mocht ontvangen, vaccinaties halen, enz. Ik als jongste was pas in juni aan de beurt met mijn prik dus, uitstellen.

We worden er allemaal niet jonger op. De oudste van ons groepje is al 80 plus op de hielen gezeten  door de 70 plussers dus besloten we om komende november een tussen familiedag te organiseren. Geen verjaardagen? Geen vakanties? Oké, iedereen was vrij in de maand november dus dan prikken we een datum en zo gebeurde het.

10 November 2021 gaat het er dan van komen bij ons in Maastricht.

Het gaat vast heel gezellig worden.

Mijn Crockpot

Gisteren de boodschappen gehaald voor mijn Belgische stoofvlees. 

Zie het recept op mijn recepten site  

Hier en daar heb ik het originele recept een beetje aan gepast. Het bier heb ik vervangen voor bouillon en ik heb meer uien gebruikt.

Eigenlijk wilde ik vandaag mijn potje aan zetten maar uiteindelijk heb ik er voor gekozen om gisterenavond al te beginnen. Ik ben nooit zo super actief in de vroege ochtend. 

Nu ik met pensioen ben kan ik mij die luxe permiteren en ik geniet er nog altijd van 😉. Zo kan ik om 7 uur in de ochtend wakker worden en denken, vroeger ging ik nu naar mijn werk en nu kan ik nog even heerlijk blijven liggen 😊.

Het stoofvlees moet 8 uur sudderen op de lage stand en als die 8 uur erop zitten slaat hij automatisch af op "warm houden"  Ideaal.

En zo zag mijn stoofvlees er vanmorgen uit.

Dat wordt smullen vanavond met frietjes en appelmoes.

Mijn mondkapjes

Vandaag de voorraad mondkapjes eens bekijken want we gaan ze weer gebruiken.

Mijn bloemetjes en streepjes mondkapjes nog maar eens in de was machine stoppen. Dan hebben we nog de medische en de gewone wegwerp mondkapjes. We hebben ze in allerlei uitgaven en ik zie dat de voorraad ook nog voldoende is.

In de camper moeten er ook nog liggen en in handtassen die ik bijna niet gebruik. Overal liggen ze want ik vergeet nog al eens. Die maar eens allemaal gaan verversen.

Van de zomer toen we in Portugal waren moest je ze al op hebben als een stap buiten de deur zette. In Spanje en Frankrijk moesten ze ook steeds op zelfs op straat en dat bij temperaturen van 40/41 graden. Dat was me soms toch wel wat TE warm maar iedereen droeg ze zonder te mopperen.

Ergens vind ik het wel prettig om ze weer te gebruiken want het gaat weer helemaal de verkeerde kant op al hoorde ik op het journaal dat er nu file is bij de priklocaties.

Prima!! Hoe meer zielen hoe meer vreugd maar het is ondanks alles toch oppassen geblazen voor ons want ook al ben je geprikt dan kun je alsnog in het ziekenhuis terecht komen. Laatst kreeg ik toch wel even de bibbers toen ik hoorde dat ik met een mede bewoner van ons appartementen complex die Corona had, in de lift heb gestaan. We hebben de GGD gebeld en die adviseerde ons om geen paniek bij andere bewoners te zaaien en om af te wachten met testen tot we verschijnselen kregen. Nou dat vind ik maar dubbel hoor. Moet je mensen dan niet waarschuwen?????? Nee dus volgens de GGD. Wij zijn er gelukkig goed vanaf gekomen en hebben er niets aan overgehouden.

Naar de garage

Gisteren was het weer een dure dag voor ons maar ja we wisten ervan. 

Eerst naar de stalling om onze camper op te halen want hij moest naar de garage.

Onze camper werd verwent met een nieuwe radiateur. Voor de camper fijn, voor ons minder maar enfin dat zijn dingen die je kunt verwachten alleen  is onze radiateur wel erg snel naar de filistijnen.

Als je dan bekijkt wat een radiateur kost en wat je uiteindelijk moet betalen in de garage dan zakt je de broek af. 

Een radiateur kost € 175 

Het vervangen kost € 245 en de BTW € 100 

Dan nog milieu heffing en koelvloeistof erbij en zo kost die radiateur alles bij elkaar € 600

Dat slaat toch nergens op maar tja, je kunt niet zonder .....................

De camper staat weer helemaal startklaar om weer te vertrekken. 

Nu de baas nog, die staat nog niet startklaar dus nog even geduld.

We komen er wel .......

Ooit gehoord van Polymyalgia rheumatica? Nou ik niet, tenminste niet van deze Latijnse naam wel over spierreuma en dat is dus hetzelfde als Polymyalgia enz. enz. De boosdoener die Frits al enige tijd plaagt volgens onze huisarts.

Langzaam maar zeker krijgen de pijnen en ongemakken een naam en dat is al heel wat. Dan word je eindelijk serieus genomen want je ziekte heeft een naam. Een ziekte wil ik het eigenlijk niet noemen, dat klinkt zo "ziek". 

Vandaag gaat de laatste Prednison erin en dan moeten we gaan kijken hoe lang het goed blijft gaan. Begint de pijn weer op te spelen dan moeten we de huisarts weer bellen en gaan ze bloedonderzoek doen.

Als het spierreuma is dan is dat geen pretje en de medicijnen (Prednison) die je misschien wel lang moet gaan slikken hebben flinke bijwerkingen.

Wij zijn nog in het stadium van alles lezen wat we erover kunnen vinden. Wat is internet dan toch een prachtig media.

We moeten eigenlijk ook niet teveel lezen want dat geeft soms ook een verkeerd beeld omdat wij leken zijn op dit gebied. 

Volgende week naar de chirurg i.v.m de liesbreuken en zo gaan we stap voor stap de ongemakken van Frits te lijf.

Crockpot

Toen ik gisteren op het web aan het snuffelen was kwam ik een paar heerlijke recepten tegen voor mijn Crockpot. Op het moment maak ik er vooral stoofvlees en soep in maar ik wil hem vaker gaan gebruiken. We hebben zelfs plannen om hem mee te nemen als we met de camper op pad gaan.

Waarom een crockpot of slowcoocker?

- Hij is eigenlijk bedoeld voor luie mensen. Alle ingrediënten doe je in de pan en dan is het kwestie van tijd tot je eten klaar is.

- Je kunt je crockpot 's ochtends aanzetten voor je naar je werk gaat en als je dan  's avonds thuis komt dan komt de heerlijke geur je al tegemoet en is je eten klaar.

- Doordat de garing op een lage temperatuur is is de smaak van je eten optimaal. Is je eten eerder klaar dan de tijd van thuiskomen dan schakelt hij automatisch over op een warm houd functie.

- Er komt geen vet aan te pas dus dat is weer mooi meegenomen.

- De binnen-pot kan zo de vaatwasser of oven in van deze crockpot. 

Stroomverbruik van de crockpot?

De gemiddelde slowcooker verbruikt 0.7kWh totaal in acht uur slowcooken (dus niet per uur).  Bij een prijs van €0,20 per kWh is dat dus €0,14 voor een maaltijd die acht uur staat te slowcooken (0,7*€0,20=€0,14)

Ter vergelijking: de gemiddelde oven verbruikt 2-2.2kWh als hij ons eten een uur verhit, dat kost ongeveer €0,40-0,44 per uur.

Een magnetron verbruik ongeveer 0.6-1.5kWh om hetzelfde te bereiken, dat kost €0,12-0,30, maar je eten verwarmen in een magnetron geeft een totaal ander resultaat dan in een oven of slowcooker.

Ik heb een paar eenvoudige recepten  voor mezelf genoteerd.